Του Ιωάννη Δαμίγου
Γνώρισμα των καιρών μας και της εξέλιξης, όχι του πολιτισμού μας, το δειλό και ανεκτικό πέρασμα δίπλα από την αλήθεια. Πάντα κοντά, πάντα στο αυτονόητο, μα πάντα ήσυχη στην μοναξιά της. Η ενόχλησή της επικίνδυνη, σχεδόν απαγορευτική, από ευγένεια και τακτ περνάμε δίπλα της. Την κατανοούμε, την αναγνωρίζουμε, κάποιες φορές συζητώντας χαμηλόφωνα, ψιθυριστά με την σκέψη.
Ως εκεί όμως, υπάρχουν όρια σχέσης μαζί της, οι τυπικές. Από μακριά και αγαπημένοι, από δίπλα και φίλοι της, γιατί εμπρός της το διάφανο της ψυχής είναι εκθετικό, δεν φορά κάποιο ένδυμα. Απομονώνει. Ενώ το πρέπον, το ευγενές πέρασμα από δίπλα της, το διπλωματικό, είναι δείγμα κοινωνικότητας και εισιτήριο αποδοχής ισορροπίας, στάθμισης γεγονότων και εναρμόνισή του με την κοινή γνώμη. Προσφέρει λογής δικαιολογίες το πέρασμα από δίπλα της, όπως τα διλλήματα, όπως η ανάγκη των καταστάσεων, όπως η μοναδική και συμφέρουσα λύση, όπως, όπως και όπως όπως.
Ποιος αγνοεί τάχα την αλήθεια σήμερα; Οι πολιτικοί σίγουρα όχι. Ο λαός δήθεν; Και βέβαια όχι. Απλώς περνούν από δίπλα της, υποδυόμενοι πως δεν την ξέρουν. Βολεύονται όλοι μαζί στην αναβολή της. Υποσχόμενοι πως όταν έρθει η στιγμή θα την αναγνωρίσουν, μόνο όμως όταν θα έρθει αυτή η στιγμή, που πάντα περνούν από δίπλα, καθώς προβάλλοντας σοβαροφανείς δικαιολογίες η στιγμή αυτή δεν έρχεται ποτέ.
Συζητούν διαπληκτιζόμενοι νυχθημερόν οι πολιτικοί αναζητώντας την αλήθεια στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο δίνονται μάχες γι’ αυτήν, μα κανείς δεν την λέει, δεν την ομολογεί. Η πολιτική αντιπαράθεση αρέσκεται στην διαστρέβλωσή της με χρήση ψεύδους, αγοραίου λόγου και ύφους. Η “ενοικιαζόμενη” πρόσκαιρα και πάντα επίκαιρα αλήθεια, ανήκει σε αυτούς που κρίνουν εκ του ασφαλούς και επιστρέφει σαν μπούμερανκ στους ίδιους, ως κρινόμενοι πλέον. Και από πίσω να ακολουθεί, αλλοίμονο, ο λαός αντί να τον ακολουθούν.
Δυστυχώς ως απαίδευτος δεν γνωρίζει την αλήθεια περνώντας από δίπλα της και έχει την ανάγκη καθοδήγησης μέσω πειστικών ψεμάτων να του την καταδείξουν φευγαλέα και συμφέρουσα, τόσο όσο. Αρκετοί δεν χρησιμοποιούν καν δικαιολογίες και εμφανίζουν το επιτήδειο ψέμα τους ως υποδυόμενο την αλήθεια. Να είναι άραγε τόσο λάγνο και βολικό το πιασμένο από το λαιμό μας ψέμα στο πέρασμα από δίπλα της αλήθειας; Αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα των πολλών.
Τελικά, η αλήθεια φαντάζει ο μόνος αντίπαλος, είναι ο εχθρός μας. Γι’ αυτό την μάχονται όλοι αιώνες τώρα. Ας αρκεστούμε τουλάχιστον στο γρήγορο πέρασμα από δίπλα της. Για να μας θυμίζει πως υπάρχει, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, μα και αντοχής στον πόνο.