Του Γ. Λακόπουλου
Με τον Νίκο Ξυδάκη δεν είχα ποτέ προσωπικές σχέσεις, καθώς ακολουθούσαμε παράλληλες διαδρομές σε διαφορετικά συγκροτήματα- ο ένας στον ΔΟΛ ο άλλος στους Αλαφούζους.
Ωστόσο μας συνδέει ότι μια χρονιά μοιραστήκαμε το βραβείο “Χρήστος Πασαλάρης” της ΕΣΗΕΑ. Αυτός ως αρθρογράφος της “Καθημερινής” και εγώ στον <Ελεύθερο Τύπο> των Αγγελόπουλων.
Εκεί πρωτοσυνάντησα κάποιον που διάβαζα συστηματικά στην εφημερίδα του και διαπίστωσα την ευπρέπεια της παρουσίας του.
Το τελευταίο διάστημα τον άκουγα ως παραγωγό μιας εκπληκτικής ενημερωτικής εκπομπής στον ραδιοσταθμό “Στο Κόκκινο” του οποίου ήταν και διεύθυνσης.
Δεν γνωρίζω γιατί δεν είναι πλέον. Διαβάζω ότι τον αποκαθήλωσαν, αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για τον κομματικό ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Έμεινα έκπληκτος: μετά το ξήλωμα του Ν. Τσαγκρή, από την “Αυγή”, ο Ξυδάκης από το Κόκκινο. Γιατί;
“Φεύγω γιατί το ραδιόφωνο μπαίνει σε ένα άλλο… κύκλο για τον οποίο δεν ερωτήθηκα και δεν με αφορά“, είπε στην συγκλονιστική αποχαιρετιστήρια εκπομπή του.
Όσοι προσπάθησαν να τον περάσουν σαν αποχώρηση για να …πολιτευτεί απογοητεύτηκαν: “Μην ακούτε τις κουταμάρες ότι φεύγω για να κατέβω βουλευτής, οι άνθρωποι δεν παρατούν έτσι την κοινότητά τους για μία καρεκλίτσα».
Στα δυο χρόνια που, εκτός από τη διεύθυνση , έβγαινε και στον αέρα, αναβάθμισε το προφίλ του του σταθμού.
Ένας λόγιος στα ερτζιανά, αλλά με επαγγελματική αρτιότητα, κουλτούρα πολιτικού στελέχους, εξαιρετική ικανότητα συνομιλιών με πρόσωπα της επικαιρότητας και επιπλέον ευαισθησία για τον πολιτισμό- τον οπαίο υπηρέτησε στη πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα και στη δουλειά του.
Γράφτηκε ότι “τον εξώθησαν σε παραίτηση από τη διεύθυνση του σταθμού και ο ίδιος, για λόγους αξιοπρέπειας, σταμάτησε και την εκπομπή του”.
Τουλάχιστον για την εποχή που γνωρίζω εγώ στα ΜΜΕ, τέτοιο στέλεχος δεν το χάνεις.
Απάντηση από τους ιθύνοντες δεν υπάρχει αν και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι βέβαιο ποιοι είναι οι πραγματικοί ιθύνοντες και ποια είναι τα κριτήρια τους.
Από την ώρα που σε ένα μέσο ενημέρωσης τον πρώτο λόγο δεν έχουν άνθρωποι της ενημέρωσης, στελέχη σαν τον Ξυδάκη μάλλον δεν επιβιώνουν.
Όταν η ελευθερία ως πεδίο ζωτικού χώρου τους περιορίζεται, και η δουλειά τους υπόκειται σε άλλου τύπου σκοπιμότητες, δεν αντέχουν.
Στην πραγματικότητα μιλάμε για πολιτική απόφαση, είτε φτάνει ως τον αρχηγό του κόμματος- ιδιοκτήτη του σταθμού είτε όχι.
Αυτό που μετράει είναι ότι η ραδιοφωνία και ο ΣΥΡΙΖΑ έχασαν με την απομάκρυνση του μέχρι τώρα διευθυντή ενός κομματικού μεν ραδιοφώνου, που το έβγαζε όμως ο ίδιος από τα καλούπια του κομματισμού και το άφηνε να απλωθεί στην κοινωνία και τη ζωή.
Ίσως αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό σε κανένα κόμμα, είναι ότι ακριβώς τα ΜΜΕ ειδικού πολιτικού σκοπού για να φτάνουν στον κόσμο χρειάζονται Ξυδάκηδες.
Οι κώδικες, οι ιεραρχήσεις και η ανάγκες της Αριστεράς ισχύουν από εκεί και πέρα.
Όσο κρίμα είναι ότι χάνει η προοδευτική ραδιοφωνία έναν ζωντανό παράγοντα με πλήρη αίσθηση του δυναμισμού της, τόσο θα είναι να χάσει και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ένα στέλεχος.
Κάτι στραβό υπάρχει πάντως στο βασίλειο τη Δανιμαρκίας.
