Του Νίκου Λακόπουλου
Όπως πάντα, στην Ελλάδα, πουλάει το μελό. Λίγο δάκρυ, λίγο πόνο, πολύ καημό και “φιλότιμο” και συγκινήθηκε ο Νεοέλληνας. Έτοιμος να γοητευθεί από κάθε παραμύθι αρκεί νάχει μέσα λίγο καημό για τη φτώχεια, λίγη δημοκρατία και πάντα τον αδικημένο κοσμάκη- δηλαδή δικαιοσύνη.
Η φτώχεια στην Ελλάδα είναι ευθέως ανάλογη με αυτές τις αντιλήψεις πως μας αδίκησε ο Θεός, κάποιοι άλλοι φταίνε για μας, ο λαός έχει πάντα δίκιο και νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Του κάθε εργάτη -ανεξαιρέτως, του Λαού και πιο πολύ του πονεμένου Λαουτζίκου. Που χρειάζεται πάντα σωτήρες.
Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτής της εικόνας της αδικημένης Ελλάδας που δεν μπορεί να βρει το δίκιο της, την κατατρέχουν και την κυνηγούν- είναι έθνος ανάδελφον- είναι η αναπαραγωγή της φτώχειας, η κακομοιριά, το ίδιο μελό έργο, λες και τα πολιτικά συνθήματα βγαίνουν από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.
Αλλά να που ξαφνικά “υπάρχουν δικασταί στην Αθήνα”! Ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Νικόλαος Σακελλαρίου ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά την παραίτησή του, λίγες ημέρες πριν να συνταξιοδοτηθεί. Ο λόγος είναι το “κράτος δικαίου” που υποχώρησε λίγο πριν πάρει την σύνταξή του -μετά από 42 χρόνια “σταδιοδρομίας”.
Πιθανόν αυτή η πράξη με την μορφή διαγγέλματος -με ένα μανιφέστο κοινωνικής δικαιοσύνης- να είναι μέρος και επιστέγασμα αυτής της σταδιοδρομίας -της πορείας δηλαδή με στάδια και προσχεδιασμένη. “Τη στιγμή, όμως, αυτή η σκέψις μου στρέφεται στους απλούς πολίτες, που είναι τα θύματα των μνημονίων και της κλιμακούμενης επικυριαρχίας του οικονομικού παράγοντος επί του θεσμικού, οι αντοχές των οποίων συνεχώς δοκιμάζονται από τα αλλεπάλληλα οικονομικά μέτρα, που λαμβάνονται με την επίκληση του λεγομένου δημοσιονομικού συμφέροντος και που συνεπάγονται υπέρογκες γι’ αυτούς επιβαρύνσεις, λόγω του σωρευτικού τους χαρακτήρος”.
Προφανώς αυτά τα 42 χρόνια- από το 1976- ο Νικόλαος Σακελλαρίου δεν είχε κανένα λόγο να παραιτηθεί, αφού θάχανε μαζί με θέση και τη σύνταξή του. Άλλωστε δεν γίνονταν -ως λόγος παραίτησης στη θητεία του ως προέδρου- …διαρροές στον τύπο. Αλλά είναι αλήθεια πως δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίσθηκε ενώπιον του Λαού να αποκαλύψει πως “στο ΣτΕ έχουμε καθήκον να πιάσουμε το σφυγμό της κοινωνίας» και να κάνει σαφές πως το δικαστήριο έχει δείξει το κοινωνικό του πρόσωπο, καθώς «έδωσε μάχη για να μην μειωθούν οι συντάξεις».
Ήταν 6 Δεκεμβρίου 2016: Εξερχόμενος από τη συνάντηση της ηγεσίας της Δικαιοσύνης με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου, ο κ. Σακελλαρίου τόνισε ότι «οι δικαστές του ΣτΕ δεν χειραγωγούνται από τους διαδίκους ούτε μπορούν να χρησιμοποιούνται ως όχημα πολιτικών επιδιώξεων». Πιθανόν να εννοούσε όχημα πολιτικών επιδιώξεων των άλλων -γιατί είναι πιθανόν, όπως ήδη κατηγορείται, με την πράξη αυτή επιδιώκει μια πολιτική “καριέρα”, ως συνέχεια της δικαστικής σταδιοδρομίας.
Ανθρώπινο. Ο καθένας πορεύεται με ό,τι έχει. Αλίμονο αν η Δικαιοσύνη δεν πιάνει τον “σφυγμό” της κοινωνίας. Αλλά ποιος είναι αυτός ο σφυγμός; Μήπως τον διαβάζει σε λάθος χέρι; Μήπως η ανακοίνωση με την τήβεννο για τα δελτία ειδήσεων προσβάλλει τελικά την Δικαιοσύνη- που εν προκειμένω, ανοιχτά αντι-πολιτεύεται;
Oι δικαστικοί μάλλον φρόντισαν για τις δικές τους συντάξεις, αρνήθηκαν την υποχρέωση για πόθεν έσχες, πιθανόν -ως είθισται για το δημόσιο- κάπου στην Αττική θάχουν δικαστικές κατασκηνώσεις. Δεν είναι μόνο προνομιούχοι, αλλά αποφασίζουν μόνοι τους να είναι προνομιούχοι. Δεν κάνουν άλλωστε και κάτι πρωτότυπο. Θεωρούν περίπου ιδιοκτησία τους τον θεσμό, όπως άλλα επαγγέλματα θεωρούν ιδιοκτησία τους τις ΔΕΚΟ και κατεβάζουν όποτε θέλουν διακόπτες.
Στην Ελλάδα, όλοι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Νοιάζονται για τον “απλό πολίτη” ως πολιτευτές, αλλά δεν είναι -ούτε θεωρούν- τον εαυτό τους απλό πολίτη. Tελικά κι οι δικαστικοί, όπως άλλωστε κι οι δικηγόροι ή οι δημοσιογράφοι συμπεριφέρονται πότε ως συντεχνία και πότε ως Ιερατείο που δεν είναι δίπλα στις άλλες εξουσίες, αλλά πάνω από αυτές -κοντά στο Θεό που επικαλείται ο κ. Σακελλαρίου.
Αυτό το παρασιτικό πελατειακό κράτος ήταν το “κράτος δικαίου”; Από το 1861 που ψηφίζεται ο νόμος «Περί συντάξεως των πολιτικών υπαλλήλων» – που καθιερώνει και το δικαίωμα αναπηρικής σύνταξης- αλλά και πιο πριν οι συντάξεις- για τις οποίες δανειζόταν το ελληνικό κράτος- ήταν ο βασικός μοχλός αναπαραγωγής του πελατειακού συστήματος. Η πηγή της κάθε φορά χρεοκοπίας καθώς είναι εθνικό μυστικό ότι πολλοί από όσους έπαιρναν συντάξεις τιμητικές-αναπηρικές δεν ήταν δα και όλοι ανάπηροι. Ήταν φίλοι της κυβέρνησης, που θα ’χαναν τη θέση τους όταν ανέβαινε η επόμενη κυβέρνηση των «άλλων».
Αυτή ήταν η Ελλάδα των ημετέρων. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν πότε μιλάμε για τις δικές μας συντάξεις ή τις συντάξεις των …άλλων. Γιατί προκειμένου να ισορροπήσει το σύστημα περικόπτονταν οι συντάξεις όσων τις πλήρωσαν -ακόμα και με το αίμα τους- για να μην χαθούν οι συντάξεις στα 40, άγαμων θυγατέρων στρατιωτικών, των 250 άλλοτε ταμείων με ειδικό καθεστώς -με προνόμια, όπως αυτές των δικαστικών.
«Λόγοι αποκλειστικά οικονομικοί ή για επίτευξη δημοσιονομικών στόχων δεν μπορούν από μόνοι τους να δικαιολογήσουν περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών” αποφάσισε πρόσφατα το Μισθοδικείο. Είναι αντισυνταγματικό. Εν προκειμένω όμως πρόκειται για τις συντάξεις των άλλων. Δεκατρεις δικαστές ψήφισαν υπέρ της συνταγματικότητας των περικοπών της προσωπικής διαφοράς που έγινε με τον νόμο Κατρούγκαλου και 12 ψήφισαν υπέρ της αντισυνταγματικότητας.
Οι πιο ενημερωμένοι λένε πως η πλειοψηφία υπέρ της συνταγματικότητας είναι οριακή και μπορεί να αλλάξει, αν επαναληφθεί η ψηφοφορία -μετά την αποχώρηση του κ. Σακελλαρίου. Η διαρροή ως λόγος παραίτησης δεν αφορά την κυβέρνηση- από την οποία ο απελθών Πρόεδρος δεν δέχτηκε πιέσεις- όπως είπε, ούτε μπορούσε άλλωστε. Κι ηΈνωση Δικαστικών κατηγορεί τον απελθόντα Πρόεδρο του ΣτΕ για .παρεμβάσεις και φυγομαχία.
Η παρέμβαση του Προέδρου του ΔΣΑ για “επικοινωνιακού τύπου καιροσκοπικές εξαγγελίες προεκλογικού χαρακτήρα για τριχοτόμηση του Πρωτοδικείου Αθηνών και άλλα τοιαύτα» ήταν άσχετη με το θέμα. Και τι έγινε αν η παραίτηση ήταν “πρωτοφανής”; Aλλάζει κάτι; Φυσικά η αξιωματική αντιπολίτευση έσπευσε να ζητήσει “εξηγήσεις” από την κυβέρνηση, αλλά για ποιο θέμα;
Η ανταπάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης ήταν ότι ο Δημ. Βερβεσός “εκπροσωπεί τα συμφέροντα των μεγαλοδικηγορικών γραφείων τα οποία μεταχειρίζονται δεκάδες νέους δικηγόρους ως βοηθητικό προσωπικό με μισθούς ανειδίκευτου εργάτη και τα οποία από το 1981 βυσσοδομούν να αποτρέψουν τη δημιουργία νέων πρωτοδικείων στην Αθήνα». Μα ποιο είναι το θέμα;
«Η διάκριση των εξουσιών δεν είναι απλή διανομή της εξουσίας” -κατά τον Μοντεσκιέ, αλλά στην Ελλάδα όλα γι΄αυτήν την καταραμένη διανομή εξουσίας γίνονται. Κι ο απελθών από το Συμβούλιο Επικρατείας Πρόεδρος του -με το κήρυγμα κατά του Μνημονίου- έμπλεξε την πολιτική με δικαιοσύνη, την τήβεννο με το πολιτικό βήμα σε μια κίνηση που δεν είναι διάκριση, αλλά κατάχρηση εξουσίας.
Άλλο πράγμα η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη κι άλλο η Δικαιοσύνη που ποδηγετεί ή καταργεί την κυβέρνηση. Που εν προκειμένω μαζί με τις παρεμβάσεις του υπερθεσμού της Εκκλησίας, την αντιπολίτευσή της από “ανεξάρτητους θεσμούς” θα πρέπει να διεκδικήσει την… αυτοτέλειά της και την -δική της- εξουσία. Παρεπιμπτόντως δε, αφού άρχισε η συζήτηση μεταξύ των θεσμών -για τους ρόλους τους, τις εξουσίες, ποιος αποφασίζει τι, ας δούνε τι θα γίνει με αυτό το άθλιο, απαρχαιωμένο, τριτοκοσμικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης.
