Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Μητσοτάκης διαμόρφωσε ένα σχήμα περισσότερο «υπάλληλων», παρά υπουργών. Ή αλλιώς μια κυβέρνηση ειδικών σκοπών που θα επιβιώσει όχι τόσο χάρη στη σύνθεση και τη δυναμική της, όσο στην… αντιπολίτευση
Από την περασμένη Δευτέρα, αν πετάξεις στην Ελλάδα μια πέτρα ή σκύλο ή μέλος της κυβέρνησης θα χτυπήσεις.
Ένα σχήμα με 63 νοματαίους – και υπουργεία με πολιτικές ηγεσίες που δεν έχουν καρέκλες να καθίσουν- σύγχρονη κοινοβουλευτική κυβέρνηση δεν το λες. Ειδικά αν συνυπολογιστούν αυτοί που ξέχασαν τι έλεγαν για τον Μητσοτάκη – κάτι σαν τον Αδωνι δηλαδή- και όσους νομίζουν ότι μπήκαν στην κυβέρνηση Μελόνι.
Τότε τι ακριβώς είναι αυτό που παρουσίασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως υπουργικό Συμβούλιο -με είκοσι εξωκοινοβουλευτικούς και άλλους τόσους που δεν έχουν σχέση με τη ΝΔ- όπως την ξέρουν οι Νεοδημοκράτες;
Η «Καθημερινή» σημείωσε ότι «ο Πρωθυπουργός συνέχισε την στρατηγική αξιοποίησης προσώπων από τον κεντρώο χώρο». Τσεκάροντας του νέους υπουργούς τέτοια πρόσωπα δεν υπάρχουν στο σχήμα.
Ο Χρυσοχοΐδης και ο Πιερρακάκης είναι βουλευτές της ΝΔ– η Μενδώνη και ο Γεραπετρίτης και ο Σκέρτσος δεν εκπροσωπούσαν ποτέ κανέναν «χώρο» – να έγινε «κεντρώος» ο Βορίδης, λίγο χλωμό… Μάλλον τον Γ. Φλωρίδη εννοεί. «Κεντρώος» επειδή πριν από είκοσι χρόνια ήταν στο ΠΑΣΟΚ; Δεν το πολυδείχνει…
Σ’ αυτά προσθέστε επιλογές που δεν είναι και τόσο συμβατές με «καλή κυβέρνηση» – που λέει και ο ναύαρχος Αποστολάκης, συνεχιστής των εύστοχων τοποθετήσεων του ΣΥΡΙΖΑ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Ο θρυλικός Μηταράκης – που τον δείχνουν με το δάκτυλο σε ολόκληρο τον πλανήτη- θα καταπολεμήσει τη «Greek mafia»; Η Αγαπηδάκη θα σώσει το ΕΣΥ και ο Αυγενάκης την ελληνική ύπαιθρο και ο Σκρέκας την «ανάπτυξη» – χωρίς αναπτυξιακές αρμοδιότητες.
Το υπουργείο «Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας» – που πήρε η, σοβαρή Σοφία Ζαχαράκη– είναι κάτι σαν την «ημέρα της Μητέρας». Συν πρόσχημα να αφαιρέσουν αρμοδιότητες από τον Γεωργιάδη- αντί να του βρουν κάτι «υπηρεσιακό» σαν τον Βορίδη που ανέλαβε υπουργός «Νίκης», «Σπαρτιατών» και Βελόπουλου.
Αν το δούμε μάλιστα από τη σκοπιά Θεοχάρη, Κυρανάκη, Τουρνά και κάποιων που άγνωστοι ήλθαν και άγνωστοι θα φύγουν, το σχήμα φέρνει λίγο και σε «τσίρκο Medrano».
Παρόλα αυτά στο Μητσοτακέικο δεν κάνουν λάθη. Για να βάλουν κάποιους έχουν το λόγο τους. Ή γιατί θα κάνουν αυτό ακριβώς που θέλει η οικογένεια ή δεν θα κάνουν απολύτως τίποτε πέρα από όσα θα υποδεικνύει το μέγαρο Μαξίμου.
Με δουλικούς υπουργούς και άσχετους με το αντικείμενο είχε συγκροτηθεί και η προηγουμένη κυβέρνηση. Ρωτήστε έναν Τσιάρα αν τον έχετε ακουστά.
Οι μυημένοι ξέρουν ότι πλέον το κεντρικό πρόσωπο του επιτελικού κράτους είναι πλέον ο Σταύρος «μακάρι να είχε η Ελλάδα δέκα Παπασταύρου». Σαν τρεις φορές Δημητριάδης, θα είναι.
Οποιος θέλει να καταλάβει πώς βρέθηκε «προσωπάρχης»- ας ανατρέξει στην τελευταία σελίδα από την απομαγνητοφωνημένη συζήτηση του Νίκου Παππά με τον Σάμπυ Μιωνή,-για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας.
Είναι ο ίδιος ακριβώς λόγος που κράτησε τη Μενδώνη υπουργό Πολιτισμού- ο Θεός να τον κάνει πλέον- μετά τον ενθουσιασμό που επέδειξε στην επέκταση του εθνικού Μουσείου, ως ιδέα άλλων.
Ποιών; «Μη λες ονόματα» που έλεγε ο Χατζηχρήστος στο «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες».
Πάντως οι έμπειροι παρατηρητές πρόσεξαν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει την παράδοση του πατέρα του: τοποθετούσε δίπλα του μόνο «εμπίστους», έβαζε στα υπουργεία άσχετους υπουργούς και τα κουμαντάριζε μέσω των υφυπουργών -βεντούζα που τους επέβλεπαν.
Α, ρωτούσε και τη Μαρίκα να αν έχει κανέναν υπόψη της- αλλά η πατέντα είχε ήδη καθιερωθεί στο ΠΑΣΟΚ από την Μαργαρίτα… .
Ο γιος εμπλούτισε την τεχνική του πατέρα με την διαμόρφωση υπουργείων Ειδικών Σκοπών. Να αρχίσουμε από υπουργείο Εξωτερικών που χειρίζεται ζητήματα εθνικής κυριαρχίας, αν όχι και επιβίωσης.
Μπορεί να μην υπάρχει σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, και φασολάδα χωρίς φασόλια, αλλά υπουργός των Ελλήνων διπλωματών, χωρίς διπλωματία υπάρχει. Ο Γ. Γεραπετρίτης, εγκαταστάθηκε στο νεοκλασικό της οδού Βασ. Σοφίας, χωρίς να έχει ιδέα από διεθνείς σχέσεις με δυο οικονομολόγους ως υφυπουργούς.
Το μυστικό βριστείτε στην τρίτη υφυπουργό που έχει σχέση με τη διπλωματία, αλλά κυρίως έχει σχέση με την οικογένεια- λέγε με Ντόρα. Μπορεί να μην μιλιέται με τους μίσους διπλωμάτες, αλλά ήδη έκανε κουμάντο από το 2019-ρωτείστε και τον προηγούμενο υπουργό.
Ακόμη και από την Αμερική που είχε εγκατασταθεί ως πρέσβειρα και ο Μητσοτάκης τη σύστηνε …πριν από τον υπουργό Εξωτερικών.
Λίγο το κακό. Το θέμα είναι ότι στην πολιτική ηγεσία ενός κατ εξοχήν πολιτικού υπουργείου, με χαρτοφυλάκιο εθνικού περιεχόμενου δεν υπάρχει ούτε ένας πολιτικός και αντιπρόσωπο του έθνους. Κανείς, από τους τέσσερις δεν είναι κοινοβουλευτικός.
Το απαιτεί ο ειδικός σκοπός. Σε πρώτη φάση να αποκτήσει κάποια διεθνή εμπειρία ο «βαλκάνιος» Γεραπετρίτης ώστε του χρόνου να φύγει στις Βρυξέλλες για επίτροπο στη θέση Μαργαρίτη Σχοινά, που θεωρείται «καμένος».
Σε δεύτερη θα ανάβει το υπουργείο η κυρία Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου– και θα υπογράψει όσα θα έχει ήδη συμφωνήσει ο Μητσοτάκης με τον Ερντογάν. Η δράση »συνεκμετάλλευση στο Αιγαίου», θα βρίσκεται στην ούγια τους. Ο Θεός να βάλει το χέρι του… και τάλεγε ο Καραμανλής…
Δεύτερος – δηλαδή πρώτος ακόμη και με το πρωτόκολλο – Ειδικός σκοπός είναι – τι άλλο;- τα …λεφτά. Πού θα βρεθεί καλύτερος διαχειριστής από τον »στόχο 5046c», της ΕΥΠ;
Ο Κωστής Χατζηδάκης γίνεται υπουργός «Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών» και τα παίρνει όλα: ΕΣΠΑ, Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, Ταμείο Ανάκαμψης και ότι φαντάζεται κανείς σε κονδύλια. Πακέτο 300 δις ευρώ- προς διανομή.
Φανταστείτε τον ντουέτο με τον Θ. Σκυλακάκη στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας και θα καταλάβετε τι εννοούν όσοι λένε ότι όσα είδαμε στην προηγουμένη θητεία Μητσοτάκη θα είναι πταίσματα, αν μιλάμε για διαφάνεια και δρομολόγηση κονδυλίων. Εξ ου και οι υφυπουργοί που τους πλαισιώνουν είναι πρόσωπα «δεν ρωτάμε, δεν μιλάμε και το πόστο μας κοιτάμε».
Στην περίπτωση Χατζηδάκη χρειάσθηκε και τοποτηρητής. Δεν ήταν εντάξει στο υπουργείο Ενέργειας και έγιναν «επισυνδέσεις» όπως αποκάλυψε ο Μαν. Κοττάκης. Ο Νίκος Παπαθανάσης έκανε την ίδια δουλειά και στο υπουργείο Ανάπτυξης και σούζα ο Αδωνις- ή έτσι νομίζουν.
Πάντως έχουν δίκιο όσοι λένε ότι η πολιτική επί Μητσοτάκη έγινε επιχειρηματικό σχέδιο: επένδυση, απόσβεση, κέρδη. Τα έλεγε η Φώφη Γεννηματά, που μιλούσε για «Μαξίμου ΑΕ»-, διατύπωση που εξαφάνισε από το λεξιλόγιο του ΠΑΣΟΚ ο Ανδρουλάκης
Έτερος ειδικός σκοπός η μετατροπή του ΕΣΥ σε αποθήκη όσων δεν έχουν να πληρώσουν- δια της…αναβάθμισης .Ήτοι της επίσημης διοχέτευσης των πόρων του στους ιδιώτες, κατά το πρότυπο της Πανδημίας.
Το χρεώνεται, ως εκλεκτός της Δεξιάς πλέον -με σφραγίδα από τη βάση της- ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης, υπό την εποπτεία της κυρίας Αγαπηδάκη: από τις «τρολιές» κατά Τσίπρα, επικεφαλής στο Επικρατείας και αναπληρώτρια υπουργός. Μεγαλεία.
Στο υπουργείο Αμυνας ο ειδικός σκοπός είναι ο… παροπλισμός του Νίκου Δένδια– έργο που θα επιτηρεί ο κέρβερος Χαρδαλιάς. Ο υπουργός θα βαράει μύγες ανάμεσα σε επιθεωρήσεις σε στρατόπεδα. Τα εξοπλιστικά είναι κλεισμένα. Αλλωστε και στο υπουργείο Εξωτερικών που είχε αρμοδιότητες, άλλοι άλλες τις ασκούσαν.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο Πιερρακάκης που την έβλεπε δελφίνος και πήγε στα εκπαιδευτικά για να προσγειωθεί και να του μπαίνουν ιδέες. Όπως και του Γεωργιάδη, για τον οποίο ο Μητσοτάκης κέντησε: του έδωσε σκοινί για να κρεμαστεί.
Συμπέρασμα. Ο Μητσοτάκης διαμόρφωσε ένα σχήμα περισσότερο «υπάλληλων», παρά υπουργών. Ή αλλιώς μια κυβέρνηση ειδικών σκοπών που θα επιβιώσει όχι τόσο χάρη στη σύνθεση και τη δυναμική της, όσο στην… αντιπολίτευση. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Υ.Γ. Κατάλαβε κανείς γιατί ενώ έφερε τον πολύπειρο Χρήστο Στυλιανίδη για την Πολιτική Προστασία και την Κλιματική Αλλαγή, τα έδωσε τελικά στον… Κικίλια;
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
