Tι σημαίνει η νίκη του Μητσοτάκη: Πάμε για άλλα!

ΠΙΝΑΚΑΣ CAMILLE PISSARRO -ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΒΟΥΑΖΕΝ

 

Του Ρεπόρτερ Λάμδα
10941867_1116620668351652_3749564950238338580_n«Ο Καραμανλής δεν μπορεί πλέον  να επηρεάζει τη Νέα Δημοκρατία, ας  περιοριστεί στο ΣΥΡΙΖΑ» λέει κάποιος στο τουίτερ. Δεν έχει άδικο. Η ενσωμάτωση του δήθεν «αγανακτισμένου» ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ένα ενιαίο –και πληκτικό- πολιτικό σκηνικό. Αποτρόπαιο, ασφυκτικό, εφιαλτικό- αν σκεφτεί κανείς πως όλα αυτά τα κόμματα είναι φαντάσματα  του παρελθόντος. Μπορούμε να βγούμε από την κρίση -την πολιτική κρίση- με αυτά τα στενά παλιομοδίτικα παπουτσάκια του Λαφαζάνη- ή τις μοδάτες μαϊμουδιές του Βαρουφάκη;

‘Oχι, γιατί αυτοί είναι η κρίση.

Η έκπληξη του Κυριάκου, ακόμα και για όσους συμπαθούσαν τον Μεϊμαράκη και ένας από αυτούς ήταν ο Τσίπρας –και η Αυγή!- προκάλεσε ευχάριστα συναισθήματα σε όλους και πέρα από την «Νέα Δημοκρατία». Ήταν μια ανάσα. Που θάχε κοπεί αν έβγαινε ο Μεϊμαράκης ή ο εκλαμπρότατος Τζιτζικώστας-  μια διασταύρωση με γόνους της …ίδιας ράτσας.

Ο λόγος είναι απλός. Μπαίνουμε σε μια νέα πολιτική εποχή. Όχι γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει και δημιουργεί μια δυναστεία, αλλά γιατί αλλάζει το πολιτικό σκηνικό. Ο συμπαθής ή όχι «Βαγγέλας» ανήκει σε μια άλλη εποχή. Ο κόσμος που πήγε και ψήφισε ένα πεθαμένο κόμμα μέσα σε δυο Κυριακές αποστράτευσε όλους τους πολιτικούς-παλιοσειρές όχι μόνο της δικής του παράταξης.

Τα κόμματα όλα είναι από καιρό ληγμένα.  Ανήκουν στην δεκαετία ΄80, την δεκαετία ΄70 και πιο παλιές μαύρες εποχές που  λάμπουν ως ειδυλιακές μέσα στην δυστυχία της εποχής μας. Δεν είναι ο Βαγγέλας που φεύγει από το κάδρο –φιγούρα που βγήκε λες από ελληνικό σινεμά και παρέπεμπε   στο «Λαϊκό Κόμμα» του Τσαλδάρη. Είναι κι ο Καμμένος, ο ίδιος ο Τσίπρας –πως άλλαξε και γέρασε αυτό το παιδί μέσα σε δεκαεφτά ώρες.

Ας μη μιλήσουμε για άλλες γραφικές μορφές όπως ο Σταύρος ή Φώφη. Τι μουσική έχει η δισκοθήκη τους; O κόσμος αλλάζει. Μπορούμε να μιλάμε ακόμα για τα ίδια πράγματα- την ιστορία του μπαμπά μας; Aυτή η στροφή στο παρελθόν –σημάδι της κρίσης που άρχισε την δεκαετία ΄80 κι εκδηλώθηκε τόσο φριχτά μετά το 2.004-, ο φόβος για το μέλλον, πρέπει να τελειώσει.

Αυτό είναι το μήνυμα των εσωκομματικών εκλογών ενός κόμματος που ο κόσμος πήγε μαζικά να ψηφίσει κάποιον για να το διαλύσει. Και μαζί με αυτό διέλυσε ότι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ, τον Καμμένο, το «Ποτάμι», αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάμε  για  άλλα.

roloi_toixoy_strogilo_ekremes__58cm_31496

Υ.Γ. Δεν είμαι φυσικά …Μητσοτακικός ή Κυριακικός. Είμαι υπέρ των …ανατροπών που μέσα στη θλίψη των  ημερών είναι τόσο αναγκαίες, ειδικά στην  καημένη, την μεμψίμοιρη Αριστερά –μια πεθαμένη γυναίκα που αρέσει μόνο σε νεκρόφιλους.

“Δεν αντέχω τις στενές ψυχές” που θάλεγε ο Νίτσε. “Καλύτερα μια ολόψυχη έχθρα, παρά μια φιλία κολλημένη με κόλλα”.

Πάμε για άλλα!