Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Κωστής Χατζηδάκης και Κωστής Παναγόπουλος. Ο ένας το σκιάχτρο της Δεξιάς και ο άλλος οργανωτής της κατάντιας του ελληνικού συνδικαλισμού.
Η Εργατική Πρωτομαγιά του 2023 στην Ελλάδα, είχε ως πρωταγωνιστές δυο πρόσωπα που την καθιστούν αξιοθρήνητη: μακριά από το συλλογικό υποσυνείδητο των εργαζομένων και από την Ιστορία της- ως αγωνιστικό σύμβολο θεμελίωσης της σύγχρονης κοινωνίας.
Από την μια, ένας υπουργός Εργασίας, που αν είχε στοιχειώδη σεβασμό στον εαυτό του ως πολιτικός, δεν θα βρισκόταν σήμερα στη θέση του.
-Ο Μητσοτάκης κατέγραφε τον ιδιωτικό βίο του, δια της ΕΥΠ, αλλά το απεδέχθη… ασμένως, αντί να κάνει καλοκαιρινό το μαγαζί.
Ο Κωστής Χατζηδάκης -κάποτε φωτεινό πρόσωπο της ΝΔ- κατέληξε σκιάχτρο της Δεξιάς, υπογράφοντας αντεργατικούς νόμους και παπαγαλίζοντας στρεβλώσεις της πραγματικότητας.
Για «αύξηση του κατώτατου μισθού» – κατά 130 ευρώ, σε τέσσερα χρόνια! Αποκρύπτοντας ότι η αγοραστική αξία του μειώθηκε κατά 40%, σε αυτό το διάστημα.
Για μείωση της ανεργίας, όταν κατά τον ΟΟΣΑ η Ελλάδα έχει από τις χειρότερες επιδόσεις στην ανεργία των νέων, των γυναικών και των μακροχρόνια ανέργων.
Για… «στεγαστική πολιτική», με τα «κοράκια» που αγόρασαν κοψοχρονιά τα δάνεια πρώτης κατοικίας να πετάνε οικογένειες στο δρόμο.
Απο την άλλη, η ανώτατη Συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας, με σοβιετικές συνθήκες και ακινησία.
Ο Γιάννης Παναγόπουλος, μετά από 17 χρόνια πρόεδρος της ΓΣΕΕ φρόντισε για την επανεκλογή του από ένα σώμα αποξενωμένο από τους εργαζόμενους.
Πιο εργατοπατέρας και από τους εργατοπατέρες, που συνεχίζει όχι γιατί ανέταξε τον συνδικαλισμό, αλλά γιατί τον χαντάκωσε.
Ενας… διευθυντής τραπέζης, επικεφαλής των εργατών και των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα από το 2006, παραμένει στη ΓΣΕΕ ως δεινόσαυρος.
Κομματικός -από το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ- γραφειοκράτης, μνημονιακός, ευνοϊκά διακείμενος στον Μητσοτάκη, έμεινε θεατής στην κατεδάφιση της εργατικής νομοθεσίας.
Μανδαρίνος ενός αποστεωμένου συνδικαλισμού, τον οποίο ο ίδιος ώθησε περισσότερο στο περιθώριο με την παραμονή του στα -68 του- στο μαυσωλείο της οδού Πατησίων.
Συμπληρωματικά μαζί του ένας πολιτικός του κομματικού σωλήνα, που νομοθετεί για τους εργαζόμενους χωρίς να έχει εργαστεί ο ίδιος σε τίποτε, εκτός από την καλοαμοιβόμενη πολιτική.
Δυο κατ’ επάγγελμα διαχειριστές της εργασίας.Ο ενας αντι να την υπερασπίζεται, διευκόλυνε την αποδυνάμωσή της. Ο άλλος βάζει την κυβερνητική σφραγίδα στην εργοδοτική κυριαρχία.
Τους ενώνει η κοινή απόσταση από την αγωνία του μέσου εργαζόμενου που είδε τον μέσου πραγματικό μισθός να μειώνεται κατά 7,4%, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία.
Ο συμβολισμός της Πρωτομαγιάς ηταν νόμισμα, με δυο απαξιωμένα πρόσωπα σε κάθε όψη του. Εκπρόσωποι της ίδιας αντίληψης και πρακτικής.
Ο Χατζηδάκης και ο Παναγόπουλος, εμφανίσθηκαν ως σιαμαίοι -κοινός παρονομαστής παραποίησης της εργατικής Πρωτομαγιάς.
Ο ένας ως εκ θεμελιωτής δικαιωμάτων και κατακτήσεων και ο άλλος ως οργανωτής της κατάντιας του ελληνικού συνδικαλισμού.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
