Toυ Γιάννη Πανούση
Σαν λαός είμαστε ικανοί να κάνουμε μεγάλες πράξεις
μα ανίκανοι να συμβουλευτούμε την Ιστορία
για το μέλλον
Βασίλης Πήττας,Το ποτάμι της σιωπής
Η παρακμιακή κοινωνία ζητάει μυστήριο για να ‘’ζωντανέψει’’ και μία φοβισμένη κοινωνία ζητάει θαύματα [και θαυματοποιούς] για να ‘’πιστέψει’’.
Το προβλέψιμο απωθεί όπως η πραγματικότητα.Το αίνιγμα γοητεύει [ακόμα κι αν έχει τραγικό τέλος].
Ένας μαγικός πολιτικός ρεαλισμός[;] θρέφει φαντασιώσεις δίνοντας στο χρόνο περισσότερες από τις τρεις διαστάσεις [το χθες,το σήμερα,το αύριο]. Η τέταρτη διάσταση σχετίζεται με την ψευδ-αίσθηση της αέναης απόδρασης από την Αλήθεια του καθρέφτη.
Από τη θεωρία της βαρύτητας και τα βαρυτικά κύματα περάσαμε [όχι ανεπαισθήτως αλλά ενσυνειδήτως]στην ιδεοληψία της ελαφρότητας και σε αστέρια που[δεν] λάμπουν,[δεν]φωτίζουν ούτε μεταφέρουν θετική ενέργεια στον Κόσμο.Περι-στέφονται γύρω-γύρω από το ‘’δικό τους σύμπαν’’ διευρύνοντας τις Μαύρες Τρύπες του πολιτικού χωρόχρονου. Συστοδιαστολές άνευ περιεχομένου και σκοπού.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Επειδή νομίζω ότι πλησιάζει το Τέλος όλων των Ουτοπιών [ίσως και όλων των Διεξόδων]. Άρα μάλλον θ’αναγκαστούμε να μηδενίσουμε τον, έτσι κι αλλιώς, απολεσθέντα χρόνο και να ξαναρχίσουμε από το Έτος Μηδέν της Δημοκρατίας των Πολιτών [κι όχι των πωλητών κι εμπόρων μάταιων ελπίδων].
ΥΓ .Όσα ΜΜΕ κι αν ελέγχουν [και οι μεν και οι δε], όσες διακηρύξεις κι αν κάνουν, όσες υποσχέσεις κι αν δώσουν ο ρους της Ιστορίας δεν αλλάζει για Κανένα.
Αν και ‘’οι θανατοποινίτες, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα, θέλουν οπωσδήποτε ν’αφήσουν πίσω τους ένα γραπτό ίχνος’’ [Rezvani, Το αίνιγμα] το παλιό και το νέο κατεστημένο φοβάμαι ότι τελικά δεν θ’αφήσει Τίποτα άλλο παρά μόνο μία αιθαλομίχλη που μας εμποδίζει να δούμε το κοσμο-λογικό Σύμπαν και το ελληνικό Φως.