Του Γ. Λακόπουλου
Στο ποδόσφαιρο ο τερματοφύλακας θα πιάσει το πέναλτι αν «ψωνίσει» τον αντίπαλο και πέσει στη σωστή γωνία.
Επί 28 μήνες στη Βουλή, με τον Πρωθυπουργό απέναντι, ο Αλέξης Τσίπρας τον έχει ψωνίσει πολλές φορές.
Αλλά οι διαιτητές σφυρίζουν ανάποδα.
Η ιδέα για «διάγγελμα» πάνω στο «διάγγελμα»- κατά την καταχρηστική χρήση του όρου από το μέγαρο Μαξίμου- άλλαξε το σκηνικό.
Μόλις έκλεισε το «ωτο-κιου» από το οποίο ο Πρωθυπουργός διάβασε -για 11η φορά επί κορονοϊού- ο Τσίπρας πήρε το λόγο και τον έστειλε άκλαφτο.
Οι κακεντρεχείς θα πουν: σαν να κλέβει εκκλησία ήταν. Ο Μητσοτάκης τα έχει πει τόσες φορές που κατέληξε σαν τον βοσκό με τον λύκο: δεν τον πιστεύει κανείς.
Σωστό κι αυτό. Η αναμέτρηση δεν ήταν τόσο συναρπαστική, όσο στη Βουλή. Αλλά η δουλειά έγινε.
Η πρωθυπουργική αυτοεπιβεβαίωση δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη διαδρομή της στο τηλεοπτικό κοινό. Έπεσε επάνω στην παρέμβαση Τσίπρα και επέστρεψε σαν μπούμερανγκ.
Γυρίζοντας ο Τσίπρας το παιχνίδι σε man to man – που πλεονεκτεί – φάνηκε επί τόπου ότι ο Πρωθυπουργός ψεύδεται όπως αναπνέει.
Δεν παρουσίασε- ούτε αυτή τη φορά- «την πραγματική κατάσταση της πανδημίας», τα νούμερα για τους εμβολιασμένους που έδωσε δεν είναι σωστά, ούτε για «πανδημία ανεμβολίαστων» πρόκειται…
Ομοίως, δεν «κτίζει νέο ΕΣΥ», τα σχολεία δεν «είναι ασφαλή» και η «άρτια εμβολιαστική εκστρατεία» δεν «θωρακίζει την κοινωνία» -αφού αφήνει ανοιχτές τις πόρτες στα μέσα μεταφοράς, στις εκκλησίες και στους ένστολους.
Επιπλέον, ούτε τον ιδιωτικό τομέα «αξιοποιεί», ούτε «διάθεση πειθούς και όχι αντιπαράθεσης που γεννάει διχασμούς» τον διακρίνει.
Πρωτίστως δεν υπάρχει «σχέση εμπιστοσύνης Πολιτείας και πολιτών, που φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα».
Το αντίθετο, η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση είναι η πηγή της εμβολιαστικής κακοδαιμονίας. Αν δεν σε πιστεύουν δεν θα εμβολιαστούν.
Στο ρήγμα Μητσοτάκη-κοινωνίας επένδυσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με την ασυνήθιστη προαναγγελία ότι η ενημέρωση δεν τελειώνει με το πρωθυπουργικό μονόπρακτο.
Αυτή τη φορά το έργο είχε και δεύτερο μέρος με τον ίδιο στη σκηνή. Η «θεατρική» διάσταση της πολιτικής αντιπαράθεσης, του έδωσε επικοινωνιακό πλεονέκτημα.
Στο δικό του μονόπρακτο ήταν «κρύο αίμα» για τον προ-λαλήσαντα:
– Έχεις αποτύχει, κοροϊδεύεις τον κόσμο, βγάζεις την ουρά σου έξω από την ευθύνη, ιδού τα μέτρα που όφειλες να πάρεις – αλλά φοβάσαι μη χάσεις ψήφους και κακοκαρδίσεις τους κλινικάρχες.
Μπίγκο!
Κατά τα λοιπά, ο Τσίπρας γνωρίζει ότι ματαιοπονεί αν ζητήσει εκλογές στα ίσια. Ο Μητσοτάκης δεν θα τις κάνει , για να μην φανεί ότι υποκύπτει.
Για να του σπάσει τα νεύρα του κάνει καψόνι: αφού δεν μπορείς άστο -θα το αναλάβουμε εμείς.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
