Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η κρίση αντιπροσώπευσης του πολιτικού συστήματος, δεν έπεσε από τον ουρανό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε μια σύντομη τυπική δήλωση, συλλυπήθηκε την οικογένεια, στην κηδεία εκπλήρωσε, βιαστικά, το θλιβερό καθήκον του και απήλθε. Ήταν εκτός κλίματος. Το είδος της πολιτικής λειτουργίας που εκπροσωπούσε ο εκλιπών, απέχει από τη δική του.
Με τον επικήδειο λόγο του για τον Πέτρο Μολυβιάτη, ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ανέδειξε την αντίστιξη. Αποχαιρέτησε τον νεκρό, ως άξιο του έθνους, εξήρε την ποιότητα της συμμετοχής στο δημόσιο βίο και στις αρετές του συμπεριέλαβε δυο στοιχεία:
Πρώτο: «Αποστρεφόταν την υπερβάλλουσα διάθεση συνδιαλλαγής σε καίριας εθνικής σημασίας θέματα, την προθυμία αποδοχής υποδείξεων εκ μέρους τρίτων ισχυρών, συμμάχων ή άλλων».
Δεύτερο: «Είχε ως αμετακίνητες προτεραιότητες, τον σεβασμό στο δημοκρατικό πολίτευμα και τους νόμους, την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος και τη χρηστή διαχείριση του δημόσιου χρήματος».
Προφανώς οι παριστάμενοι κατάλαβαν κάποιον «φωτογράφιζε», μιλώντας για τον Μολυβιάτη. Σαν να ικανοποιούσε τελευταία επιθυμία του: πριν πάρει τον δρόμο για την τελευταία κατοικία του, έβαζε το όριο ανάμεσα στη «μητσοτακική» και την «καραμανλική» ΝΔ, αλλά και ανάμεσα στην πολιτική και τους πολιτικούς του παρόντος και άλλων περιόδων.
Δεν μιλάμε για «ψώνια», αλλά για πρωταγωνιστές
Αν στις μέρες μας η πολιτική απλώς προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα -ως ανίκανη να τα διαμορφώσει η ίδια- οι πολιτικοί προσαρμόζονται σε συμπεριφορές που τους απομακρύνουν από τον ρόλο τους. Νοσταλγούμε ήδη τον μέσο, παλαιό πολιτικό.
- Έμπαινε στην πολιτική, αφού είχε αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά και για αυτό έμπαινε. Χωρίς αυτά δεν του έδινε κάνεις την εμπιστοσύνη του.
- Είχε αίσθηση αποστολής και πίστευε σ’ αυτά που έλεγε. Ό,τι και αν ήταν, δεν του τα υπαγόρευσε κάποιος επικοινωνιολόγος, ή ο «χορηγός» του. Οι επιχειρηματίες έκαναν ουρά για να γίνουν δεκτοί από τους πολιτικούς και όχι αντιστρόφως…
- Κατά κανόνα, έβγαινε από την πολιτική φτωχότερος από όσο μπήκε -και οι εξαιρέσεις ήταν δακτυλοδεικτούμενες. Είναι γνωστή η έκφραση «έφαγε τα λεφτά του στην πολιτική» -καθώς όσοι είχαν πολιτική δράση με επιδίωξη της Βουλή, εκποιούσαν περιουσίες για να την υπηρετήσουν. Δεν μιλάμε για «ψώνια», αλλά για πρωταγωνιστές.
Αυτοί οι πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους -και ειδικά αν επρόκειτο να διαδραματίσουν ρόλο- είχαν υψηλή μόρφωση και ευχέρεια λόγου. Από το βήμα της Βουλής πέρασαν σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι και σπουδαίοι ρήτορες. Καμία σχέση με σημερινούς, που δεν μπορούν ούτε να διαβάζουν αυτά που τους γράφουν άλλοι.
Ο πρώην Πρωθυπουργός απέδωσε στον Μολυβιάτη «συνέπεια και ανιδιοτέλεια», «πίστη στο εθνικό και το δημόσιο συμφέρον», «διεισδυτική ματιά στα πράγματα», «αποστροφή στις περιττές και ανούσιες μεγαλοστομίες», «υψηλό δείκτη συναισθηματικής ευφυΐας, λεπτότητα πνεύματος και συμπεριφοράς».
Όπως είπε: «Ήταν μια σπάνια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και με το παράδειγμά του έβαζε ψηλά τον πήχη, για όσους μετέχουν στον δημόσιο βίο».
Κουΐζ: πόσα δάκτυλα χρειάζεται κάποιος για να μετρήσει πόσοι σαν τον Μολυβιάτη βρίσκονται σήμερα στα έδρανα της Βουλής και στο τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου;
Εκεί βρίσκεται το όριο ανάμεσα στην πολιτική, όπως έπρεπε να είναι και τους πολιτικούς που χειραγωγεί η ισχύς του χρήματος και των ΜΜΕ και όχι η εντολή των ψηφοφόρων.
Η κρίση αντιπροσώπευσης του πολιτικού συστήματος, δεν έπεσε από τον ουρανό…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
