Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που μοιάζει ήδη σαν τις «συναντήσεις» νεανικών «συμμοριών» για εκκαθάριση λογαριασμών, θέτει ορισμένα ζητήματα που απαιτούν τις αλήθειες τους.
Αν είσαι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αρκεί να λες ότι «θα νικήσεις τον Μητσοτάκη» – δίκην αποστολής που αναλαμβάνεις. Πρέπει και να μπορείς να το κάνεις. Και γι’ αυτό χρειάζεσαι ορισμένα εργαλεία.
Ένα από αυτά είναι το κόμμα. Με ιδεολογική ταυτότητα, διακριτές πολιτικές θέσεις και ομοιογενή οργανωτική δομή. Δηλαδή, κόμμα που λειτουργεί ως ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού.
Τέτοιο κόμμα ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει. Για τους ίδιους λόγους που δεν είχε και ο Τσίπρας: τα βαρίδια. Αρκεί να δει κανείς το επιτελείο του: Πολάκης, Παππάς, Δούρου, Γ. Τσίπρας, Τζάκρη, Αυγέρη και ο ναύαρχος. Αστέρια της πολιτικής δεν τους λες.
Τη μια μέρα τον έστειλαν να κάνει συμφωνία συνεργασίας με τον Ανδρουλάκη και την άλλη τον έβαλαν να την κατεδαφίσει.
Πιστεύει ότι μπορεί μόνος του; Ίσως να μπορεί. Αλλά όχι ως αριστερός και επικεφαλής κόμματος της Αριστεράς. Ούτε είναι, ούτε μπορεί να γίνει. Το ζητούμενο είναι αν μπορεί να γίνει πολιτικός. Με μόλις έξι μηνών ένσημα στην πολιτική, ούτε δώρο Χριστουγέννων δεν παίρνει.
Αν μου επιτρέπεται μια προσωπικά αναφορά, τον είχα χαρακτηρίσει «περφόρμερ». Ο αρθρογράφος και διευθυντής του Βήματος Ι. Κ. Πρετεντέρης τον αποκαλεί «ηθοποιό».
Κοντά είναι.
Αυτό δεν τον αποκλείει από την πολιτική. Πλήθος ηθοποιών σταδιοδρόμησαν ως πολιτικοί. Ένας μάλιστα έγινε και πλανητάρχης. Αλλά πριν γίνουν επαγγελματίες της πολιτικής, υπήρξαν επιτυχημένοι επαγγελματίες της υποκριτικής.
Η προεδρία Κασσελάκη πριν καν κλείσει δυο μήνες μόνο με τρικυμίες συνδέεται. Σ’ αυτό το κλίμα θα βρεθεί απέναντι σε ένα όργανο που εκπροσωπεί τον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ των 40.000 μελών.
Το 2022 ο Αλέξης Τσίπρας επανεκλεγόμενος θριαμβευτικά από 150.000 μέλη – από τα οποία τα 110.000 έγραψε μόνος του – υπέκυψε στην κομματική γραφειοκρατία που αξίωσε να ψηφίζουν μόνο για τον πρόεδρο και όχι για τα όργανα.
Έτσι η σημερινή Κεντρική Επιτροπή δεν εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ που εξέλεξε τον Τσίπρα, αλλά ούτε και τον ΣΥΡΙΖΑ που ανέδειξε τον Κασσελάκη. Αλλά παραμένει – κατά την καταστατική νομιμότητα – ανώτερο καθοδηγητικό όργανο του κόμματος πριν το συνέδριο.
Αν παρακαμφθούν οι αποφάσεις της ΚΕ δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως δεν υπάρχει και Κασσελάκης: το ίδιο όργανο ενέκρινε την υποψηφιότητα του για την ηγεσία.
Το νέο αφεντικό της Κουμουνδούρου θα προσέλθει στη συνεδρίαση το Σαββατοκύριακο, προφανώς με τον εξοπλισμό που θα του διαμορφώσουν οι βασικοί παραστάτες του: ο Νίκος Παππάς και ο Παύλος Πολάκης. Με τον τελευταίο να έχει γλυτώσει προ οκτάμηνου τη διαγραφή, μόνο χάρη στη μεγαθυμία του Τσίπρα – που του κόστισε.
Δεν είναι βέβαιο αν ο πιο απρόβλεπτος πρόεδρος που ανέδειξε ποτέ κόμμα στην ιστορία της πολιτικής έχει αντιληφθεί ότι σ’ αυτή τη συνεδρίαση θα αξιολογηθεί πιο ουσιαστικά από τις αρχαιρεσίες που τον ανέδειξαν. Και δεν θα είναι καθόλου εύκολο.
Ήδη έχει δώσει δείγματα γραφής – έχει βάψει τα χέρια του με αίμα και έχει αξιολογηθεί μάλλον αρνητικά στο ανοιχτό πεδίο από τους δημοκόπους.
Το πρώτο πρόβλημα του δεν είναι αυτό που συζητούν στο επιτελείο του: τι θα κάνει με τις διαγραφές. Είναι αυτό που έθεσε ο Γιάννης Ραγκούσης: «Όχι μόνο δεν είμαστε σε τροχιά να νικήσουμε τον Μητσοτάκη, αλλά φτάσαμε ένα βήμα πριν χάσουμε και από τον Ανδρουλάκη. Αν συνεχίσουμε έτσι, στις ευρωεκλογές το αποτέλεσμα θα είναι δραματικό».
Προφανώς έχει δίκιο: δεν νοείται αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας που έχει καταπέσει στην κάλπη σε τρίτη δύναμη.
Στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα η κάλπη αποδεικνύεται προεδροβόρα. Δεν φεύγει μόνο όποιος χάνει, αλλά και όποιος πρόκειται να χάσει, όπως ο Σημίτης το 2004 ακόμη και ο Καραμανλής το 1980. Μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου πέρασε αυτό το τεστ.
Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα και του Γ. Παπανδρέου είναι διαφορετικές: δεν έφυγαν με την πρώτη ήττα, αλλά αυτό τελικά ήταν χειρότερο. Η δεύτερη κάλπη που έκανε τον ένα Πρωθυπουργό και κράτησε τον άλλον αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης, υποδείχθηκε πιο τιμωρητική.
Εν πάση περιπτώσει, η επικείμενη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που μοιάζει ήδη σαν τις «συναντήσεις» νεανιών «συμμοριών» για εκκαθάριση λογαριασμών, θέτει ορισμένα ζητήματα που απαιτούν τις αλήθειες τους.
Πρώτο: Θα μιλήσουν καθαρά όλες οι πλευρές; Τόσο οι τέσσερις που πυροβόλησαν στο δόξα πατρί τον νέο πρόεδρο, όσο και οι υπασπιστές του, που του υπέδειξαν τον εξοβελισμό τους;
Δεύτερο: Θα δείξει ο Κασσελάκης συναίσθηση ότι ήλθε σε κόμμα και όχι σε εκδρομική παρέα; Στα κόμματα υπάρχουν αρχές, κανόνες, δεσμοί, παραδόσεις και συγκρούσεις. Κυρίως υπάρχουν ταυτοτικές πολιτικές θέσεις και δεν μπορεί να τις αλλάζει ούτε κάποιος που μόλις έχει εκλεγεί πρόεδρος. Δεν μπορεί να τις αντικαθιστά με τις… δικές του κατά βούληση, χωρίς να τις θέσει στην κρίση του συνεδρίου.
Τρίτο: Αν επιμείνει στην αυτοπαρουσίαση του ως αριστερός, πώς θα τη δικαιολογήσει απέναντι σε αριστερούς κατά την ιστορία τους, τη συγκρότησή τους, τις προσωπικές διαδρομές τους, ή έστω κατ’ επάγγελμα;
Καλώς ή κακώς, με κανέναν με όσους θα βρίσκονται στην αίθουσα, δεν έχει κοινά βιώματα και κοινή διαδρομή. Την ίδια συμμετοχή στην πολιτική, στους λαϊκούς αγώνες που καταξιώνουν την Αριστερά και στα ιστορικά ορόσημά της. Τι θα πει παραμονές του Πολυτεχνείου σε φυσικούς πρωταγωνιστείς της εξέγερσης;
Τέταρτο: Σε ένα κόμμα ο αρχηγός επικρατεί, προς το συμφέρον του κόμματος, όταν δεν διχάζει, αλλά ενοποιεί.. Από άγνοια των κανόνων, απειρία στη χειραγώγηση, ο Κασσελάκης ταυτίζεται με τη μια πλευρά. Η αόριστη προσφυγή στον «κόσμο που τον εξέλεξε» – δεν τον νομιμοποιεί.
Ακόμη και μετά τις αναταράξεις δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι ενοχλητικό να επιτίθεται οι «άνθρωποι του προέδρου» στου άλλους;
Πέμπτο: Το πιο ισχυρό επιχείρημα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι: είμαι εκλεγμένος από τη βάση. Αλλά το ίδιο επιχείρημά μπορούν να επικαλεστούν και οι Κεντροεπίτροποι: και αυτούς η βάση τους εξέλεξε, δεν φύτρωσαν.
Έκτο: Ως επικεφαλής και ως εκ τούτου κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την απήχηση του κόμματος, πρέπει να εξηγήσει πειστικά γιατί με την εκλογή του ο ΣΎΡΙΖΑ δεν πήρε ανάσα αποδοχής στην κοινωνία. Όπως συμβαίνει κατά παράδοση σε κάθε κόμμα με την εκλογή νέου αρχηγού. Γιατί στην περίπτωση της δική τους εκλογής δεν λειτούργησε;
Έβδομο: Οι άνθρωποι που βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ ως στελέχη του, έχουν τα μειονεκτήματα τους, έκαναν και τα λάθη τους και κάποιοι, αντέδρασαν επιθετικά στη εκλογή του. Τον αμφισβήτησαν ως πρόεδρο και ως πρόσωπο και του καταλόγισαν ακόμη και ύποπτη προέλευση, ή έλλειψη συνάφειας.
Αλλά έχουν τις διαδρομές τους στη χώρα, στον χώρο και στο κόμμα και πάνω από όλα στη μαχόμενη προοδευτική πολιτική. Το πρώτο που οφείλει είναι να συνεννοηθεί μαζί τους όχι να τους βγάζει στην αναφορά ως στρατοπεδάρχης.
Όγδοο: Ως αρχηγός πρέπει να προσπερνάει τη στάση τους απέναντι του. Δεν τον ήξεραν άλλωστε και από χθες. Να κρίνει με βάση αξίες, ιδεολογικά προτάγματα, πολιτικές περγαμηνές και σχέσεις.
Ο Τζουμάκας με τον Μπίστη μπορεί να σφαχτούν – αλλά ήταν μαζί στη ταράτσα της Νομικής και στα κάγκελα του Πολυτεχνείου και αυτό παράγει κάτι ισχυρότερο από τις μικρότητες των εσωκομματικών σκοπιμοτήτων.
Ένατο: Αν δεν του κάνουν ο Τσακαλώτος, ο Χαρίτσης και ο Ξανθός – που δεν επέκριναν όπως ο Φίλης, ο Σκουρλέτης και ο Βίτσας – πρέπει να εξηγήσει γιατί του κάνουν η Δούρου, ο Πολάκης και ο Παππάς.
Αν θεωρεί επαρκή τη στήριξη του Καρανίκα, που ανακάλυψε αρετές του Άδωνη πρέπει να πει γιατί έχασε την εμπιστοσύνη του Γεροτζιάφα και του Σταθάκη και να επιβάλει στα μαντρόσκυλα του να τους αντιμετωπίσουν με σεβασμό.
Δέκατο: Λίγη ιστορία δεν βλάπτει. Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έγινε για τρίτη φορά πρωθυπουργός, στο υπουργικό του συμβούλιο έβαλε και αυτούς που ήθελαν να τον εξοντώσουν στο Πεντελικό, ή είχαν συνταχθεί με του διώκτες του στο Ειδικό Δικαστήριο.
Όταν ο Κ. Καραμανλής έγινε αρχηγός της ΝΔ συνέστησε μια ομάδα στην όποια μετείχαν όσο δεν τον ψήφισαν και κέρδισε και τους οπαδούς τους. Από την άλλη όταν ο Βενιζέλος αρπαζόταν με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατέστρεφε απλώς την πολιτική παρουσία του.
Η ηγεσία θέλει ηγετικότητα. Δηλαδή μεγαλείο, περίσσευμα ψυχής, μεγάλη και ανοικτή καρδιά – δεν είναι φρου-φρου και αρώματα. Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι είναι, επικοινωνία, ατάκες, Tik Tok και αναρτήσεις.
Είναι ιδεολογία, πολιτική πρωτοβουλία, επιχειρήματα, καθαρές θέσεις και καθαρές σχέσεις. Και πρωτίστως βίωμα και καθαρή ιστορία.
Ο Κασσελάκης δεν θα γίνει πολιτικός, αν δεν καταλάβει το εξής: είχε δίκιο σε όσα είπε για την περίοδο Σημίτη, αλλά είναι ο τελευταίος που μπορεί να τα λέει.
Για οποιονδήποτε στον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν δικαίωμα πολιτικής κριτικής. Για τον ίδιο ήταν επίδειξή αναίδειας – που τον έριξε ακόμη και στο έλεος της Διαμαντοπούλου…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
