Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος παραμένει φαινόμενο ρητορικής αρτιότητας. Αλλά εκπέμπει διαρκώς ότι αφυπηρέτησε ως παράγων του δημοσίου βίου.
Δεν τον ψηφίζουν οι πολίτες γι’ αυτό και βρίσκεται εκτός Βουλής. Δεν τον θέλουν ούτε στη ΝΔ ούτε στο ΚΙΝΑΛ και δεν έχουν γι αυτόν χαρτοφυλάκιο ή άλλο δημόσιο αξίωμα. Αλλά ο ίδιος δείχνει να πιστεύει ότι είναι συνομιλητής της Ιστορίας-υπεράνω κομμάτων και θεσμών: «Έχω εγώ ανάγκη να είμαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;».
Ούτε το ΠΑΣΟΚ είχε ανάγκη να τον έχει πρόεδρο και τον απέβαλε -σαν ξένο σώμα. Αφού παραλίγο να το αφήσει εκτός Βουλής. Ωστόσο επιμένει στο μεσσιανισμό του και εμφανίζεται ως άνωθεν αξιολογητής ορατών και αοράτων. Σαν -με συμπαντικά κριτήρια- να μετράει περισσότερο ο λόγος του και η πολιτική παρουσία του να μην χρειάζεται νομιμοποίηση.
Ωστόσο ο Βαγγέλης Βενιζέλος κάνει πάντα λάθος στη λάθος στιγμή. Εξ όνυχος τον λέοντα: όταν η γενιά του οδηγούσε τη χώρα σε πολιτική αλλαγή, αυτός ήταν μασκότ – αξιοσέβαστων κατά τα λοιπά- παραγόντων του «Κέντρου». Κόντρα στον Ανδρέα Παπανδρέου..
Κατά καιρούς «άλλαξε μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξε». Αντιμετώπιζε υπεροπτικά τον Σημίτη, τον Γ. Παπανδρέου, τη Φώφη, τον Παπαδήμο, αλλά όχι τον Σαμαρά και τον Άδωνι.
Σήμερα το μέλλον του στην πολιτική είναι ζοφερό. Ο Ανδρουλάκης δεν του βγαίνει στο τηλέφωνο και ο Μητσοτάκης τον έχει σε απόσταση. Αλλά ο ίδιος «στην αγορά ξανοίγεται κι όλα κυκλοφορούνε», όπως τραγουδούσε ο Σαββόπουλος για τον Δικαιόπολι. Αναλαμβάνει την πατρωνία του Πρωθυπουργού στα ελληνοτουρκικά: «Είχα πιέσει την κυβέρνηση από 27 Φεβρουαρίου να γίνει η συνάντηση Μητσοτάκη –Ερντογάν».
Πώς ακριβώς πίεσε για μια συνάντηση που συμφωνήθηκε και ανακοινώθηκε ερήμην του;
Δεν του ξεφεύγει ούτε η Τουρκία : «Είναι καταδικασμένη, εν τέλει, να είναι με τη Δύση». Προφανώς στην Άγκυρα δεν το ξέρουν. Προβεβλημένος «προσοντούχο» της πολιτικής σκηνής, πρώην αρχηγός κόμματος, τρεις φορές αντιπρόεδρος κυβερνήσεων και πολλές φορές υπουργός – διολισθαίνει επικίνδυνα αναζητώντας ρόλο.
Η τελευταία απεγνωσμένη απόπειρα εκδηλώθηκε, δίκην προσφοράς υπηρεσιών, με τη μορφή του δικηγόρου του διαβόλου στο Αιγαίο: -«Δεν είναι και ελληνική λίμνη, έχει και η Τουρκία ακτές». Στη Γεωγραφία καλά τα πάει. Όχι όμως και στην πολιτική και το Διεθνές Δίκαιο.
Τα ελληνο-τουρκικά σύνορα, οροθετήθηκαν με τη Συνθήκη Λωζάνης, που ορίζει αυτομάτως την εκατέρωθεν κυριαρχία στην περιοχή και τα κυριαρχικά δικαιώματα στη θάλασσα και τον αέρα. Δεν υπάρχει άλλη ανάγνωση- πλην αυτής που θέλει να επιβάλει ο τουρκικός αναθεωρητισμός: Ότι η Λωζάνη αδίκησε την Τουρκία, έχει ξεπεραστεί, και τα δικαιοδοτικά όρια στο Αιγαίο πρέπει να χαραχθούν εκ νέο. Και όλο αυτό είναι διμερής υπόθεση.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος παραμένει φαινόμενο ρητορικής αρτιότητας. Αλλά εκπέμπει διαρκώς ότι αφυπηρέτησε ως παράγων του δημοσίου βίου.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
