Ο διαβόητος Χίος είναι παλιό φρούτο στης εμφανισμένης χυδαιολογίας. Εδώ και χρόνια από το διαδίκτυο, από περιθωριακά τηλεοπτικά κανάλια και από ένα ρυπαρό έντυπο που εκδίδει, εκπέμπει. Ένας διαρκής βόθρος, με σχιζοφρενική αρλουμπολογία, βρομερές διατυπώσεις, απειλές και εμετική παράνοια. Κανείς εισαγγελέας δεν συγκινήθηκε- εν αντιθέσει με κάποιες παρεμβάσεις σε “άσεμνες” θεατρικές παραστάσεις.
Αυτή όμως είναι η μια πλευρά της υπόθεσης Χίου. Υπάρχει και μια άλλη ίσως σημαντικότερη: το κοινό του. Θα είχε εξαφανιστεί -όπως συνέβη και με άλλους- αν και κανείς δεν τον έχει συναγωνιστεί ποτέ- αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που τον ακούν ή τον βλέπουν και κυρίως που πληρώνουν για να αγοράζουν το έντυπό του.
Που το διαβάζουν προφανώς στα σπίτια τους μπροστά στα παιδιά τους και στις παρέες τους μπροστά σε άλλους. Που ενδεχομένως αντλούν “επιχειρήματα” ή βλέπουν τον εαυτό τους στις σελίδες του. Αυτοί οι διαστροφικοί τύποι που απολαμβάνουν τον απόπατο ψηφίζουν κιόλας. Με αυτούς τι θα γίνει;
Σε μια χώρα με κατοχυρωμένη ελευθερία λόγου και ελευθεροτυπία αποτελεί μελανό σημείο – όχι για τον ίδιο που είναι έτσι κι αλλιώς βουτηγμένος στην ακροδεξιά πίσσα της βωμολοχίας- αλλά για το πολιτικό σύστημα και την ελληνική δημοσιογραφία που δεν έχουν καταγγείλει αυτό το σίχαμα. Ίσως και για την ελληνική Δικαιοσύνη που δεν εντόπισε ακόμη παραβιάσεις του νόμου….
Ας ελπίσουμε ότι οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται αυτή την περίοδο θα αποδώσουν. Ότι δεν θα υπονομευθούν από τη πλευρά της ΝΔ που δείχνει διστακτική ακόμη και τώρα που το μιαρό έντυπο ξεπέρασε και την πιο οργιώδη φαντασία.
Η κοινωνική και δημοσιογραφική απομόνωση, η θεσμική καταδίκη πρέπει να είναι διαρκής και καθολική και η απαξίωση που παράγει πρέπει να στρέφεται και εναντίον όσων καταναλώνουν προϊόντα ψυχικής διατάραξης, αισθητικής σαπίλας και φασιστικής επιδίωξης. Το αυγό του φιδιού είναι δυσώδες και αναγνωρίσιμο…
