Του Ιωάννη Δαμίγου
Το μαύρο μας κατέκλεισε από παντού, έχει εξαφανίσει κάθε χρώμα , κάθε απόχρωση, ακόμα και το φως. Δυο μαύρα ενωθήκανε και έφτιαξαν την αντάρα, την επίγεια κόλαση των λίγων, μια κι οι πολλοί καλά περνούν στην μαύρη τους την τύφλα. Φασίστες αψεγάδιαστοι, σμίξανε με ακροδεξιούς ρασοφόρους, μίσος οι μεν κατά της ελευθερίας των ανθρώπων, μίσος κι οι δε πάλι κατά της αισθητικής των ανθρώπων κι δυο αντάμα ενάντια στην τέχνη, στην τέχνη της ζωής.
Οι ίδιοι που είχαν κατακλύσει τον ναό, οι έμποροι οι πρώτοι που εκδιώχθηκαν από αυτόν, αυτοί και πάλι έχουν καταλάβει τους πάγκους της παγκοσμιοποίησης και πωλούν μιζέρια, σκλάβους ίδιους και θάνατο. Οι αργυραμοιβοί, οι μαστροποί, οι φαρισαίοι και οι τελώνες, των πολυεθνικών κεφαλαίων οι εταιρείες, που σαρώνουν στο πέρασμά τους αγέννητα παιδιά. Που συνεδριάζουν, οι δοτοί ηγέτες, τρώγοντας και πίνοντας για λύσεις δήθεν, φτιάχνοντας κόμπους δισεπίλυτους τάχα, ανακοινώνοντας καταδίκες και προτροπές, οι απατεώνες.
Απατεώνες ολκής, που σκεπάζει ο ένας την βρόμα του άλλου, που όλοι μαζί προσκυνούν την ημέρα τον θεό τους και το βράδυ ξαπλώνουν με τον διάβολό τους. Ακόλουθος άβουλος, απαίδευτος και πειθήνιος ο λαός, μετατρεπόμενος σε καθοδηγούμενο όχλο από μισθωμένους ταγούς, ο πρώτος υπαίτιος για τα δεινά, ο πολύ χαϊδεμένος ανεύθυνος και εκούσια οκνός στην σκέψη. Ο πρωτόγονα ενστικτώδης Neanderthal, που με ελάχιστα προσφερόμενα ψίχουλα, προσφέρει ακόμη και τα παιδιά του θυσία στους θύτες, προκειμένου να αποκτήσει την ελάχιστη ευμένεια των θεών, ως αδαής. Ο κανακεμένος και πάντα δικαιολογούμενος επιτήδεια λαός, από τους εργοδότες, εκμεταλλευτές του, που αντρειώνεται αδύναμος στους πολλούς, ενάντια σε άλλους μεμονωμένους αδύναμους, μετανάστες πρόσφυγες, διαφορετικούς και θρασύτατα στην τέχνη, αλίμονο. Όλο και πιο βαθιά στο μαύρο, της μαύρης τρύπας της αμάθειας, που ρουφά ακόρεστα την ανάσα της ζωής.
Το κερδοφόρο κατάστημα της εκκλησίας ( έστω, άλλο το δικαίωμα στην θρησκεία) και οι φανατικοί πιστοί της, που κατά κόρον αποτελείται από στρατευμένους ακροδεξιούς, είναι μια από τις χαίνουσες πληγές, στο πληγιασμένο σώμα της κοινωνίας και υπεύθυνη για την μαύρη κατάντια της.
Η φοβισμένη ανάγκη του βολέματος στο πρόχειρο του περίπου, η ανικανότητα και η έλλειψη απλής τόλμης, να κάνει κανείς ότι περνά από το χέρι του, ξεκινώντας από τα πιο μικρά για κάτι καλύτερο, είναι η καταδίκη μας στον αέναο κύκλο της επανάληψης, στο βαθύ μαύρο του ολέθρου.