Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Σήμερα ο Παπανδρέου είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αφού επιχείρησε -και μάλλον θα το ξανακάνει- να επιστρέψει στην ηγεσία και ο Βενιζέλος βολοδέρνει στη μεταπολιτική του.
Κάθε φορά που εμφανίζεται στο προσκήνιο ακολουθεί το ερώτημα: πώς κατάφερε ο πιο χαρισματικός πολιτικός ρήτορας της γενιάς του να καταλήξει εκτός Βουλής;
Στη συνέντευξή του στη Νίκη Λυμπεράκη, ο Βαγγέλης Βενιζέλος έδωσε μαθήματα δημοσίου λόγου.
Παρότι πάλι δεν απέφυγε την, ενοχλητική, αυτοαναφορικότητα, ήταν ό,τι καλύτερο μπορεί να δει κανείς από πολιτικό στην τηλεόραση.
Ότι θα συνεχίσει να απουσιάζει από το Κοινοβούλιο θέτει ένα ερώτημα για το κεντρικό ζητούμενο στην πολιτική: αρκεί η τεχνική αρτιότητα του πολιτικού ή αυτό που μετράει είναι η ιδεολογική ταυτότητα;
Φτάνει να είναι καλός ομιλητής ή πρέπει να προκύπτει ευκρινώς με ποιους είναι και με ποιους δεν είναι;
Ο Βενιζέλος αξιοποιεί την επάρκεια της δημόσιας παρουσίας του, για να δείξει ότι είναι κυρίως με τον εαυτό του – ως εθνικό μέγεθος.
Στο συναρπαστικό πινκ-πονγκ που τον οδήγησε η Λυμπεράκη δυο σημεία, έκαναν εντύπωση.
Πρώτα ο χαρακτηρισμός «μεθοδολογική και δεοντολογική γελοιότητα», ότι σε μια δημοσκόπηση υπήρχε ερώτηση για το ενδεχόμενο να προταθεί μετεκλογικά ως Πρωθυπουργός.
Δεν ήταν σαφές αν τον κολάκεψε ότι υπήρξε, ή τον απογοήτευσε ότι οι απαντήσεις ήταν απορριπτικές.
Ωστόσο , λέγοντας «αν ήθελα να γίνω Πρωθυπουργός θα το διεκδικούσα», έφερε στην επιφάνεια το διπλό ερώτημα: γιατί κανένα κόμμα δεν τον θέλει και γιατί δεν υπάρχει στην πολιτική με δικό του κόμμα;
Η καταφυγή στο σόφισμα της «μεταπολιτικής», είναι ευφυής, αλλά ούτε και εκεί τον χωράει.
Το άλλο ενδιαφέρον ήταν ότι έθεσε ένα θέμα στο οποίο έχει το δίκιο με το μέρος του: την πολιτική καταστροφή του από τον Γ. Παπανδρέου, με τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ.
Ο κληρονόμος που πήρε στο παρασκήνιο τη σκυτάλη, από τον Σημίτη, του οφείλει πολλά:
– Το 2004 δεν αξίωσε την εφαρμογή του Καταστατικού. Το 2008 δε έφυγε όταν δεν του επέτρεψε να ιδρύσει τον «Όμιλο» που σχεδίαζε.
Το 2011 ανέλαβε να κάνει με το Μνημόνιο αυτό που αρνήθηκε ο Σαμαράς. Και το 2012 ηττήθηκε στις κάλπες στη θέση του Παπανδρέου.
Ωστόσο το 2015 αυτός διέσπασε το κόμμα του πατέρα του που τον έκανε πρόεδρο και Πρωθυπουργό, για να τιμωρήσει τον νόμιμο διάδοχό του. Το πέτυχε.
Ο Βενιζέλος είπε στη Γεννηματά ότι αν τον πάρει πίσω, θα φύγει ο ίδιος αλλά δεν το έκανε. Και τελικά τον έδιωξαν μαζί.
Σήμερα ο Παπανδρέου είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αφού επιχείρησε -και μάλλον θα το ξανακάνει- να επιστρέψει στην ηγεσία και ο Βενιζέλος βολοδέρνει στη μεταπολιτική του.
Αλλά, χάριν του παιδαγωγικού χαρακτήρα της πολιτικής, υπερασπίζεται το «έργο» του Παπανδρέου.
Ως μέρος μιας ενιαίας πολιτικής – που υπηρέτησε, παρότι δεν μετείχε στη χάραξή της.
Είναι υπόδειγμα συμπεριφοράς απέναντι στη αρνητική ηθική του δημίου του.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
