Του Γ. Λακόπουλου
Αγαπητέ Λευτέρη,
Με συγκίνησε η άμεση αντίδρασή σου στο κείμενό μου στο ΑΠ. Και με έκανε λίγο σοφότερο.
Έχω επίγνωση της ξηρασίας που φέρνει το μέλλον. Αλλά έχω βρεθεί αρκετές φορές στην έρημο χωρίς να την έχω διασχίσει πάντα.
Η επίκληση στον Τσίπρα και τον Καραμανλή, ως τα πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα των τελευταίων ετών στο δημόσιο βίο, δεν έχει ψευδαισθησιακό χαρακτήρα. Πιστεύω πράγματι πως είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει ο δημόσιος βίος τα τελευταία χρόνια. Γι’ αυτό θεωρώ ότι έχουν ειδικές ιστορικές υποχρεώσεις απέναντι στις παρατάξεις τους -των οποίων οφείλουν να φυλάξουν τις Θερμοπύλες. Αλλιώς θα καταστούν υπόλογοι…
Η άποψή μου ότι αφήνουν να διαμορφώνεται εκατέρωθεν προβληματικές καταστάσεις, που σε επόμενη φάση θα πλήξουν την ίδια την έννοια της πολιτικής και τον δημόσιο βίο της χώρας -κάτι που ήδη συμβαίνει άλλωστε με το ύφος της δημόσιας παρουσίας Καμμένου – Πολάκη από τη μια και Γεωργιάδη -Βορίδη από την άλλη- είναι και λίγο “προβοκατόρικη”.
Προκαλεί τον καθένα -όλους μας δηλαδή- να επιβεβαιώσει, στο μέτρο που του αντιστοιχεί, το ρόλο που θέλει, ή που του έπεσε ο κλήρος να έχει- κατ’ εύνοια της μοίρας και της ιστορίας.
Οι εύστοχα φιλοσοφημένες επισημάνσεις σου παραπέμπουν σε χρόνιες και ενδημικές καταστάσεις. Κανείς δεν τις απέδωσε καλύτερα από τον Σεφέρη: “Δεν ἔχουμε ποτάμια δεν ἔχουμε πηγάδια δεν ἔχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺτις προσκυνοῦμε’.
Κατά λοιπά θα συμφωνήσω με πρόσφατη επισήμανσή σου: για να μην παραδοθεί η χώρα, ο καθένας μας είναι το τελευταίο φυλάκιο. Μόνος.
Φιλικά
Γ. Λακόπουλος
