Του Γ. Τεκίδη
Δύσκολος κι από ότι φαίνεται και πολύ ανηφορικός. Η εμπειρία διαχρονικά έχει δείξει ότι το εγχώριο πολιτικό προσωπικό όλου του κομματικού φάσματος δυσκολεύεται, πάντα δυσκολευόταν να πάρει την άγουσα για το σπίτι η για κάτι άλλο με το οποίο θα μπορούσε να ασχοληθεί, αφήνοντας στην άκρη τη θέση της πρώτης στελεχικής σειράς. Κι αυτό είτε για ηλικιακούς λόγους, είτε ακόμη πιο φυσικό, ότι είχε να πει και να δώσει , το είπε και το έδωσε.
Εγγενής και μέγιστη αδυναμία πολιτικών στελεχών, μηδέ εξαιρουμένων και αυτών της αριστεράς, να αντιληφθούν πότε κλείνει ο κύκλος δράσης και προσφοράς τους, πότε η παρουσία τους σε πρώτο πλάνο, στην κορυφή της εικόνας του κόμματος τους, δεν βοηθά, δεν ενδιαφέρει όπως κάποτε την κοινή γνώμη και παραπέμπει σε ένα παρελθόν με τα θετικά και τα αρνητικά του, παρελθόν παρωχημένο που δεν έχει καμία σχέση με την τρέχουσα συγκυρία και τις ανάγκες της.
Ο λόγος γίνεται για στελέχη που στην πλειονότητα τους τίμησαν την πολιτική συλλογικότητα που τους ανέδειξε. Στελέχη ιδιαίτερα της αριστεράς με ανιδιοτελή προσφορά και ανεπίληπτη πορεία, στελέχη με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα, κατάρτιση και δυνατότητα να διαβάζουν πολιτικά την στιγμή, να βλέπουν το μέλλον, να σχεδιάζουν και να δρούνε τις περισσότερες φορές με επιτυχία. Έρχεται όμως το πλήρωμα του χρόνου και μερικές φορές ανεξαρτήτως ηλικίας και διάθεσης που η δυναμική, η ικανότητα προώθησης τακτικών και στρατηγικών στόχων του κόμματος έχει εξαντληθεί και για αυτούς καθίσταται γρίφος άλυτος , αλγεβρική εξίσωση δυσεπίλυτη η προσέγγιση του σήμερα, του τώρα.
Πολλές φορές η επιμονή παραμονής τους σε θέσεις ευθύνης για λόγους διαφόρους και προπάντων η αδιαφορία και η επιδεικτική άγνοια των ενστάσεων που θέτει η ίδια η ζωή, η ίδια η πραγματικότητα και οι ανάγκες, για το εύρος και την αποτελεσματικότητα των δυνατοτήτων τους, στις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες, ούτε τους ίδιους και την εικόνα τους βοηθά, αλλά ούτε και το κόμμα τους.
Με τις παραπάνω σκέψεις, εξυπακούεται πως ουδείς καλοπροαίρετος και νουνεχής δεν υποδεικνύει πολιτική αποστράτευση και εξοστρακισμό στα σπίτια τους, όλων αυτών στους οποίους αναφερόμαστε. Η δράση και συνεισφορά τους μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί από άλλες θέσεις και άλλα μετερίζια το ίδιο σημαντικά όπως και σε αυτά που μέχρι τώρα υπηρέτησαν. Ας παραδεχτούμε άπαντες τελικά ότι χαλκέντεροι και ανεξάντλητοι βιολογικά και πνευματικά δεν μπορεί να υπάρξουν όλοι. Ο Μανώλης ο Γλέζος και κάποιοι άλλοι μετρημένοι στα δάκτυλα ενός χεριού, ήσαν και παραμένουν λίγοι και μοναδικοί.
Μια από τις αιτίες καθήλωσης – ελπίζουμε προσωρινής – του Σύριζα-ΠΣ είναι και η εικόνα πρώτης σειράς του στελεχικού δυναμικού του. Ας μη λησμονούμε ότι η αριστερά δεν έχει μόνο αγωνιστικό και στοιχημένο με τις λαϊκές πολιτικές προσδοκίες, παρελθόν. Τώρα έχει και κυβερνητικό. Παρελθόν κυβερνητικό που προσπαθεί να αμαυρώσει με πρωτοφανή λύσσα και εμπάθεια η δεξιά και η ακροδεξιά. Δεν μιλάμε για ντοκουμενταρισμένη κριτική εδώ, έστω για ανελέητη, σκληρή και εν μέρει άδικη κριτική.
Εδώ η πολιτικοοικονομική και δημοσιογραφική συμμορία, έχει βαλθεί να πείσει και κάποιες φορές το επιτυγχάνει, ότι η έναρξη ζωής αυτού του κράτους που λέγεται Ελλάδα, άρχισε το 2015 και τελείωσε το 2019, κατεστραμμένο από τον Σύριζα. Στελέχη του Σύριζα στις πρωτόγνωρες εκείνες συνθήκες της κυβερνητικής του περιόδου, δοκιμάστηκαν σε κυβερνητικές και κομματικές θέσεις και ο καθένας και όλος ο οργανωμένος Σύριζα, οι φίλοι και οι συμπολίτες μας, έκριναν και έβγαλαν τα συμπεράσματα τους.
Συμπεράσματα που δυστυχώς για κάποιους από αυτούς δεν περιποιούν ιδιαίτερη τιμή. Να ληφθεί υπόψη δε, ότι ο κόσμος και ορθά, έκρινε και θα κρίνει με μεγάλη αυστηρότητα στελέχη της αριστεράς, κυβερνητικά και του κρατικού μηχανισμού , γιατί έχει απαιτήσεις και περιμένει αυτό το κάτι άλλο στον τομέα της αποφασιστικότητας, της εργατικότητας, της συνέπειας λόγων και έργων, της συμπεριφοράς, της ανοχής και κατανόησης των προβλημάτων του.
Βιώματα και καταστάσεις που έχει διαχρονικά στερηθεί λόγο της κυριαρχίας για δεκαετίες τώρα του δεξιού κατεστημένου. Η εικόνα σε πρώτο πλάνο με την παρουσία όσων δεν τα πήγαν καλά και για διάφορους λόγους, στη συλλογική συνείδηση καταγράφηκαν ως πρωταίτιοι διάψευσης των προσδοκιών τους, δεν βοηθά καθόλου τον Σύριζα-ΠΣ. Αν δεν κατανοούν οι ίδιοι την ανάγκη μετακόμισης τους στις πίσω κομματικές γραμμές η και την μετάβαση τους στις οικίες τους, ας τους κάνει κατανοητό αυτό ο ίδιος ο πρόεδρος του Σύριζα-ΠΣ.
Για να μην αναγκαστούμε πολύ σύντομα να αναρωτηθούμε: Πρόεδρε αρέσουμε έτσι που διάγουμε, στους εαυτούς μας; Αν όχι, τότε πως θα αρέσουμε στον κόσμο;