Tου Χρήστου Λουτράδη
Αν παρακολουθήσει κανείς την επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα , και δεν έχει εντρυφήσει με εμβρίθεια στα της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, θα εξαγάγει το συμπέρασμα ότι η πατρίδα μας είναι μια χώρα που γεωγραφικά μπορεί να ανήκει στην Νότια Ευρώπη αλλά πολιτισμικά , κοινωνικά και δυστυχώς και πολιτικά αποτελεί ένα συνονθύλευμα Βαλκανικής πολιτικής καθυστέρησης και κοινωνικής αδιαφορίας και εξαχρείωσης, περίτεχνα καλυμένης κάτω από το πέπλο ενός ελληνο-ορθόδοξου συντηρητισμού, που παράγει αυτισμούς και δράματα.
Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από την υπόθεση Λιγνάδη , η πολιτική αντιπαράθεση γύρω από την απεργία πείνας του Κουφοντίνα και ο αδιέξοδος και χωρίς στρατηγική τρόπος αντιμετώπισης της πανδημίας , με παράλληλη απαξίωση του παράγοντα της κοινωνικής ψυχολογίας αποτελούν ορισμένα μόνο από τα ζητήματα της επικαιρότητας που καταδεικνύουν με περίτρανο τρόπο ότι η πατρίδα μας αποτελεί δέσμια αντιλήψεων , και νοοτροπιών που δεν συνάδουν με κράτος-μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης.
Πιο συγκεκριμένα , όλα τα φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα είχαν ως αποτέλεσμα να ξεγυμνώσουν την εικόνα του πολιτικού μας συστήματος σχεδόν στο σύνολο του.
Αφού ανέδειξαν την μνημειώδη ανικανότητα μιας πολιτείας να προφυλαχθεί και να προφυλάξει το κοινωνικό σύνολο με τις επιλογές του, βλέπε Λιγνάδη, συνέχισαν με την βαλκανική ανοργανωσιά στην διαχείριση της πανδημίας και στην τραγική έλλειψη ενσυναίσθησης απέναντι στις αγωνίες και τις έγνοιες μιας κοινωνίας που βάλλεται ψυχολογικά και οικονομικά από τις επιπτώσεις της πανδημίας.
Αλλά και μια Κυβέρνηση εγκλωβισμένη σε ένα μικροπολιτικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, που όταν δεν παράγει διχασμό , σοκάρει με την ‘’επιτελική της ανικανότητα’’ και με μια αντιπολίτευση που δείχνει ότι δεν μπορεί να αφήσει στο παρελθόν τις αγκυλώσεις της και την πολυσπερμία στις ιδεολογικές της αναζητήσεις.
Είναι πλέον σαφές, και αν δεν μπορεί να αποτυπωθεί στις δημοσκοπήσεις , έχει αρχίσει να αποτυπώνεται στις διαθέσεις της κοινωνίας ήδη , ότι το πολιτικό σύστημα είναι όχι μόνο ανίκανο να διαχειριστεί κρίσεις αλλά και να σχεδιάσουν το πιο βασικό ,έστω και ελλιπές , σχέδιο για το μέλλον της χώρας. Η διαχειριστική ανικανότητα σε συνδυασμό με την αλαζονεία της μετριότητας αποτελούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι θα οδηγήσει σε συλλογικές ματαιώσεις και τραγωδίες. Και θα καθηλώσει το πολιτικό σύστημα στην ανυποληψία και την κοινωνία παγιδευμένη σε ένα χαοτικό σπιράλ λαϊκισμού που θα οδηγήσει στην απαξίωση της ίδιας της δημοκρατίας.
Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.