Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Μητσοτάκης άλλαξε πάλι γραμμή και αναδιπλώθηκε στην παλαιά – αμφισβητούμενης αξιοπιστίας πάλι- θέση: εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Παραζάλη. Ο Τσίπρας τον παίζει κομπολόι και είναι πλέον ο πωλών τοις μετρητοίς.
Από την αρχή της θητείας Μητσοτάκη, ο Αλέξης Τσίπρας είχε έναν φόβο: μην καταφύγει ο αντίπαλός του σε πρόωρες εκλογές και ακυρώσει ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του: την απλή αναλογική.
Την είχε ψηφίσει ως στρατηγικό πλεονέκτημα, αν έχανε τις εκλογές του 2019 ,όπως συνέβη.
Η πανδημία δημιούργησε τη χρονική ζώνη ασφάλειας που είχε ανάγκη, δεδομένου ότι το κόμμα του, δεν έδειχνα προθυμία να αλλάξει.
Η διεύρυνση και η μετεξέλιξη καρκινοβατούσαν και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να διεκδικήσει εκλογές.
Όταν αποφάσισε να τα επιβάλει, χωρίς την κομματική γραφειοκρατία, ενδεχόμενος εκλογικός αιφνιδιασμός θα του στερούσε την ωρίμανση που χρειάζεται για να παρουσιάσει τον νέο ΣΥΡΙΖΑ
Κατέφυγε σε μια κλασική κίνηση, υπολογίζοντας στην αφασία του μεγάρου Μαξίμου να την αξιολογήσει: ζήτησε άμεσες εκλογές-και δεν σταμάτησε να ανανεώνει την πρόκληση.
Ο Μητσοτάκης έπεσε στην παγίδα: καταφεύγοντας σε εκλογική αναμέτρηση, θα ήταν σαν να τον σύρει στην κάλπη η αντιπολίτευση.
Έτσι άρχισε αγωνιώδη προσπάθεια να ανακτήσει το προνόμιο της πρωτοβουλίας, που του στέρησε ο Τσίπρας, διαβεβαιώνοντας ότι «οι εκλογές θα γίνουν το τέλος της τετραετίας».
Οι αλλαγές στο ΚΙΝΑΛ , η διαρκής διολίσθηση του ιδίου και της κυβέρνησής του με το Ουκρανικό και οι αλλεπάλληλες ήττες του στα ελληνοτουρκικά δημιούργησαν την ανάγκη να προλάβει τα χειρότερα.
Με διογκούμενη τη λαϊκή οργή, -όσο μένει, επιδεινώνει τη θέση του – αφού επιδεινώνει την κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας.
Εκ παραλλήλου σε έναν κύκλο θεμάτων υψηλού ενδιαφέροντος στην Ευρώπη – όπως είναι το κράτος δικαίου και η ενημέρωση- του κρεμάνε διαρκώς κουδούνια.
Έτσι δημιούργησε κλίμα εκλογών αλλά… επειδή το θέλει ο ίδιος , όχι γιατί το ζητάει ο Τσίπρας.
Για να το κατοχυρώσει έδειξε κάλπες για το φθινόπωρο, χωρίς να ορίσει την ημερομηνία. Βλέποντας και κάνοντας.
Άλλωστε είχε ανάγκη να «μαζέψει το μαγαζί». Οι βουλευτές και οι υπουργοί , που εξαφανίσθηκαν από τις εκλογικές τους περιφέρειες , άρχισαν να αποκαθιστούν επαφή για με τους ψηφοφόρους τους. Ήταν έτοιμος για αναμέτρηση.
Το βούλευμα του Αρείου Πάγου, επιδείνωσε την απονομιμοποίηση του στην κοινωνία.
Έχει εμπεδωθεί άλλωστε η γενική πεποίθηση ότι δεν μπορεί να αναμετρηθεί με μεγάλα μεγέθη, όπως ο πόλεμος, οι ισορροπίες στην περιοχή, η ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση.
Ούτε και με τα εσωκομματική μεγέθη, όπως ο Σαμαράς.
Άλλαξε πάλι γραμμή και αναδιπλώθηκε στην παλαιά – αμφισβητούμενης αξιοπιστίας πάλι- θέση: εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Παραζάλη.
Ο Τσίπρας τον παίζει κομπολόι και είναι πλέον ο πωλών τοις μετρητοίς.
Πήρε κι άλλο χρόνο , για να ολοκληρώνει το σχέδιο για το πρόγραμμα και το κόμμα, με τα οποία θα ζητήσει την ψήφο των πολιτών. Μπίγκο!
Κέρδισε πάντως πιο εύκολα, από όσο νόμιζε.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
