Αλέξης Τσίπρας: Τρεις κίνδυνοι και μια πρόσκληση για το μέλλον

Του Γ. Λακόπουλου

Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την μεγαλύτερη πολιτική ανατροπή στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας. Μεγαλύτερη κι από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 -αφού χρειάσθηκε να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση  από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ για να φτάσει στην εξουσία.

Το 2015 η μοίρα της πολιτικής του χαμογέλασε, αλλά με περιορισμούς. Την  κοινοβουλευτική αριθμητική, που τον ανάγκασε στην ετερόκλιτη σύμπραξη με τον  απεχθή Καμμένο -για να μη γίνει παρένθεση. Και την έλλειψη επαρκούς πολιτικού προσωπικού για να κυβερνήσει.

Τα αντιμετώπισε και τα δυο και έγραψε  Ιστορία. Για την ακρίβεια μπήκε στην κοίτη της Ιστορίας.

Κάποτε φυσικά θα  έχανε τις εκλογές και τα λάθη του μάλλον το επίσπευσαν. Αλλά ίσως είναι τυχερός που έχασε τώρα κι από έναν Μητσοτάκη. Αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει. Αρκεί να αποφύγει τους τρεις κίνδυνους που τον απειλούν ως δημόσιο πρόσωπο και να ανταποκριθεί στην πρόκληση που έχει μπροστά του ως πολιτικός ηγέτης.

Κίνδυνος  πρώτος: να γίνει σαν τους άλλους. Αν κατάφερε να επικρατήσει το 2015 ήταν γιατί δεν τσίμπησε σε όσα του έταζε η γάτα Ιμαλαίων και παρέμεινε αντισυστημικός.  Έτσι πρέπει να παραμείνει.

Πολιτικούς για κάθε χρήση έχει πολλούς η χώρα και οι περισσότεροι έχουν τεθεί ήδη στη διάθεση του κατεστημένου. Αν γίνει ένας από αυτούς θα  τον περιμένουν στην επόμενη στροφή από δυο πλευρές: και οι «νταβατζήδες» και ο λαός.

Κίνδυνος δεύτερος: να μην γίνει σαν τους άλλους. Αυτός ο κίνδυνος παραπέμπει στη φράση του Τζιουζέπε Λαπεντούζα: «Για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, πρέπει να αλλάξουν». 

Ο Τσίπρας άσκησε εξουσία με τους όρους και τους περιορισμούς που ξέρουμε. Δεν είναι πλέον  ‘πολιτικό φαινόμενο». Είναι πολιτικός που έπαψε να είναι αναμάρτητος.

Συνεπώς πρέπει να τοποθετήσει τον εαυτό του στο κέντρο της πολιτικής, μαζί με τους ανταγωνιστές τους. Από εκεί να εξορμήσει για την ανακατάληψη της κυβέρνησης. Τέλος το δόγμα Μάο: Από την περιφέρεια προς το κέντρο. Στο εξής πρέπει να πολιτεύεται ως  Ευρωπαίος πολιτικός, πρωταγωνιστής απέναντι σε άλλους πρωταγωνιστές, στο ίδιο έργο.

Κίνδυνος τρίτος: να γίνει αυτό που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το κόμμα ήταν μια περιθωριακή πολιτική δύναμη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Γιατί αυτές ήταν οι δυνατότητες του και οι δυνατότητες του προσωπικού του. Κόμμα εξουσίας έγινε γιατί ο Τσίπρας έκανε γκελ στη κοινωνία και χειρίσθηκε ευφυώς τη μνημονιακή συγκυρία.

Αλλά παρά την διακυβέρνηση λίγοι τον ακολούθησαν στην ικανότητα του να διορθώνει τα λάθη του και να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα. Σήμερα μπορεί να στηρίζεται σε όσους αναδείχθηκαν επί των ημερών του.

Οι «παλιοί» του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να τον φέρουν στα μέτρα τους και απλώς να χρησιμοποιούν την ακτινοβολία του για να κυριαρχούν ως κομματικοί γραφειοκράτες. Η  σκουρλετοποίηση, είναι δρόμος προς την αποδυνάμωση του στην κοινωνία.

Η πρόκληση: να μείνει στην κοίτη που τον έβαλε η Ιστορία

Η φορά των πραγμάτων ύστερα από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις οδηγεί τον Τσίπρα στην ηγεσία της  Κεντροαριστεράς- σε πλαίσιο σύμπραξης με την Αριστερά και τις δυνάμεις του Κέντρου.

 Είναι ο αναγνωρισμένος επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης που έχει ως άξονα τη Κεντροαριστερά και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ που αυτοπροσδιορίζεται ως «Αριστερά».  

Κανείς δεν πιστεύει ότι η Αριστερά στην Ελλάδα πετάχτηκε στο 35% -συν το ΚΚΕ. Όλοι όμως αντιλαμβάνονται ότι στο πρόσωπο του Τσίπρα η Κεντροαριστερά βρήκε τον φυσικό ηγέτη που αναζητούσε -μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου-στην ιδεολογική και πολιτική αναμέτρησή της με τη Δεξιά.

Το 32% είναι μια εντολή που ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να καταθέσει, γιατί είναι σαν το ποδήλατο: αν σταματήσει, θα πέσει.