Του Γιώργου Μαρκάκη
Θεωρητικά δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην Δημοκρατία όμως τα δημιουργούμε πρακτικά. Εμείς οι εμπνευστές της αρχαίας Κωμωδίας που γελούσαμε δεκαετίες χωρίς λόγο και αιτία, σήμερα βιώνουμε την απόλυτη Τραγωδία έχοντας πολλούς λόγους και αιτίες να κλαίμε. Θλιβερά ιδιοτελείς, εξουσιομανείς, αδιόρθωτοι.
Όλα τα κόμματα σιγοσφυρίζουν αδιάφορα το ‘we have all the time in the world’ συνεχίζοντας να παίζουν τον λαό σαν μπαλάκι του τένις με ρακέτες που δεν έχουν πλέον σκληρό πλεκτό διχτάκι. Η χθεσινή κομματική ποιμενική, που στερείται σήμερα σοβαρού στιβαρού λόγου και επιχειρημάτων, την μεταμόρφωσε σε κοντάρι με απόχη που πιάνει και εγκλωβίζει στιγμιαία, φοβικά τους ψηφοφόρους στις εκλογές της αποχής. Όπως κάνουν με τους μικρούς ‘τυφλούς’ γυρίνους που άσκοπα προσπαθούν να βρουν τροφή και προστασία μέσα σε βαλτωμένα λασπόνερα.
Μπορεί πολλές φορές να ειπώθηκε η έκφραση ‘δεν υπάρχει πάρα κάτω στην κατρακύλα μας”, αλλά μια ματιά πίσω στο χρόνο αποδεικνύει, πως η άβυσσος μας δεν είναι τίποτα πιο βαθερό από μια λακούβα με συμπεριφορά κινητής άμμου. Η ελληνική κολλώδης μαύρη τρύπα φαντάζει δυσανάγνωστη και ανεξερεύνητη λόγω της τυφλής λασπικής συμπεριφοράς μας, παρά απύθμενη χαώδης Ωκεανική τάφρος.
Ποιό είναι το ποσοστό που πρέπει να συγκεντρώνουν οι αναποφάσιστοι για να πεισθούν τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα ότι χρειάζονται να βαδίσουν στις εκλογές και πιο πέρα, συζητώντας όχι σε ποιά σημεία διαφωνούν αλλά επιτέλους σε ποιά σημεία συμφωνούν;
Ας κλειδωθούν μέσα σε ένα μεγάλο δωμάτιο και κατά την πολύ έξυπνη τακτική ενός προεδρεύοντος, ας τους πούνε ότι “δεν θα βγει κανείς μέσα από το δωμάτιο αν δεν σχηματίσετε έστω αναγκαστικά κάποια οριζόντια συμμαχία”.
Διαμαρτυρόμενα το πράξανε Μέρκελ, Ολάντ και οι υπόλοιποι ‘ευρωκορυφαίοι’ με τον Τσίπρα ένα ολόκληρο βράδυ μέχρι πρωίας, για να βρεθεί λύση στις αρχές του καλοκαιριού. Καθολικά το κάνουνε στο Βατικανό όλοι οι Καρδινάλιοι μέχρι να βγει λευκός καπνός στην καμινάδα. Γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς Ορθόδοξα μέσα στα κουρέλια μας, που δεν τραγουδούμε πια αλλά παραμιλάμε;
Στάζει γαλάζιο και όχι κόκκινο στον ήλιο τη βροχή και τον άνεμο έτσι που αυτομαστιγωνόμαστε. Η γαλανόλευκη μας ξεθωριάζει, ξεβάφει. Η σύγχρονη ελληνική Δημοκρατία έτσι όπως την κάναμε, έχει και συναντά καθημερινά νέα απροσπέλαστα εμπόδια που ορθώνουμε μπροστά της. Επιτέλους πια, μην ζαχαρώνουμε και μην πιπιλάμε 5 κόκκους ζαχαρίνη εισαγωγής την πικρή κινινο-καραμέλα μας.
Ο μύθος που κυκλοφόρησε από μερικούς πολιτικάντηδες είναι τόσο ψεύτικος όσο και η ότι η γάτα είναι 7ψυχη, άσχετα σε ποιά δοκιμασία και αν την υποβάλλουμε. Η Ελληνική Δημοκρατία μας οδηγείται ανάλογα από εμάς που είμαστε στο τιμόνι σε αδιέξοδο. Εμείς οι ψηφοφόροι γυρνάμε αριστερά- δεξιά, πάνω –κάτω όπως κάνουν τα ρινίσματα σιδήρου που τρέχουν και ξεχύνονται πίσω από ‘στιγμιαίους’ κομματικούς μαγνητισμούς.
Το ελληνικό μας ‘στραβά αρμενίζουμε’ έχει και επιστημονική εξήγηση:
“Όσο κι αν ακούγεται περίεργο όταν ένα πλοίο (λέμε κόμμα εμείς…) ναυπηγείται και ιδιαίτερα κατά το στάδιο της αποπεράτωσης, ο σκληρός σίδηρος των διαφόρων τμημάτων αυτού αποκτά μόνιμο μαγνητισμό από τις δυναμικές γραμμές της (…ελληνικής) Γης που αυξάνεται ακόμη περισσότερο από τους σφυροκοπανισμούς, τις καρφώσεις (καρφώσεις να δεις φίλε μου…) ή άλλες τριβές. Η φύση και η ένταση αυτού του μαγνητισμού εξαρτάται κυρίως από την διεύθυνση που βρίσκεται η πλώρη, κατά τον χρόνο παραμονής στο ναυπηγείο και από το γεωγραφικό πλάτος του τόπου της ναυπήγησης. Έτσι το πλοίο (κόμμα δηλαδή…) καθίσταται μόνιμος μαγνήτης η πολικότητα του οποίου παραμένει αμετάβλητη και ανεξάρτητα των κινήσεών του…” *
Στο σημερινό ελληνικό πολιτικό πεδίο μας, που τα ετερώνυμα αρχίζουν και έλκονται μήπως πρέπει να μάθουν επιτέλους και τα ουσιαστικά ομώνυμα να μην απωθούνται. Ας αλλάξουμε την Πλατεία Συντάγματος συμβολικά για λίγα χρόνια σε Πλατεία Ομόνοιας.
γμ
