Του Στέλιου Καλογεράκη
Πρέπει να ήταν γύρω στις 8:10, πήρα την Μαρίτα από το μάθημα της ενόργανης, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούω τον Α. να τα χώνει στον Κούλη λέγοντας κάτι του τύπου “Ο δικός μου πατέρας ήταν καλύτερος από τον δικό σου” (σιγά το δύσκολο δηλαδή) κλείνω το ραδιόφωνο, δεν είναι αυτό κατάλληλο ακρόαμα για ένα παιδί!
Οδηγώ, οδηγώ οδηγώ…
Αφήνω τη Μαρίτα στο σπίτι, ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο, ήταν περίπου 8:25 ξανανοίγω το ραδιόφωνο, ακούω το Α. να τα χώνει στον Κ. λέγοντας κάτι του τύπου “εσείς είστε ελίτ, εμείς όχι” (ο Κ. όντως θυμίζει κάτι σαν ελίτ φρυγανιά). Κλείνω το Ραδιόφωνο.
Οδηγώ, οδηγώ, οδηγώ… κάνω μια-δυο στάσεις, μετά κατεβαίνω σε ένα ΑΤΜ περιμένω κάμποση ώρα, ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο.
Η ώρα είναι περίπου 8:40, ανοίγω ξανά το ραδιόφωνο.
Πάλι τον Α., τα χώνει στον Κ. λέγοντας κάτι σαν “Εμείς επαναφέρουμε τον δέκατο τρίτο μισθό, εσείς μας λέτε λαϊκιστές, πείτε το σε αυτούς που θα πάνε να τον εισπράξουν”.
Αναρωτιέμαι στιγμιαία αν πρόκειται για συνεχόμενο, μισάωρο και βάλε, μονόλογο ή αν τυχαίνει να ακούω πάντα τον Α. ενώ έχουν παρεμβληθεί και άλλα acts. Ο Α. συνεχίζει να μιλάει αλλά εγώ ξανακλείνω το ραδιόφωνο.
Βγαίνω από το αυτοκίνητο.
Ήταν μία δύσκολη μέρα, τώρα είναι περίπου 1:50, νύχτωσε, είμαι σπίτι. Πριν λίγο σκέφτηκα να βάλω ραδιόφωνο, αλλά λέω άσε καλύτερα.
