Του Γ. Λακόπουλου
Ανοίγεις το κανάλι της Βουλής. Αυτό που λογικά περιμένεις να δείς είναι πολιτικές αντιπαραθέσεις στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελέγχου και του νομοθετικού έργου. Οι βουλευτές δηλαδή να ελέγχουν την κυβέρνηση για το έργο της και να ψηφίζουν νόμους. Με τις διαφορές και τις αντιδικίες τους, με τις πολιτικές αντεγκλήσεις και τις ιδεολογικές συγκρούσεις. Έτσι παίζεται το κοινοβουλευτικό παιχνίδι και αυτή είναι η ανάσα της Δημοκρατίας: η πολιτική νοείται ως σύγκρουση.
Αντί γι αυτό όμως τί παρακολουθούμε; Αυτά που έχουμε παρακολουθήσει ήδη στα τηλεοπτικά παράθυρα με τους ίδιους πρωταγωνιστές και το ίδιο ύφος. Προσωπικές αντεγκλήσεις, ύβρεις , ακόμη και χυδαιολογίες.
Πρόσωπα με διακεκριμένο ρόλο, όπως η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, ή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος τη ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης – για να πάρουμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα- αυτοί δηλαδή που εκ του ρόλου τους θα έπρεπε να επιβάλουν το σεβασμό στον Κανονισμό και την συμμόρφωση με το πνεύμα του κοινοβουλευτισμού, επιδίδονται διαρκώς σε προσωπικούς διαξιφισμούς στα όρια του ξεκατινιάσματος.
Ο πρόεδρος του σώματος είναι υπεράνω κομματικών διαφωνιών και διευθύνει αμερόληπτα. Και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος έχει τα δικαίωμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όταν αυτοί παρεκτρέπονται – και αναφέρονται εν προκειμένω επειδή έχουν θεσμικό αξίωμα- τι θα κάνουν οι υπόλοιποι;
Είναι πολλοί όσοι κάνουν κατάχρηση του χώρου και του χρόνου και ευτελίζουν την κοινοβουλευτική διαδικασία. Υπουργοί αυτοπροβάλλονται στους συναδέλφους τους για το …πως χτυπούν τους αντίπαλους τους < ρε μαλάκα>. Βουλευτές χρησιμοποιούν ανοίκειους χαρακτηρισμούς και άλλοι ετοιμάζονται να έλθουν στα χέρια με τους υπολοίπους.
Κάποια σούργελα που βρέθηκαν από σπόντα στο Κοινοβούλιο δίνουν παραστάσεις γελωτοποιών. Κάποιοι σαλεμένοικάνουν ιδεολογικά κηρύγματα της συμφοράς. Όσοι νόμιζαν ότι μόνο οι χρυσαυγίτες είναι το όνειδος της Βουλής, διαψεύδονται καθημερινά.
Αλλά και όταν βρίσκονται στη Βουλή – σπανίως βέβαια -οι πολίτικοι αρχηγοί, το επίπεδο του κοινοβουλευτικού διαλόγου δεν ανεβαίνει. Άλλος μιλάει μαγκίτικα, άλλος κάνει επίδειξη πνεύματος, άλλος προσπαθεί να διατυπώσει σκέψεις για θέματα που αγνοεί. Όλα αυτά από το βήμα απο το οποίο πέρασαν σπουδαίοι ρήτορες, τέρατα μόρφωσης , μεγάλοι πολιτικοί και σπουδαίοι κοινοβουλευτικοί – ανεξαρτήτως κόμματος και ιδεολογίας.
Αυτή η Βουλή είναι ένα σκαλί παρακάτω από την προηγούμενη , που ήταν παρακάτω από εκείνη που διαδέχθηκε και όπως πάμε θα είναι και η επόμενη ένα σκαλί παρακάτω από τη σημερινή.
Τα κόμματα μαζεύουν ανθρώπους που δεν θα τους έδινες το χέρι σου και τους βάζουν στα ψηφοδέλτια και οι πολίτες τους στέλνουν στη Βουλή, αφήνοντας έξω σπουδαίους υποψηφίους που θα ήταν χρήσιμοι στο πολίτευμα.
Δεν είναι σημερινή η κατάσταση. Από το <ανθ ημών ο Γουλιμής> του Χαρ. Τρικούπη φτάσαμε στη μη εκλογή του Σάκη Πεπονή . Από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Ηλία Ηλιού και τον Ανδρέα Παπανδρέου φτάσαμε στον Γ. Παπανδρέου και στον Αντ. Σαμαρά, ή τους αρχηγούς που όχι μονο δεν μπορούν να γράψουν μια ομιλία, αλλά δεν μπορούν ούτε να διαβάσουν αυτή που τους έχουν γράψει άλλοι.
Φτάσαμε στους αρχηγούς -επισκέπτες που πάνε στη Βουλή οταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ο Κ. Μητσοτάκης καθόταν στη Βουλή ώρες ατελείωτες και άκουγε και τους απλούς βουλευτές. Σήμερα στη Βουλη δεν πατάνε το πόδι τους οχι μονο οι αρχηγοί, αλλά ούτε και οι βουλευτές. Και οταν βρίσκονται στην αίθουσα δεν σέβονται ούτε το θεσμό ούτε το ρολο τους και αρπάζονται σαν τα κοκόρια χάριν εντυπώσεων. Είναι Κοινοβούλιο αυτό;
Υπήρχε μια εποχή που στη Βουλή δεν ήταν επιτρεπτό –και θεωρούνταν και ντροπή – να μιλάει κάποιος από χειρόγραφο. Που ο Κανονισμός επέβαλε να μπαίνει ο βουλευτής στην αίθουσα της Ολομέλειας με κόσμια εμφάνιση.
Υπάρχουν Κοινοβούλια στην Ευρώπη στα οποία η πολιτική ένταση κτυπάει κόκκινο. Η πολιτική όμως. Όχι τα μπινελίκια, τα υβρεολόγια και οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί. Όπως υπάρχουν και Κοινοβούλια στα οποία υπάρχει αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας.
Έχει κανείς την εντύπωση ότι στην Ελλάδα λειτουργεί καλύτερα ο κοινοβουλευτισμός, από ότι σ αυτές τις χώρες; Νομίζει κανείς ότι η ασυδοσία είναι πιο δημοκρατική κατάσταση από τον τύπο και το πρωτόκολλο; Ας περάσει μια μέρα απο τα θεωρία των Παλιών Ανακτορων για να δει ποιοί και πώς αποφασίζουν για την τύχη μας. Και ποιοι ρίχνουν νερό στο μύλο του αντικοινοβουλευτισμού.
