Ο Τσίπρας γλύτωσε από τα λιοντάρια και τον τρώνε οι κοριοί- Ώρα για εκλογές!

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)

Σε μια κανονική χώρα η ακύρωση ενός νόμου από το αρμόδιο δικαστήριο, επειδή κρίνεται ασύμβατος με το Σύνταγμα,  θα  σήμαινε απλώς  υποχρέωση  της κυβέρνησης να τον αποσύρει και αν επιθυμεί να εισηγηθεί νέο νόμο επί του ιδίου θέματος λαμβάνοντας υπόψη τη δικαστική απόφαση.

Στην Ελλάδα όμως, ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας: η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας   για τις τηλεοπτικές άδειες συνιστά  “πιστωτικό” πολιτικό γεγονός. Η απόφαση τέμνει τη ροή των πολιτικών εξελίξεων.

Είναι μια απόφαση που  δημιουργεί περιβάλλον αποδοκιμασίας της κυβέρνησης. Κυρίως  γιατί η ίδια η κυβέρνηση διαμόρφωσε τέτοιες προϋποθέσεις σε βάρος της. Αν είχε κρατήσει αποστάσεις και θεσμικά προσχήματα θα περιόριζε τις πολιτικές συνέπειες.

Να είμαστε εξηγημένοι. Εφόσον το ΣτΕ αποφαίνεται ότι συγκεκριμένες διατάξεις του νόμου  Παππά είναι αντισυνταγματικές σημαίνει ότι είναι. Τέλεια και παύλα. Μόνο το ΣτΕ  έχει την αρμοδιότητα να κρίνει επ’ αυτού και έκρινε.

Τα υπόλοιπα είναι επιζήμια πολιτικολογία. Και από αυτούς που επικρίνουν την απόφαση και από αυτούς που προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν  υπέρ των κομματικών  συμφερόντων τους, ή  για λογαριασμό των οικονομικών παραγόντων που  εκπροσωπούν –προκλητικά μάλιστα.

Ότι αυτή πολιτικολογία παίρνει ακραίες  διαστάσεις είναι συνηθισμένη κατάσταση στην ελληνική πολιτική. Ας σοβαρευτούμε όμως. Ούτε  μπορεί κάποιος να ανατρέψει την  κυβέρνηση, εκτός από τη Βουλή, όπως λένε οι Συριζαίοι , ούτε η κυβέρνηση είναι …ολοκληρωτική  και πρέπει να πέσει, όπως τσαμπουνάνε οι αντίπαλοι της. Ούτε η αντισυνταγματικότητα των διατάξεων ενός νόμου φέρνει το τέλος του κόσμου, όπως διατείνονται   διατεταγμένοι συνταγματολόγοι.

Φυσιολογικά πράγματα σε μια κοινοβουλευτική  Δημοκρατία συμβαίνουν. Ψυχραιμία.

Έπεσαν στην παγίδα

Στην πραγματικότητα  η κυβέρνηση, έπεσε θύμα μιας παγίδας  –αν όχι μιας πλεκτάνης– που έστησαν οι θιγόμενοι καναλάρχες και οι εταίροι  τους σε συνεργασία με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος αντί  εξ αρχής να συμπράξει με τον Τσίπρα για να απαλλαγεί η πολιτική ζωή  από τους χειραγωγούς της,  πήγε μαζί τους και εναντίον του. Φυσικά θα το βρει μπροστά του. Όπως το βρήκε και ο Γ. Παπανδρέου που δεν συνέπραξε με τον Κ. Καραμανλή στο ίδιο θέμα.

Η παγίδα είναι ότι αρνούμενη η ΝΔ εξ αρχής να συμβάλει στη συγκρότηση ΕΣΡ, οδηγούσε τα πράγματα στην εξέλιξη που προέκυψε: το ΣτΕ, έχοντας προηγουμένη δική του νομολογία επί του θέματος, μοιραία  θα  κατέληγε στη συγκεκριμένη απόφαση.

Οι κυβερνητικοί νομοθετώντας χωρίς να υπάρχει  ΕΣΡ  δεν είδαν ούτε το τυρί ούτε τη φάκα. Ακόμη χειρότερα γι’ αυτούς: ακολούθησαν βλακωδώς τη  ΝΔ στη μεταφορά της πολιτικής  αναμέτρησης στο πεδίο της Δικαιοσύνης, κάνοντας μνημειώδη λάθη με τη δημόσια προεξόφλησή της απόφασης του ΣτΕ . Και άγιοι να ήταν οι 25 δικαστές, που δεν είναι, κολάζονται. Χώρια που μερικοί πολιτεύονται κιόλας.

Στο σημείο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας έπαθε  ότι ο Κ. Καραμανλής με τον βασικό μέτοχο. Από τη μια αντιμετώπισε  την χωρίς  όρια –και ηθική – αντίδραση των “νταβατζήδων”. Τον έβαλαν στο σημάδι γιατί έχαναν το πιο ισχυρό μοχλό χειραγώγησης του δημοσίου βίου και ελέγχου των κρατικών προμηθειών. Από την άλλη τον κρέμασαν οι  υπουργοί του με τις ερασιτεχνικές ενέργειές τους.

Ελεεινές αντιδράσεις

Για τους ίδιους λόγους σήμερα ο Τσίπρας κατέστη χλεύη των ηττημένων. Κάνουν μαθήματα για τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη και την Ελευθερία  στην Ενημέρωση όσοι τα καταπατούσαν χρόνια για να πλουτίζουν. Οι ορντινάτσες τους και τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας έχουν συμπτύξει ιερή συμμαχία διατήρησης των ανίερων προνομίων της διαπλοκής, προβάλλοντας με  θράσος  ότι ” δεν υπάρχει διαπλοκή”.

Από πολιτική άποψη πάντως η ουσία είναι ότι ο Τσίπρας έχασε μια υπόθεση στην οποία ενεπλάκη  προσωπικά.

Το πρώτο που έπρεπε να κάνει είναι να απαγορεύσει στους  υπουργούς του να επιτίθεται στο ΣτΕ με ανοίκειο τρόπο, ιδίως όταν ο ίδιος έχει δηλώσει ότι η κυβέρνηση θα σεβαστεί την απόφαση. Ποιο σεβασμό δείχνουν οι κομματικές αντιδράσεις; Όχι ότι και οι άλλοι δεν θα έκαναν το ίδιο βέβαια, αν η απόφαση ήταν διαφορετική.

Η  Όλγα  Γεροβασίλη μίλησε σαν να ήταν η … Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ποιος την έβαλε να εκφωνήσει την ανοησία: “Πρόκειται για το ίδιο δικαστήριο που έκρινε συνταγματικά τα μνημόνια που διέλυσαν την Ελλάδα, το «μαύρο» στην ΕΡΤ, το PSI που διέλυσε τα ασφαλιστικά”.  Έλεος!

Με ποιον ακριβώς “έχει πόλεμο” ο Πολάκης; Από πότε οι δικαστικές αποφάσεις  είναι …”πραξικοπήματα”;  Πόσο σοβαρός  είναι ο υπουργός Επικρατείας Ν. Παππάς όταν προσπαθεί να χρεώσει στο ΣτΕ ότι στέρησε λεφτά από τους …παιδικούς σταθμούς;

Από το κυβερνητικό στρατόπεδο παραβιάζεται η στοιχειώδης δημοκρατική υποχρέωση για σεβασμό των δικαστικών αποφάσεων, απελευθερώνονται οι πιο  ακραίες φωνές μέσα στον  ΣΥΡΙΖΑ και αποκτά άλλοθι η αντιδημοκρατική τακτική της Δεξιάς που προσπαθεί δια της απόφασης να νομιμοποιήσει την  σύμπλευσή της με τα συμφέροντα που θίγονται από την αδειοδότηση των καναλιών. Δεν τα βλέπει ο Τσίπρας;

Ασφαλώς εξ ίσου απαράδεκτοι είναι οι πανηγυρισμοί της αντιπολίτευσης και η προσπάθεια να μετατραπεί ο συσχετισμός των κρίσεων σε ένα δικαστήριο επί ενός  νομικού θέματος, σε  μηχανισμό αμφισβήτησης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και του αποτελέσματος των εκλογών.

Αν  δείχνει κάτι νοοτροπία εκτροπής είναι να προβάλεις -ως κόμμα , ή ως … συνταγματολόγος!- ότι υποκαθίσταται η λαϊκή ετυμηγορία και το Κοινοβούλιο με μια δικαστική απόφαση που δεν έχει καθόλου τέτοιο χαρακτήρα, ούτε  υποδηλώνει ανάλογη πρόθεση από την πλευρά του δικαστηρίου που την έλαβε. Αλλιώς δεν θα ψηφίζαμε, θα κάναμε προσφυγές.

Το δικαστήριο δεν είπε ότι είναι αντισυνταγματική η κυβέρνηση. Έναν νόμο της Βουλής  έκρινε. Μια διάταξη για την ακρίβεια.

Ως ανεξάρτητος θεσμός ερμηνείας του Συντάγματος το ΣτΕ προστατεύει τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Εν προκειμένω απλώς- αποκατέστησε τη συνταγματική τάξη σε ένα νομοθέτημα, κάτι που συνιστά υγιή εξέλιξη στη Δημοκρατία.  Ένας λάθος νόμος θεραπεύθηκε από το αρμόδιο δικαστήριο.  Πού είναι το παράδοξο, αν αφαιρέσουμε την πολιτική επένδυση που έγινε σ αυτή την υπόθεση;

Το δικαστήριο ως σώμα  –τι μπορεί να έχουν στο μυαλό τους κάποια μέλη του είναι  άλλη υπόθεση- δεν αποφάνθηκε όπως αποφάνθηκε, ούτε για να  “προστατεύσει” καμιά Δημοκρατία,  ούτε για να “αποδοκιμάσει” καμιά “αυταρχική” κυβέρνηση, όπως προβάλει η αντικυβερνητική χορωδία. Απλώς ερμήνευσε το Σύνταγμα σε σχέση με ορισμένες διατάξεις ενός νόμου. Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία.

Ότι κατέπεσε ένας διαγωνισμός δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να οργανωθεί  ένας άλλος με τον ίδιο στόχο, αλλά με όρους που θα ενσωματώνουν την απόφαση. Αν η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να εξυγιάνει αυτόν τον χώρο και να πληρώσουν όσοι χρησιμοποιούν το  ψηφιακό φάσμα θα πληρώσουν. Προς τι η επίθεση στο ΣτΕ από τους υπουργούς της;

Ο λόγος στους πολίτες

Ασφαλώς οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με δικαστικές αποφάσεις. Αλλά  υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που παράγουν αποτέλεσμα  στο δημόσιο βίο. Επειδή ρυθμίζουν την ουσία ή τη διαδικασία υποθέσεων που αφορούν το  δημόσιο βίο. Μια τέτοια απόφαση είναι η συνταγματική απόρριψη  του Νόμου Παππά σε ό,τι αφορά το ΕΣΡ.

Προφανώς, εφόσον η κυβέρνηση έχει τη στήριξη της Βουλής, μπορεί να φέρει νέο νόμο. Αλλά είναι προτιμότερο για την πολιτική ομαλότητα, ο  Πρωθυπουργός, ασκώντας προνόμιο που του δίνει το Σύνταγμα, να πάρει μια πολιτική πρωτοβουλία απεμπλοκής της χώρας από τη σημερινή  κατάσταση που δεν διευκολύνει τους δύσκολους χειρισμούς που πρέπει να γίνουν εφεξής στα  μεγάλα θέματα.

Με θεσμική ψυχραιμία και πολιτική ευφυΐα  να κάνει αμέσως τα εξής:

Πρώτον, να δηλώσει σεβασμό στην απόφαση και να αφήσει την αντιπολίτευση να εκτίθεται, κλιμακώνοντας  χωρίς προσχήματα την ταύτιση της με τη διαπλοκή και τον ενθουσιασμό που καλλιεργείται από τα ΜΜΕ που ελέγχει .

Δεύτερον, να δεχθεί την πολιτικοποίηση του αποτελέσματος της απόφασης που καλλιεργεί η αντιπολίτευση και να μεταφέρει  την τελική απόφαση στον τελικό κριτή:

Να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας άμεσες  εκλογές, για να διευκολυνθεί η νέα κυβέρνηση στη λήψη κρίσιμων εθνικών αποφάσεων που δεν μπορεί να λάβει η σημερινή με το πολιτικό κλίμα που δημιουργείται. Όχι εξ αιτίας της απόφασης του ΣτΕ, αλλά εξ αιτίας της ερμηνείας που της δίνει η αντιπολίτευση και τις συνέπειες που έχει στην πολιτική σταθερότητα.

Το  πρόβλημα για τη χώρα είναι να βγει από την κρίση και να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις. Όχι οι έριδες για τους καναλάρχες.  Μπορεί να προχωρήσει με τις πολιτικές συνθήκες που διαμορφώνονται; Χωρίς άμεσες εκλογές θα σερνόμαστε για μήνες σε τοξικό πολιτικό περιβάλλον .

Διαγωνισμός ακυρώθηκε, όχι  εκλογές

Στην πραγματικότητα, όπως θα έλεγε ο Μπρεχτ,  ο Τσίπρας γλύτωσε από τα λιοντάρια, αλλά τον τρώνε οι κοριοί. Κατάφερε  στα  μεγάλα θέματα να ορθοπλωρίσει το ασύντακτο κυβερνητικό καράβι σε ευρωπαϊκή πορεία και να εξασφαλίσει την στήριξη των εταίρων  –που τον ήθελαν κρεμασμένο το πρώτο εξάμηνο του 2015- στη πλώρη του.

Αλλά στο εσωτερικό από τη μία τον ακυρώνει η ανικανότητα των υπουργών του -που δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης-  και από την άλλη  τείνουν να τον κατατροπώσουν οι  παρηκμασμένοι “νταβατζήδες” και οι εκπρόσωποί τους στο πολιτικό σύστημα- με τους γελωτοποιούς του βασιλέως στα ΜΜΕ και τη Βουλή δίπλα τους. Όχι εξ αιτίας της απόφασης του ΣτΕ , αλλά  με την  αυθαίρετη εκμετάλλευση της , που ενισχύει όσους αποβλέπουν στη διατήρηση του καθεστώτος ανομίας και σήψης στη σχέση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Τα παιδιά της διαπλοκής έχουν ξεσπαθώσει αυτές τις  ημέρες. Ο μόνος τρόπος να μην τα καταφέρουν τελικά, είναι να μιλήσουν οι πολίτες, αναλαμβάνοντας τις δικές τους ευθύνες.

Ότι  ο νόμος Παππά έχει, αποδεδειγμένες πλέον, νομικές ατέλειες σημαίνει δικαίωση του καθεστώτος ασυδοσίας και διαφθοράς που επικρατούσε για χρόνια, με την πολιτική εργαλειοποίηση της καταπατημένης τηλεοπτικής ισχύος;

Ότι η κυβέρνηση έκανε διαδοχικά λάθη τακτικής –με κυριότερο ότι δεν δημοπράτησε ταυτόχρονα και τις θεματικές και περιφερειακέ άδειες, χώρια η Καλογριτσιάδα και οι  άστοχες πολιτικές δηλώσεις- σημαίνει ότι το ψηφιακό φάσμα πρέπει να μείνει στο έλεος όσων το κατέλαβαν παράνομα και δι’  αυτού έθεσαν υπό έλεγχο την πολιτική ζωή και το δημόσιο χρήμα;

Ότι το ΣτΕ  ακύρωσε -με το σκεπτικό που θα δούμε όταν δημοσιευθεί η απόφαση-  ένα διαγωνισμό συνεπάγεται …και ακύρωση του αποτελέσματος  των  εκλογών του 2015;  Ακυρωτικό δικαστήριο είναι, όχι Εκλογοδικείο.

Κάντο, όπως ο Καραμανλής

Όπως και αν το δει κανείς η προσφυγή στις κάλπες δεν είναι απλώς μονόδρομος για την κυβέρνηση. Είναι η μόνη υγιής δημοκρατική επιλογή. Όχι  απλώς για να κριθεί οριστικά το καθεστώς της ανομίας στην τηλεόραση και ό,τι σημαίνει αυτό για το δημόσιο βίο. Αλλά κυρίως για να αξιολογηθεί  η συνολική στάση των πολιτικών δυνάμεων και κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στο κεντρικό πρόβλημα της χώρας που είναι η σωτηρία της δια της υλοποίησης ‘όσων έχει συμφωνήσει με τους εταίρους –και όχι η σωτηρία των καναλαρχών.

Στις  εκλογές η αντιπολίτευση θα πρέπει να εξηγήσει γιατί αντί να βάλει πλάτη, διεκδικεί απλώς την εξουσία για την εξουσία- αφού το ίδιο πρόγραμμα θα εφάρμοζε αν ήταν στην κυβέρνηση. Να  απολογηθεί για τις κατηγορίες ότι δρα για λογαριασμό μιας μερίδας επιχειρηματιών που βαρύνονται με διασπάθιση του δημοσίου χρήματος ποικιλοτρόπως.

Όπως και η κυβέρνηση βέβαια θα πρέπει να εξηγήσει γιατί δεν αντιμετωπίζει προβλήματα που δεν επηρεάζονται από το Μνημόνιο, επί του οποίου  δεν έχει επιλογές.

Ότι και αν πίστευε παλαιότερα ο Τσίπρας σήμερα σηκώνει μόνος του το σταυρό του μαρτυρίου του. Προσπαθεί να εφαρμόσει μια πολιτική – που προκαλεί αλλεργία σε μερίδα του κόμματός  του, -επειδή μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί όρθια η χώρα. Πληρώνει το πολιτικό κόστος και τον απειλούν και με ειδικό Δικαστήριο οι φλούφληδες.

Ο Μητσοτάκης, αντί να τον συνδράμει στην εξυγίανση της πολιτικής και στην έξοδο από την κρίση, εμφανίζεται ως ο πωλών τοις μετρητοίς, εκ του ασφαλούς. Πλασάρει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, συντασσόμενος με όσους έχουν απομυζήσει τους δημόσιους πόρους.

Είναι λοιπόν η ώρα της αλήθεια για όλους. Αν πρόκειται οι πολίτες να επιλέξουν κυβέρνηση με κριτήριο την αδειοδότηση των καναλιών, ας το κάνουν.

Οι εκλογές θα είναι η ώρα της αλήθειας και για τους αλαφροΐσκιωτους και τους σαλεμένους του ΣΥΡΙΖΑ ή  όσους ασκώντας την εξουσία από το 2015 έχουν δυσφημίσει την Αριστερά. Είτε με λίστα, είτε με σταυρό- καθώς υπάρχει διχογνωμία επ’ αυτού-  δίνουν στον Τσίπρα την ευκαιρία να απαλλαγεί και από τα τελευταία βαρίδια και να σταθεροποιήσει την ευρωπαϊκή ταυτότητα του κόμματος του. Και από τον Καμμένο φυσικά.

Όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα ωφελημένος θα βγει. Αντίθετα, αν αφήσει τα πράγματα όπως έχουν, θα συμβάλει στη διαμόρφωση αρρωστημένου κλίματος καταστροφής. Και από τους δικούς του και από την αντιπολίτευση και όσους τη σπονσοράρουν.

Εν κατακλείδι, το μόνο που θα μπορούσε να συμβουλεύσει κανείς τον Πρωθυπουργό αυτή τη στιγμή είναι: κάντο, όπως ο Καραμανλής. Το 2009 έβαλε τους πάντες μπροστά στον καθρέφτη τους- και τον εαυτό του μαζί.  Έτσι κάνουν οι Πρωθυπουργοί.

Το εκλογικό σώμα επέλεξε  εύκολα  τότε τον δημοσιοσχεσίτη Γ. Παπανδρέου, που είχε τις λύσεις στο τσεπάκι, και είδαμε τα αποτελέσματα.  Για όσους δεν παραδειγματίστηκαν, υπάρχει και σήμερα αυτή η “ευκολία”. Οι “υιοί του πατρός” σε κάθε εποχή από το ίδιο καλούπι βγαίνουν….