Του Γ. Λακόπουλου
Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα παρατήρηση για τον κυβερνητικό ανασχηματισμό δεν είναι η απομάκρυνση του Λαφαζάνη και της κομπανίας του- αυτά ήταν αυτονόητα. Είναι η παραμονή του Γιάννη Πανούση.
Όχι μόνο γιατί ως τώρα η παρουσία του στον 7ο όροφο του ουρανοξύστη στης Λεωφόρου Κατεχάκη διασώζει συχνά την τιμή – και την ψυχραιμία- της κυβέρνησης. Αλλά και γιατί υπήρχε ολόκληρη καμπάνια για την απομάκρυνση του με αφανείς- πλην γνωστούς- και φανερούς υποστηρικτές.
Η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα εξέδωσε πριν τον ανασχηματισμό τη νιοστή ανακοίνωση της με την αξίωση «να φύγει ο Πανούσης». Και στον κομματικό ραδιοσταθμό οι περισσότερες εκπομπές προετοίμαζαν το έδαφος. Τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας ήρθαν και έδεσαν και από τα μικρόφωνα παρέλασαν αρκετοί Συριζαίοι που αξίωναν «να φύγει αυτός ο άνθρωπος».
Είναι η ίδια αξίωση που υπήρχε από τη στιγμή που ανέλαβε. Δεν βρήκε και πολύ επαναστατικό ότι στην Αμυγδαλέζα οι νεολαίοι του κόμματος κατέλαβαν την … στρατιωτική βάση, δίπλα στον καταυλισμό των μεταναστών, με πρόθεση να την χρησιμοποιήσουν ως «logistics»για την υποστήριξή τους.
Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά. Οι «λουδίτες», κατά την εύστοχη διατύπωση του ίδιου, η Ζωή και οι φίλοι της, ο Διαμαντόπουλος και τα άλλα τα παιδιά, κατέστρωσαν πλάνο απομάκρυνσής του. Στην πορεία άρχισαν να τους κλείνουν το μάτι και όσοι ξίνισαν επειδή τους πήρε τους αστυνομικούς συνοδούς ή τροποποίησε προς το συμφέρον του δημοσίου και του πολίτη τους όρους φρούρησης τους.
Με κομματικούς όρους ο Πανούσης έπρεπε επιστρέψει στο πανεπιστήμιο του, ως ασύμβατος με μια «κυβέρνηση Αριστεράς». Δεν συνέβη γιατί πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας αντιλήφθηκε ότι αν είναι κάποιος απολύτως συμβατός σ’ αυτό το υπουργείο -με την ουσία της σύγχρονης Αριστεράς- είναι ο Πανούσης. Έτσι σε μια κρίσιμη στιγμή έστειλε το μήνυμα του: υπέγραψε απόφαση υπαγωγής της ΕΥΠ στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη.
Όσοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα είδαν ότι η -έτσι κι αλλιώς πολύ καλή προσωπική και υπηρεσιακή- συνεργασία του με τον Γιάννη Ρουμπάτη, αποκτά και συμβολικό χαρακτήρα αντίβαρου στην πίεση της Κουμουνδούρου και των παραφυάδων. Πανούσης και Ρουμπάτης, προερχόμενοι από το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ αμφότεροι, είναι οι δυο από τους τρεις -ο άλλος είναι ο Δραγασάκης– που έχουν εμπειρία διακυβέρνησης. Επιπλέον έχουν ευρωπαϊκές πεποιθήσεις, καλή χημεία με τον Τσίπρα και είναι έτοιμοι να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν, εάν το πολιτικό περιβάλλον παραγίνει τοξικό.
Στην περίπτωση Πανούση αυτό το τελευταίο προκάλεσε ένα εντυπωσιακό φαινόμενο στα παρασκήνια του δημοσίου βίου: ένα κύμα υπέρ της παραμονής του -από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος. «Μην διανοηθείς να φύγεις!» Ο πιο επιφανής παράγων αυτού του κύματος ήταν ο …Αλέξης Τσίπρας. Ο Πρωθυπουργός ήθελε να αποκλειστεί κάθε ενδεχόμενο απουσίας του από το υπουργικό συμβούλιο για δύο λόγους.
Ο πρώτος: πάνω από όλα κάνει τη δουλειά του και την κάνει καλά. Ένας μάνατζερ χωρίς κυκλοφορία στους διαδρόμους. Ο δεύτερος είναι ίσως πιο ουσιαστικός: σε αρκετούς στο μέγαρο Μαξίμου επικρατεί Οργουελικός τρόμος κάθε φορά που σκέφτονται ότι θα μπορούσε να είναι κάποιος Συριζαίος το αφεντικό στην Κατεχάκη.
Επιπλέον από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι ο Πανούσης είναι το πιο αποδεκτό πρόσωπο της κυβέρνησης Τσίπρα, επειδή είναι το φωτεινό πρόσωπο της εξουσίας σήμερα: ευπρεπής άνθρωπος, ριζοσπάστης διανοούμενος, διαυγής πολιτικός. Α, και ποτέ συνοφρυωμένος. Δεν υπάρχουν και πολλοί γύρω από το οβάλ γραφείο του Υπουργικού Συμβουλίου.
Έτσι, λοιπόν, σε έναν ανασχηματισμό -τον οποίο αποφάσισε ο Τσίπρας για να κρατήσει στην κυβέρνηση μόνο τους δικούς του-, ο Πανούσης έμεινε ακλόνητος στη θέση του γιατί …δεν είναι «δικός» του. Περισσότερο «συνεργαζόμενο» θα μπορούσε να τον πει κανείς. Δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είχε συναντήσει ποτέ του τον Πρωθυπουργό, προτού του ανακοινώσει από τηλεφώνου ότι τον θέλει στην κυβέρνησή του. Προφανώς ο όρος «asset»για λάθος υπουργό χρησιμοποιήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα .
Ως επιτυχημένος ακαδημαϊκός δάσκαλος στον πρότερο βίο του ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη επιβεβαιώνει κάτι που έλεγε ο Βέλγος συγγραφέας Πωλ Κάρβελ: «Η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους που δεν χρειάζονται την πολιτική».
