Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Με όρους ηγετικότητας, για να αναστηθεί η εγχώρια Κεντροαριστερά, θα χρειαστεί Κιγκινάτο – και δεν έχει άλλον.
Είναι ο πολύπειρος Θανάσης Κρατερός η φωνή του κυρίου του;
Έχει ανάγκη ο Αλέξης Τσίπρας να υπερασπιστεί, δι΄ εκπροσώπου, την απόστασή του από το εσωκομματικό ξεκατίνιασμα;
Αισθάνεται ότι θα του χρεώσουν τον φαντεζί Κασσελάκη- και το ξορκίζει;
Ή μήπως έχει καταληφθεί από «σύνδρομο Σαμψών»: «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»;
Ο Τσίπρας είναι πολιτικός που αν τον τρυπήσεις με μια καρφίτσα, θα ξεχυθούν πίδακες αριστερής πολιτικοποίησης.
Δεν κολλάει με τον αλλοπρόσαλλο Ε.Τ. – από την ταινία του Σπίλμπεργκ- που μαθαίνει αριστερή πολιτική – στο ΙΕΚ Πολάκη.
Όταν του ζήτησε … άδεια υποψηφιότητας, μειδίασε για το «ξύλο που θα φάει», αν το αποτολμήσει.
Έπεσε έξω. Δεν υπολόγισε ότι γραφειοκράτες που ο ίδιος είχε ανεχθεί, η κομματική βάση, ήταν αποφασισμένη να τιμωρήσει – διογκώνοντας τον πρώτο τυχόντα.
Το ανοσιούργημα Κασσελάκη, οφείλεται πρωτίστως στην λούμπεν ακρισία των «κομματικών», που μετέτρεψαν έναν λούμπεν με σελοφάν, σε σύμβολο εξαφάνισής τους.
Όταν περιέγραφαν τον γενάρχη της κυβερνώσας ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, ως …αποτυχόντα να προχωρήσει σε «κόμμα μελών», « κόμμα δομών», «κόμμα αριστερών», άλειφαν βούτυρο το ψωμί των υποβολέων του Κασσελάκη.
Στην προσπάθεια να τον αριστεροποιήσουν – ακόμη και με τη βεβήλωση της Μακρονήσου – έβαλαν στον αδέξιο ιντερνετικό λόγο του, ύμνους στον Τσίπρα.
Το πράγμα δούλεψε. Αυτοί που δεν υπήρχαν χωρίς τον Τσίπρα, νόμιζαν ότι απογαλακτίζονται από ιμπέριουμ Τσίπρα και δεν κατάλαβαν ότι οι απλοί Συριζαίοι ήθελαν τα κεφάλια τους.
Όσα δεν πήρε ο Τσίπρας, ασκώντας τα προνόμιά του, ως πρόεδρος του κόμματος – και φυσικός επικεφαλής της δημοκρατικής παράταξης.
Εσωκομματική αντιπολίτευση, αποτυχημένοι «προεδρικοί», παρακμιακοί , φευγάτοι, μωροφιλόδοξοι και βαρίδια, είχαν τελειώσει, πριν τον Κασσελάκη.
Ο χαρισματικός πρώην Πρωθυπουργός, παρά τις ήττες που υπέστη ως αρχηγός των ατάκτων, θα είχε πρόβλημα συνείδησης, αν του ζητούσαν σε συνέδριο να παραμείνει.
Με ομόφωνη επανανομιμοποίηση της ηγεσίας του, ήξερε τι να κάνει με όσους είχε αφήσει να τον οδηγήσουν στο βυθό.
Ωστόσο τα κουκούλια των μικρομεγαλισμών είχαν σπάσει και τους άφησε στο….«νέο κύμα», που δεν υπήρχε.
Αν φεύγοντας έτρεμε στην ιδέα ότι μπορεί το κόμμα του να καταλήξει στην Αχτσιόγλου, σήμερα μάλλον απελπίζεται με τον ευτελισμό της τυφλής διολίσθησης στον Κασσελάκη.
Ευθύνεται και για τους δύο. Αλλά ο πολυτραγουδισμενος «μεταπολιτικός» και η πολύφερνη η Αχτσιόγλου γι’ αυτόν δουλεύουν.
Ούτε οι αλλεπάλληλες συνεντεύξεις της κυρίας, ούτε η ψήφος από 65.000 οργισμένα κομματικά μέλη, μιας χρήσης, σε αλαφροΐσκιωτες συμπεριφορές, δημιουργούν ηγέτες.
Αν όχι από τη Δευτέρα, το πολύ μετά τις ευρωεκλογές, όσοι προσβλέπουν στο τέλος της κυριαρχίας Μητσοτάκη «Τσίπρας θα λένε και θα κλαίνε».
Ως αρχηγός, δεν έχει μόνο εύσημα. Βαρύνεται προσωπικά για όσα συμβαίνουν σήμερα, στο κόμμα του και στη χώρα.
Αλλά, με όρους ηγετικότητας, για να αναστηθεί η εγχώρια Κεντροαριστερά, θα χρειαστεί Κιγκινάτο – και δεν έχει άλλον.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
