Σύμφωνα με αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι κόμμα του 32% και το ΚΙΝΑΛ του 8%. Για να ξέρουμε αν έχει αλλάξει αυτή η αναλογία πρέπει να περιμένουμε ως τις επόμενες εκλογές. Ως τότε όμως τα δυο κόμματα πρέπει να ορίσουν τις σχέσεις τους μεταξύ τους και προς τρίτους.
Εκτός από την ιδεολογία και τις πολιτικές επιλογές, εκ των πραγμάτων πρέπει να λαμβάνουν υπόψη και τον αριθμητικό συσχετισμό, με βάση τον οποίο έχουν μια θεμελιώδη διαφορά:
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και υποψήφιος πρωθυπουργός. Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί να ισχυριστεί το δεύτερο και ασφαλώς θα τον πάρουν για τρελό αν θεωρήσει ότι μπορεί να διεκδικήσει το πρώτο. Συνεπώς ανάμεσα στα δυο κόμματα κυβερνώσα δύναμη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αυτό σημαίνει ότι είναι ο βασικός αντίπαλος της σημερινής κυβέρνησης, αφού μόνο αυτός είναι πιθανόν να την νικήσει στις εκλογές.
Υπάρχουν όμως δυο ενδεχόμενα – που είναι και τα πιθανότερα: να νικήσει είτε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, είτε η ΝΔ αλλά να μην σχηματίζουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση τα βλέμματα θα στραφούν τον Νίκο Ανδρουλάκη και το κόμμα του. Εκτός αν τα δυο μεγάλα κόμματα αποφασίσουν να συγκυβερνήσουν και τον αγνοήσουν- ή τον καλέσουν στην παρέα τους, ως τρίτο εταίρο.
Το ερώτημα περιορίζεται στη στάση που θα κρατήσει ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. Εδώ μπαίνουν στη μέση η ιδεολογία, η πολιτική και το… συμφέρον. Αν περιμένει να γίνουν οι εκλογές για να αποφασίσει με ποιον θα πάει και ποίον θα αφήσει, θα δείξει ότι δεν έχει ούτε ιδεολογία, ούτε πολιτική.
Οι ενδεχόμενοι εταίροι του δεν είναι ίδιοι και όμοιοι. Έχουν διαφορές ιδεολογίας, πολιτικής προγράμματος και προϊστορίας. Οπότε το ερώτημα για τον Ανδρουλάκη καταρχάς περιέχει και την απάντηση του: θα πάει με αυτόν που συγγενεύει ιδεολογικά και πολιτικά Αν προτίθεται να αλλάξει προσανατολισμό , πρέπει να το κάνει γνωστό πριν τις εκλογές.
Μετέχοντας στις εκλογές ως κόμμα της Δημοκρατικής παράταξης- και μάλιστα με τον τίτλο του ΠΑΣΟΚ- αυτομάτως σηκώνει σημαία με αντίστοιχα χαρακτηριστικά και αυτό είναι αρκετό για να προσδιορίσει ποιο από τα δυο κόμματα θα ενισχύσει με τις ψήφους του, για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Αν υπάρχουν ίδιες πιθανότητες και για τα δυο, τότε το ΚΙΝΑΛ είναι ουδέτερο ιδεολογικά και πολιτικά. Αλλά σ αυτή την περίπτωση πρέπει να βρει λόγο ύπαρξης. Κανείς δεν ψηφίζει ένα κόμμα, χωρίς ταυτότητα και επιλογές όπου φυσάει ο άνεμος.
Επειδή η ιστορία του πολιτικού χώρου του και η ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ που θέλει να πάρει , έχει αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά , από τώρα μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: δεν πρόκειται να συμπράξει με τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη.
Αυτό δεν προδικάζει ότι θα συμπράξει απαραιτήτως με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αλλά είναι πιθανότερο. Αν δεν βρουν κοινό τόπο προγραμμάτων και επιδιώξεων, ενδεχομένως η χώρα θα πάει εκ νέου σε εκλογές. Αλλά το ενδεχόμενο αποκλεισμού της ΝΔ θα παραμένει. Αν όχι, πρέπει να το ξέρει ο ψηφοφόρος πριν την κάλπη.
Είναι θέμα κοινής λογικής , καθαρής πολιτικής και προσωπικής εντιμότητας. Και είναι το πρώτο το οποίο θα κριθεί ο νέος πολίτικος αρχηγός. Αν αφήνει ανοιχτό να πάει και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ, θα χάσει στοιχεία σοβαρότητας και αξιοπιστίας.
Αυτό θα επηρεάσει αρνητικά και τις επιδόσεις του στην κάλπη- στην οποία θα δοκιμαστεί για πρώτη φορά η ηγεσία του.
Οδεύουμε λοιπόν σε μια – επαναλαμβανόμενη- αναμέτρηση, στην οποία η κοινή λογική προβλέπει ότι οι ενδεχόμενες εξελίξεις είναι δυο:
Είτε θα ανανεώσει την παρουσία του στην κυβέρνηση ο Μητσοτάκης, είτε θα πάρει την πρώτη θέση και θα κληθεί να συζητήσει το σχηματισμό κυβέρνησης με τον Ανδρουλάκη.
Το ενδεχόμενο να ζητήσει ο Ανδρουλάκης και με τον Μητσοτάκη πρέπει να αποκλειστεί. Όσο και αν επιδιώκει το αντίθετο ενας κύκλος πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών παραγόντων , οφείλει να είναι σαφής από τώρα..
Η λογική, αλλά και η ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα και η ιστορική προέλευση του κόμματος του , τον δεσμεύουν: αποκλειστικός συνομιλητής του για σχηματισμό κυβέρνησης είναι ο Τσίπρας- είτε τελικά καταλήξουν σε συμφωνία, είτε όχι.
Θα ήταν θεοπάλαβο για το ΚΙΝΑΛ να μη συμφωνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ , αλλά με τη ΝΔ. -με δεδομένο το χάσμα που χωρίζει τα δύο κόμματα.
Επειδή ο Ανδρουλάκης δεν δείχνει να τρελάθηκε, αυτό που περιμένουν όσοι τον ψήφισαν είναι το αυτονόητο: να επιδιώξει την αύξηση της εκλογικής επιρροής του κόμματος του για να προσέλθει στον μετεκλογικό διάλογο με τον Τσίπρα – εφ όσον είναι πρώτος στις εκλογές- με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Εκεί τοποθετείται το όριο του νέου επικεφαλής του σημερινού τρίτου κόμματος της Βουλής. Αν δεν το καταστήσει σαφές, διακινδυνεύει να μην είναι τρίτο.
Αν ήθελαν συνεργασία με τη ΝΔ, όσοι πήγαν στις κάλπες του ΚΙΝΑΛ θα ψήφιζαν τον Λοβέρδο.
Οι κεκράκτες του Νεομητσοτακισμού προσπαθούν ηδη να τον πείσουν ότι είναι γεννημένος για να συγκυβερνήσει με την οικογένεια Μητσοτάκη- και μετά να μην βρίσκει τόπο να σταθεί στην Κρήτη.
Όπερ έδει δείξαι. Εν όψει της προοπτικής να συγκυβερνήσουν Τσίπρας και Ανδρουλάκης εισέρχονται σε περίοδο ασταθούς ισορροπίας με εκατέρωθεν χειρισμούς για να βρεθεί ο καθένας σε καλύτερη θέση την επόμενη των εκλογών.
Ο τρόπος για να διαχειριστούν την αστάθεια την εύλογη τριβή της αυτή την περίοδο είναι η κοινή λογική και η εμπιστοσύνη τις ιδεολογικές, προγραμματικές και ιστορικές παράμερους των κομμάτων τους. Με βάση μια παλιά συνταγή που όριζε τις σχέσεις ΠΑΣΟΚ-Αριστεράς: τη συνεργασία στα Συνδικάτα , την Αυτοδιοίκηση, και την εξωτερική πολιτική.
Δεν χρειάζεται καμία προεκλογική συμφωνία μεταξύ τους- εκτός από μια, που δεν χρειάζεται καν να συνάψουν: η αμοιβαία βεβαιότητα ότι όταν έλθει η ώρα θα κάνουν εκατέρωθεν ότι ορίζει ιστορικά η κομματική τους ταυτότητα.
AΠΟ ΤΟ EIDISEIS.GR
