Του Γ. Λακόπουλου
Στη κοινοβουλευτική Δημοκρατία η λειτουργία της αντιπολίτευσης δίνει περιεχόμενο στους όρους “κοινοβουλευτική” και “Δημοκρατία”.
Τα δικαιώματα της αντιπολίτευσης κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής.
Αυτά τα δικαιώματα δεν αναστέλλονται ποτέ. Ούτε καν εν καιρώ πολέμου.
Αντίθετα η συντεταγμένη λειτουργία της αντιπολίτευσης επιβάλλεται στις δύσκολες περιόδους.
Το είδος και το ύφος της αντιπολίτευσης ενδεχομένως αλλάζει. Αλλά πάντα επιλέγεται από την ίδια και κρίνεται από τους πολίτες.
Σε περιόδους σαν αυτή που διανύουμε, η αντιπολίτευση με κανέναν τρόπο δεν συνιστά συμπληρωματική δύναμη της κυβέρνησης. Έχει δικό της ρόλο να παίξει, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Η συμβολή της στη χώρα είναι να ωθεί σε λύσεις , όχι να ακολουθεί τις εξελίξεις και να επικροτεί την κυβερνητική πράξη, χωρίς αξιολόγηση.
Ούτε η κυβέρνηση συναποφασίζει με την αντιπολίτευση, αφού το δικαίωμα της υπογραφής παραμένει στην ίδια.
Από εκεί και πέρα μιλάμε για επιλογές της αντιπολίτευσης: τα μέτωπα στα οποία ρίχνει το βάρος, τον τόνο της, τη σοβαρότητα της, την ικανότητα , να διατυπώνει προτάσεις, την ειλικρίνειά της απέναντι στο λαό, την επαφή της με την κοινωνία. Χωρίς πλειοδοσίες.
Εντοπίζοντας και στηλιτεύοντας το όποιο κυβερνητικό λάθος, στηρίζει τη χώρα και ενδυναμώνει την επιχείρηση αντιμετώπισης του προβλήματος. Όχι το αντίθετο που πλασάρουν ορισμένοι.
Σε καμία περίπτωση πάντως ο κοινοβουλευτισμός δεν αναστέλλεται. Συνεπώς η πολιτική αντιπαράθεση δεν εξαφανίζεται στην κρίση. Αντίθετα γίνεται ποιο υπεύθυνη, πιο περιεκτική και πιο συγκροτημένη.
Με βάση τα παραπάνω είναι ασαφές πως αντιλαμβάνεται το ρόλο του αυτή τη περίοδο ο Αλέξης Τσίπρας.
Η γενική εικόνα είναι ότι έχει αναστείλει κάποιες αντιπολιτευτικές λειτουργίες του και δεν ασκεί πλήρως τα δικαιώματά του- για να μη γίνει ενοχλητικός στην κυβέρνηση.
Η λειτουργία του προβάλλεται ως «συμπληρωματική» της κυβερνητικής. Και του απονέμονται από φιλικές της δυνάμεις έπαινοι ότι «βάζει πλάτη»
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος για έναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης, από το να κινείται πίσω από την κυβέρνηση.
Όταν οι πολίτες τον συναθροίζουν με την κυβερνητική πλευρά καταγράφεται ως «δεύτερος». Και αυτό το μένει.
Οι πολιτικοί ηγέτες στις κρίσεις φαίνονται. Με τις πρωτοβουλίες που παίρνουν, όχι με την υποστήριξη της κυβέρνησης. Μπορούν να την εκδηλώνουν, αλλά δικαιούνται και όχι.
Στην κρίση του κορωνοϊού ο Τσίπρας συρρίκνωσε εθελουσίως το πεδίο δράσης του. Δεν τον υποχρεώνει κανείς. Είναι πολιτική επιλογή από υπολογισμό: για να ωφεληθεί μετά.
Είναι όμως λάθος. Όχι μόνο ως υποβάθμιση του πολιτειακού ρόλου του. Αλλά και σύμπτωμα αφέλειας. Αυτό το ταγκό είναι ακατάλληλο για αντιπολιτεύσεις. Ιδίως όταν δεν σκοπεύουν να το χορέψουν οι κυβερνήσεις.
Απόδειξη ότι με τα τα καλοπιάσματα από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ για την «συμβολή» του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιμετώπιση της κρίσης, με την πρώτη τοποθέτηση που δεν άρεσε στην κυβέρνηση ο Στ. Πέτσας τον κρέμασε στα μανταλάκια.
«Ο κ. Τσίπρας δεν άντεξε ούτε δύο μέρες τη συναίνεση…. «Οι “κωλοτούμπες” είναι ειδικότητά του. Οι πολίτες γνωρίζουν καλά ότι ο κ. Τσίπρας και η εθνική υπευθυνότητα δεν πάνε μαζί»
Τι είδους αντίληψη είναι ότι οι έκτακτες συνθήκες επιβάλουν αυτοσυγκράτηση μόνο στην αντιπολίτευση και όχι και στην κυβέρνηση;
Αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αισθανθεί ότι επιχειρώντας να δείξει συναινετικός με την κυβέρνηση, απλώς πιάστηκε κοροΐδο, δεν θα έχει άδικο. Εκών – άκων έθεσε τον εαυτό του στο έλεος του Μητσοτάκη- που αν ήθελε τη βοήθεια του θα του τη ζητούσε. Ότι πήρε την πρωτοβουλία ο Τσίπρας πάσχει ως πολιτική κίνηση από την πλευρά του.
Και στην παρούσα,- πολύ δύσκολη, αχαρτογράφητη και δραματική -κρίση, η δουλειά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι να βοηθάει τον Πρωθυπουργό.
Είναι ο έλεγχος της κυβέρνησης, η ενημέρωση των πολιτών από τη σκοπιά του και η ανάληψη πρωτοβουλιών που υπηρετούν τη χώρα κατά τη δική του κρίση – που δεν υπόκειται σε προηγουμένη αξιολόγηση από την κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια: η πρόκληση για το Τσίπρα είναι προς την άλλη πλευρά, όχι σ’ αυτή που κάποιοι -γνωστοί- τον έπεισαν να κοιτάει.
Σε μια περίοδο που ο Μητσοτάκης -εκτός από την άσκηση των καθηκόντων του Πρωθυπουργού με τη λήψη μέτρων- φιλοτεχνεί και το «ηγετικό» προφίλ του, η εθνική υποχρέωση για τον Αλέξη Τσίπρα στη διαχείριση της κρίσης, δεν είναι να βάλει το κεφάλι μέσα.
Είναι να το σηκώσει πιο ψηλά από κάθε άλλη φορά -με ήθος, ευθύνη και τόλμη. Να παίξει με επάρκεια το δικό του ρόλο, όχι να υποδύεται το ρόλο του συγκυβερνήτη, που δεν του ζήτησε κανείς.
Να είναι απέναντι στην κυβέρνηση, αν θέλει να είναι υπέρ της χώρας. Αλλιώς βλέπει τα δέντρα και όχι το δάσος. Ή ακόμη χειρότερα: βλέπει το τυρί και όχι φάκα. Και παραδίδεται δεμένος χειροπόδαρα στον αντίπαλο του μετά την κρίση.
