Γ. Παπανδρέου: Όλο και  χειρότερα

Του Γ. Λακόπουλου

 Αν ο Γ. Παπανδρέου ανήκε στο βασίλειο των πτηνών  παλιότερα θα ήταν παγόνι. Πήρε λαϊκή εντολή -και όχι λευκή επιταγή για άσκηση κληρονομικού δικαιώματος, όπως νόμιζε- να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα παροχών και προσπαθήσει να κυβερνήσει  όχι με το κόμμα που τον ανέδειξε, αλλά με τους κηπουρούς του -από τους οποίους κανείς δεν είναι στην πολιτική σήμερα και ένας άρπαξε και μια ποινική καταδίκη.

Έτσι οδήγησε στη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο με αποφάσεις για τις οποίες δεν είχε εξουσιοδότηση από κανέναν. Πολιτικό έγκλημα που θα πληρώνει για χρόνια η χώρα- και τον βαρύνει ισοβίως.

Σήμερα ο ίδιος πολιτικός θα ήταν στρουθοκάμηλος. Με το κεφάλι βαθιά στην άμμο δεν βλέπει τι γίνεται γύρω του -σε ό,τι τον αφορά και νομίζει ότι είναι κάποιος άλλος, με προορισμό κάτι άλλο από αυτό στο οποίο κατέληξε. Αυτό τον έφερε στο Μέγαρο Μάξιμου, ως επισκέπτη του Αλέξη Τσίπρα.

Από μια άποψη δεν είναι κι άσχημα: κουρέλιασε τα νεύρα της Φώφης Γεννηματά και της χορωδίας που κάνει κακόγουστο -και ανήθικο συχνά -μπούλινγκ στον νικητή των τελευταίων εκλογών. Αλλά  μπάζει αν δούμε αυτό που προσπαθεί να κάνει, χωρίς να έχει ούτε έναν φίλο για να τον εμποδίσει: όσοι τον περιστοιχίζουν ακόμη προσπαθούν να επωφεληθούν σαν γλάστρες, από τα ξεραμένα φύλλα ενός παλιού βασιλικού…

Για τον Πρωθυπουργό η επίσκεψη Παπανδρέου είναι ασφαλώς προσωπική πολιτική επιτυχία. Ένας – ένας από το Κινάλ σπεύδουν να τον συναντήσουν, την ώρα που η Φώφη Γεννηματά του ζητάει να …φύγει.

Ότι το σαλαμοποιημένο κόμμα που προέκυψε από το ανοσιούργημα της  εξαφάνιση τους  ΠΑΣΟΚ -των συμβόλων, της ιδεολογίας  και του ιδρυτή του-  εκπροσωπήθηκε αυτή τη φορά στο Μέγαρο Μαξίμου από τον Γιώργο, για τον Αλέξη Τσίπρα ήταν ό,τι καλύτερο: προσφεύγει σ’ αυτόν με χαμόγελο ο άνθρωπος που έστειλε τη χώρα στην τραγωδία του Μνημονίου και τον διευκόλυνε να οδεύσει προς την πολιτική κορυφή.

Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει ακόμη κάποιες ιδιότητες που που επικαλείται  για να κινείται στο δημόσιο χώρο, τώρα που κατάφερε να βρεθεί εκτός Βουλής. Πέραν του ότι είναι πρώην Πρωθυπουργός -με ένα σωρό προνόμια- εμφανίζεται ως αρχηγός ανυπάρκτου κόμματος- αίρεσης και πρόεδρος της διαλυμένης και αναξιόπιστης “Σοσιαλιστικής Διεθνούς”. Το τελευταίο χάρη στη γενναιοψυχία της Φώφης. Ή τις συναλλαγές τους κάτω από το τραπέζι, ως γόνος με γόνο.

Κάνοντας χρήση αυτών των ιδιοτήτων εξασφαλίζει τυπικές συναντήσεις με κόσμο και ντουνιά- ακόμη και από τον πρώην σύμβουλο του Νίκο Κοτζιά, έγινε δεκτός. Προφανώς κανείς δεν έχει λόγο να μην τον δει. Αλλά ο ίδιος όμως γιατί σπεύδει; Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του;

Οι “εθνικοί λόγοι” και το “διεθνές κύρος” που “αξιοποιεί υπέρ της χώρας”, όπως διακινούν κάτι δικοί του είναι σαπουνόφουσκες. Η αυτογελοιοποίηση είναι κακό πράγμα. Κανείς στη χώρα δεν του ανέθεσε να την εκπροσωπήσει πουθενά. Ούτε βουλευτή δεν τον έβγαλαν.

Συνεπώς όποια γνώμη και να έχει οποιοσδήποτε κόλακας, για τις δυνατότητες του και το ρόλο του, οι προθέσεις του ερευνώνται. Κάποιοι λένε ότι, επειδή το χούι φεύγει τελευταίο, θέλει να  βγάλει τη Γεννηματά από τη μέση και να της πάρει το κόμμα. Ατυχής επιδίωξη. Ο Βενιζέλος και η  Φώφη ως διάδοχοι του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχουν ράμματα για τη γούνα του.

Άλλοι  βλέπουν ότι απλώς θέλει να επιστρέψει στη Βουλή- γι’ αυτό άλλωστε έγινε… βοηθός  μιας πρώην  υφυπουργού του- για την οποία είχε τη χειρότερη γνώμη.  Στην αρχή έδειχνε εύκολο. Ως πρώην Πρωθυπουργός δεν  χρειάζεται σταυρό. Χρειάζεται όμως εκλογική περιφέρεια. Και δεν βρίσκεται. Δεν υπάρχει κανείς διατεθειμένος να κάνει προεκλογικό αγώνα και τη έδρα να την πάρει ο Γιώργος.

Στην Αχαΐα, την Α΄Αθήνας και  το υπόλοιπο Αττικής -που ήταν κατά σειρά οι επιλογές του- υπάρχει βέτο από τους Παπαθεοδώρου, Σκανδαλίδη, Χριστοφιλοπούλου αντιστοίχως. Το ίδιο θα συμβεί και σε όποια περιφέρεια το ΠΑΣΟΚ θα διεκδικήσει μόνο μια έδρα  αν μπει στη Βουλή. Στη Β Αθήνας στην οποία θα είναι υποψήφια και η Γεννηματά οπότε να χαθούν δυο από τους υπολοίπους υποψήφιους είναι βαρύ.

Οι φλύαροι του περιβάλλοντός του λένε ότι εξετάζει και το ενδεχόμενο να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής. Αλλά με το ισχύον σύστημα πρέπει να εκλεγεί. Και οι εμπειρίες του από τότε που επιχείρησε να κάνει τον αρχηγό του ΙΧ διασπαστικού κόμματος που έστησε οδηγούν μάλλον σε κακή πρόγνωση.

Τώρα τα σαΐνια  που τον περιστοιχίζουν  διακινούν ότι ο Τσίπρας θα τον στείλει επίτροπο. Καλή πρόβλεψη, αλλά για τον Τσίπρα- σημαίνει ότι θα παραμείνει Πρωθυπουργός.  Αλλά από που προκύπτει  ότι δεν θα είχε αντίρρηση, επειδή απλώς θα γυρίζει την πλάτη στη  Γεννηματά;  Άλλωστε αν έχει μια επιδίωξη  ο Πρωθυπουργός είναι να συνεργαστεί  με την Γεννηματά την ίδια ως επικεφαλής κόμματος, όχι με μέλη του “Πολιτικού Συμβουλίου”. Άλλωστε ούτε το πολιτικό κριτήριο του λείπει, ούτε έχει άγνοια των συμφραζομένων της τοξικής πολιτικής παρουσίας του Παπανδρέου.

Το θέμα όμως δεν είναι τι θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά τι κάνει ο πρώην Πρωθυπουργός. Όσα διακινούνται γι’ αυτόν δείχνουν την ίδια πολιτική ακρισία που τον οδήγησε ως τη διάσπαση του κόμματος που τον έκανε Πρωθυπουργό και στο περιθώριο, με ένα μοναδικό ρεκόρ: είναι ο μόνος Πρωθυπουργός που έφυγε χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή.

Ο Γιώργος, ως κληρονόμος με περιορισμένες -όπως αποδείχθηκε-πολιτικές δυνατότητες κατάφερε να κατακτήσει όσα μπορεί να επιδιώκει ένας πολιτικός. Θα  ωφελούσε τον εαυτό του αν καθόταν σιωπηλά στην άκρη, κάνοντάς την αυτοκριτική του. Αντί να επιμένει ότι “έσωσε” τη χώρα, χωρίς να του έχει αναθέσει κανείς το ρόλο του σωτήρα. Αν μη τι άλλο, θα ήταν σεβασμός στους ανθρώπους που τον στήριξαν κάποτε -και αυτοπροστασία…