Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ο Μητσοτάκης αποτυγχάνει στην ακρίβεια, όπως απέτυχε και στην πανδημία γιατί ως πολιτικός , αλλά και ως πρόσωπο, είναι συνυφασμένος με τους λόγους επέκτασης τους. Πάει πακέτο με τις αιτίες τους. Συνυπάρχουν: η πολιτική του εξυπηρετεί αυτούς που ευνοούνται, όχι αυτούς που πλήττονται.
Εύστοχη παρατήρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ: «Ο Πρωθυπουργός βγήκε στην τηλεόραση προκειμένου να εξηγήσει γιατί δεν παίρνει μέτρα για την ακρίβεια».
Πράγματι το «διάγγελμα» του ελαφρώς αξύριστου νοσούντος του Λυκαβηττού, είχε ελάχιστα για τα μέτρα και περισσότερα για τους λόγους που τα καθιστούν τα «ψίχουλα» επιβεβλημένα..
Αναμασήματα: «εισαγόμενη ακρίβεια», «όρια δημοσιονομικής αντοχής», να μην διακυβευτούν όσα «κερδίσαμε»-ποιοι άραγε;- «μακάρι να μπορούσα να δώσω περισσότερα».
Σε όσους θέλει όμως δίνει. Στις λίστες Πέτσα, στις αεροπορικές εταιρείες, στην Αττική οδό, στους κλινικάρχες, στα μεγάλα εισοδήματα – στις φοροελαφρύνσεις των μεγάλων εισοδημάτων.
Για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους, κανείς δεν του ζήτησε να «δώσει» ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα επιδόματα.
Αυτό που κάνουν οι σοβαρές κυβερνήσεις στην Ευρώπη- με πρωταγωνιστές τους Ισπανούς- είναι απλό:
Αυξάνουν τους μισθούς, μειώνουν τη φορολογία στα καύσιμα, ελέγχουν την αισχροκέρδεια, περικόπτουν τα τιμολόγια στην ενέργεια, ενισχύουν τις κοινωνικές παροχές, βάζουν χέρι στον μεγάλο πλούτο. Με ή χωρίς τη συναίνεση της Κομισιόν.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί να χτυπήσει τις πηγές της κακοδαιμονίας στο μέτωπο της ακρίβειας. Γιατί η πολιτική της υπόσταση είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή τους.
Ο Πρωθυπουργός προσωπικά είναι συνδεδεμένος με τους ισχυρούς παράγοντες της παραγωγής, του εμπορίου και της αγοράς, που σχετίζονται με τις ανατιμήσεις.
Πχ στο τέλος του χρόνου, όταν -χωρίς τον πόλεμο την Ουκρανία- ήταν στο προσκήνιο η συζήτηση για τις τιμές των ειδών ευρείας κατανάλωσης, δεν συνομιλούσε με τους εκπροσώπους των καταναλωτών, αλλά με τον Σκλαβενίτη.
Για την ενέργεια συναποφασίζει με το «κλαμπ» του φυσικού αεριού, με τους «επενδυτές» στη ΔΕΗ και στις ανανεώσιμες πηγές.
Για την απορρόφηση των κοινοτικών πόρων του ταμείου Ανάκαμψης, που θα ανακουφίσουν την κοινωνία, δεν κάθεται στο τραπέζι με τους κοινωνικούς εταίρους, αλλά με έναν κύκλο ημετέρων που είναι ταυτόχρονα και μιντιακοί ή οικονομικοί χορηγοί του.
Είναι ο Πρωθυπουργός της ακρίβειας, γιατί είναι ο Πρωθυπουργός των funds των κεφαλαιούχων, των κρατικοδίαιτων επενδυτών, των πλούσιων και των αεριτζήδων.
Δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής και ιδεολογίας. Είναι και προσωπικό βίωμα. Στη ζωή του δεν έχει συναναστραφεί με ανθρώπους της κάθε ημέρα επιβίωσης. Δεν ξέρει πώς βιοπορίζεται ο μέσος εργαζόμενος, πώς ζει ο συνταξιούχος, πώς τα βγάζει πέρα ο άνεργος και ο αγρότης. Τώρα τελευταία κατάλαβε ότι «είναι εξαρτημένοι από τον μισθό τους».
Δεν πήγε ποτέ στο σούπερ μάρκετ για να ξέρει πώς είναι «τα βλέμματα στα ράφια», που είπε στην τελευταία εμφάνισή του, Δεν έψαξε για τη φτηνότερη βενζίνη, δεν ξέμεινε προτού βγει ο μήνες και δεν περίμενε τις ανακοινώσεις για το επίδομα.
Όπως δεν πέρασε ποτέ – ο ίδιος ή τα μέλη της οικογένειάς του- ούτε έξω από δημόσιο σχολείο, από δημόσιο νοσοκομείο, από δημόσιο πανεπιστήμιο, να λέει ότι «νιώθει την αγωνία» των απλών ανθρώπων. Τίποτε δεν νιώθει. Μόνο το πάθος τους για εξουσία και την άσκηση της ως κληρονομικό δικαίωμα.
Του τα έλεγε ο Άδωνις, αλλά τον εκμαύλισε το υπουργιλίκι και σταμάτησε.
Δεν είναι κακό ότι ανήκει στους έχοντες και κατέχοντες. Κακό είναι ότι δεν είχε και δεν έχει επαφή- πέρα από τα σκηνοθετημένα σποτάκια- με τους μη έχοντες και μη κατέχοντες και την καθημερινότητά τους.
Δεν θα ξοδέψουν σε ολόκληρη τη ζωή τους όσα ξοδεύει ο ίδιος ως πολιτικός για επικοινωνία ενός χρόνου. Και φεσώνει και τις τράπεζες, μεταφέροντας τα κομματικά χρέη πάλι στους πολίτες.
Το ίδια ισχύουν για τη σχέση Μητσοτάκη με την πανδημία. Η επιδίωξη του – ειδικά στην πρώτη φάση που πέρασε ήπια για την Ελλάδα- δεν ήταν να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας με προσωπικό, με υποδομή και με αναβάθμιση δυναμικού και υλικών.
Την εκμεταλλεύτηκε για να «ηγετοποιηθεί» και στη συνέχεια για να αποδυναμώσει τον δημόσιο τομέα προσφοράς υπηρεσιών υγείας -υπέρ των ιδιωτών.
Οι κλινικάρχες προστατεύθηκαν από τον κορονοϊό, ενισχύθηκαν με υπερτιμημένη αγορά υπηρεσιών. Ευνοήθηκαν για να βρεθούν, στη μετ COVID εποχή πιο μπροστά από τα δημόσια νοσοκομεία .
Τώρα ετοιμάζει τη νομιμοποιημένη μεταφορά των δαπανών για την υγεία, ακόμη περισσότερο στους ιδιώτες, αποδιαρθρώνοντας του ΕΣΥ και αποδυναμώνοντας την φαρμακευτική κάλυψη.
Όπως έκανε ήδη με την επικουρική ασφάλιση και την εκπαίδευση.
Κομπάζει ότι διέθεσε 43 δις για την πανδημία. Αποκρύπτοντας ότι αυτά δεν προέρχονται από το προϊόν της οικονομικής πολιτική του και τον… πρωταθλητισμό στις επενδύσεις αλλά από δανεισμό.
Στον οποίο επιδίδεται ασύστολα, αυξάνοντας το χρέος και δυσχεραίνοντας τη θέση της χώρας στη διεθνή χρηματοοικονομική πραγματικότητα. Εκμεταλλεύεται αυτό που του είπε ο Βενιζέλος: όταν άλλοι ήταν υποχρεωμένοι να βρουν έσοδα, αυτός μπορεί να δανείζεται χωρίς έλεγχο και περιορισμό.
Δεν αναφέρει όμως ποτέ ότι αυτή την ευχέρεια την εξασφάλισε ο Τσίπρας, όταν του παρέδωσε τη χώρα χωρίς Μνημόνιο και τρόικα, με διαχειρίσιμη οικονομία και 37 δις στον μπεζαχτά.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ο Μητσοτάκης αποτυγχάνει στην ακρίβεια, όπως απέτυχε και στην πανδημία γιατί ως πολιτικός , αλλά και ως πρόσωπο, είναι συνυφασμένος με τους λόγους επέκτασης τους. Πάει πακέτο με τις αιτίες τους. Συνυπάρχουν: η πολιτική του εξυπηρετεί αυτούς που ευνοούνται, όχι αυτούς που πλήττονται.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR