Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Από την επομένη όλοι και όλα θα κριθούν από μηδενική βάση στην ευρύτερη δημοκρατική παράταξη-που δεν μπορεί να προσδοκά σε τίποτε παγιδευμένη ανάμεσα στον Ανδρουλάκη και τον Κασσελάκη. Και οι δυο είναι η χαρά του Μητσοτάκη.
Πολιτική συζήτηση με υποθέσεις δεν γίνεται και οι μετά Χριστόν προφήτες είναι άκυροι. Ωστόσο και οι πέτρες ξέρουν ότι ο Τσίπρας ηττήθηκε γιατί δεν ανανέωσε το κόμμα του όταν πέρασε στην αντιπολίτευση-, ώστε να παρουσιάσει εναλλακτική πρόταση και κυβερνώσα ομάδα στις περασμένες εκλογές.
Οι ίδιες οι πέτρες φώναζαν ότι κοροΐδα να τον ψηφίζουν για να κάνει υπουργούς τα βαρίδια και τον κύκλο των εννοούμενων του- από τι δυο «προεδρικές» φράξιες -δεν υπήρχαν.
Ο Θεός της πολιτικής του έδωσε ακόμη και στο πάρα πέντε ευκαιρίες, που δεν αξιοποίησε. Χειρίσθηκε το κίνημα που δημιουργήθηκε – και στους δρόμους- μετά τα Τέμπη, με τον Παππά, και απογοήτευσε και τους τελευταίους υπομονετικούς όταν δεν εξοβέλισε τον Πολάκη ενώ έδειχνε αποφασισμένος να το κάνει.
Έτσι ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του, συνετρίβη σε δυο αλλεπάλληλες εκλογές, από έναν αντίπαλό που με όρους δημόσιας παρουσίας και πολιτικού ταλέντου ήταν εμφανώς υποδεέστερος
Ανάμεσα στις δυο εκλογές φύτρωσε ο Κασσελάκης. Άγνωστος, αταίριαστος και εν πολλοίς ασήμαντος, είχε βρει πέρασμα στο γραφείο του Τσίπρα «τρούπωσε» – που έλεγε ο Βουτσάς στον «Ατσίδα».
Εξασφάλισε μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ- μάλλον για να εκδικηθεί τον Μητσοτάκη που θαύμαζε, αλλά δεν του άνοιξε τις πόρτες όταν πλέον δεν του έδιναν σημασία στην Αμερική.
Καθώς η πολιτική- απεχθάνεται το κενό όσο και η φύση, η εγκατάλειψη του Τσίπρα από τους κομματικούς αξιωματούχους μεταξύ Μάιου και Ιουνίου, έδωσε στον Κασσελάκη ευκαιρία να πλασαριστεί δίπλα του.
Τον ακολουθούσε παντού και έδειχνε ότι τον θαυμάζει- ανάθεμα και αν είχε ιδέα από όσα εκπροσωπούσε στην πολιτική ο Τσίπρας- τη στιγμή που οι άλλοι προσπαθούσαν να τον οδηγήσουν στα αποδυτήρια.
«Δεν θα μας επιβάλεις σιωπητήριο» του έλεγε ο Βούτσης. Ο Τζανακόπουλος έβρισε που τους φόρτωσε τους «κωλοπασόκους, ο Φίλης, ο Σκουρλέτης και ο Τσακαλώτος τον έδειχναν ως υπαίτιο δεξιάς απόκλισης, στην οποία απέδιδαν την ήττα .
Η πλέον ευνοούμενη Εφη Αχτσιόγλου – την έκανε υπουργό, θα την έκανε επίτροπο και υπουργό Οικονομικών- δεν έκρυβε την ανυπομονησία της να τον ξεφορτωθούν. Είχε ήδη ενοράσεις διαδοχής του, από τον καιρό που ο σύζυγός της-επίσης ευνοούμενος – ήταν γραμματέας του κόμματος.
Στις πρώτες συνεδριάσεις και άτυπες συναντήσεις μύριζε μπαρούτι. Οι γραφειοκράτες από όλες τις φράξεις περίμεναν σαν λύκοι να κλείσει ο εκλογικός κύκλος για «να τον ξεσκίσουν». Σε κάποιον έπρεπε να φορτώσουν την ήττα που οι ίδιοι προκαλέσαν.
Ο Τσίπρας δεν είναι κανέναν παιδάκι στην πολιτική, για να τον βρουν μπόσικο. Ξεκαθάρισε αμέσως ότι με αυτό το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να μείνει- και αρνήθηκε απόφαση από την Κεντρική Επιτροπή για παραμονή του .
Όσοι τον ξέρουν όμως αντιλαμβάνονται ότι προτιμούσε την «επανανομιμοποίησή του από συνέδριο- και οι άλλοι δεν ήταν διατεθειμένοι να την δώσουν.
Κανείς δεν του χαρίσθηκε και η παραίτηση έγινε δεκτή με υποκριτική λύπη: όλοι αυτό ήθελαν. Πλην του… Κασσελάκη που άρπαξε την ευκαιρία.
Η Αχτσιόγλου τον ξέγραφε ήδη στα ΜΜΕ της διαπλοκής, ο Παππάς εμφανίζονται ως συνεχιστής του και ο Τσακαλώτος χρειάσθηκε την ώθησή του για πολιτευτεί, όταν ο Κασσελάκης του ζήτησε την … άδεια να θέσει υποψηφιότητα για τη διαδοχή του.
Κήρυξε τον εαυτό του αναρμόδιο για χρίσματα- και του εκδήλωσε τον οικτιρμό του για την αποτυχία που τον περίμενε.
Όταν ο απροσδιορίστων συντεταγμένων πρώην …εφοπλιστής- επέμενε να διεκδικήσει ένα κόμμα των εργαζομένων, ο Τσίπρας κατάλαβε ότι ο Θεός της πολιτικής δεν τον εγκατέλειψε: του έστειλε κάποιον που κάνει να πληρώσουν τα βαρίδια και τους ευνοούμενους που στράφηκαν εναντίον του: από τον Πολάκη ως την Αχτσιόγλου.
Δεν δημιούργησε ο ίδιος το φαινόμενο Κασσελάκη. Αλλά το άφησε να εξελίσσεται. Απορούσε μάλιστα με την αντίθεση να τον επικαλείται ο Κασσελάκης που δεν τον ήξερε και από χθες και να τον αποτάσσονται όσοι είχαν διαδρομή δεκαετιών μαζί του.
Εφόσον η χύδην πορεία επικράτησης του Κασσελάκη ολοκληρωθεί, έχει και τη μορφή εκδίκησης του Τσίπρα από τα βαρίδια που προσπάθησαν να τον απομακρύνουν. Έπεσαν σε μια παγίδα που λειτούργησε για λογαριασμό του χωρίς να την έχει στήσει ο ίδιος.
Η επιστροφή του Πολάκη μέσω του Κασσελάκη, είναι η προεξόφληση της τελικής διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό μάλλον εξυπηρετεί την προοπτική του Τσίπρα-που παραμένει εν ενεργεία βουλευτής.
Στην πραγματικότητα η επικράτηση Κασσελάκη είναι λυτρωτική εξέλιξη για τον Τσίπρα. Στο εξής δεν έχει κανέναν χρεωμένο, ούτε κουβαλάει στην πλάτη του τις αμαρτίες των «προεδρικών».
Συμπίπτει πλήρως με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στην εκτίμηση ότι η διόγκωση Κασσελάκη είναι μεταπολιτικό φαινόμενο: εικόνα και όχι ουσία. Στην πραγματικότητα όμως είναι μετα-συριζαϊκό φαινόμενο. Κάποιος έπρεπε να ενταφιάσει τον αποτυχόντα ΣΥΡΙΖΑ και βρέθηκε ο τρελός του χωριού να το κάνει, προβάλλοντας ως είδωλό του τον Τσίπρα.
Τώρα όλοι μαζί πληρώνουν τα σπασμένα τους και θα περιμένουν τις Ευρωεκλογές. Από την επομένη όλοι και όλα θα κριθούν από μηδενική βάση στην ευρύτερη δημοκρατική παράταξη-που δεν μπορεί να προσδοκά σε τίποτε παγιδευμένη ανάμεσα στον Ανδρουλάκη και τον Κασσελάκη. Και οι δυο είναι η χαρά του Μητσοτάκη.
Ότι αυτό του είδος εκφυλισμού της πολιτικής εκδηλώθηκε στο χώρο της Αριστεράς – ενώ είναι πιο συμβατό με τη Δεξιά- θα ευνοήσει μελλοντικά τον Τσίπρα, υπό μια προϋπόθεση: να εξηγήσει πως τα κατάφερε να τους απογοητεύσει όλους.
Γιατί όσα παρακολουθούμε εντός και παραπλέυρως και στο απέναντι μπαλκόνι του του ΣΥΡΙΖΑ είναι έργο των χειρών του.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
