Του Ιωάννη Δαμίγου
Να κάνω ξεκάθαρο, πως δεν μιλώ για την θρησκεία και το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει σε αυτήν. Δεν μιλώ για την πίστη του καθενός και καθεμιάς και πως θα μπορούσα άλλωστε. Σεβόμενος πάντα την δυνατότητα της ελεύθερης βούλησης της κοινωνίας. Όποιος και όποια θέλει, έχει την ανάγκη να πιστεύει κάπου για τους δικούς του λόγους, αποτελεί κεκτημένο δημοκρατικό δικαίωμα νομικά κατοχυρωμένο.
Μιλώ λοιπόν για την Εκκλησία. Την Εκκλησία που σαν ετσιθελικός θεσμός, επιβάλλεται αυταρχικά στην ζωή μας και ξεφεύγει του ιερού λόγου ύπαρξής της, ασχολούμενη με ό, τι διάφορο από αυτά που ορίζουν οι γραφές και η φιλοσοφία της χριστιανοσύνης. Που πάντα σε αγαστή συνεργασία με το συντηρητικό κράτος, έχει αποκτήσει εθιμοτυπικά πρόσβαση στους χώρους εκπαίδευσης, κατ’ αρχάς.
Θεωρώ πως ασκείται ένας άνευ προηγουμένου προσηλυτισμός σε παιδικές ψυχούλες, που αντικρύζουν ιερωμένους να ψέλνουν ακαταλαβίστικες λέξεις και έννοιες, περί άγιου, ισχυρού, αθάνατου και ελεήμονα. Να προσεύχονται πριν εισέλθουν σε αίθουσες που θα διδαχθούν, όχι μόνο την γλώσσα αλλά και τον τρόπο ζωής, μπολιάζοντας ήδη το αίσθημα της υποταγής στον μικρό τους κόσμο.
Σίγουρα αυτό συμβαίνει με την εξασφαλισμένη συναίνεση γονέων, που έτσι γαλουχήθηκαν και ομοίως συνεχίζουν να διαιωνίζουν μεταλαμπαδεύοντας στους γόνους τον τρόπο ζωής και φόβο ταυτόχρονα, συντηρητικής περιορισμένης σκέψης. Που βοηθά και υποστηρίζει κράτος και Εκκλησία να επιβάλουν τους δικούς τους όρους σαν δεδομένους, ωφελούμενοι αμφότεροι.
Ένα θεοκρατικό καθεστώς δηλαδή, που συνεχίζει να επιτηρεί και να επιβάλλει τους όρους του και σε περεταίρω εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Η προκλητική συμπεριφορά της, να εμπλέκεται με σπουδή και πάθος στην πολιτική και να προβάλλει τις ακροδεξιές της ιδέες ξεδιάντροπα, μέσω κηρυγμάτων μίσους από άμβωνα αντί χριστιανικού λόγου αγάπης, καταδεικνύει τον πονηρά σκοπούμενο σκοτεινό στόχο της.
Η εμπλοκή της σαν κερδοφόρα εταιρεία, με περιουσιακά στοιχεία πώλησης, ενοικίασης και άλλων επιχειρηματικών πλούσιων δραστηριοτήτων, ουδεμία θρησκευτική και ιδίως χριστιανική σχέση περιέχει. Εμπόριο δηλαδή, με κανόνες αθέμιτου ανταγωνισμού επιπλέον.
Κανένα από τα κόμματα, ιδιαίτερα από τα χαρακτηριζόμενα ως “προοδευτικά”, δεν φαίνεται να ενοχλείται από αυτή την άρρωστη και αναχρονιστική σχέση κράτους και Εκκλησίας. Οι όποιες απόπειρες έγιναν κατά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ακόμα και για προπαρασκευαστική συζήτηση του θέματος διαχωρισμού κράτους και Εκκλησίας, απέτυχαν παταγωδώς, με άτακτη υποχώρηση.
Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποια σχετική αναφορά στο πρόγραμμα, ούτε έχω διαβάσει κάτι ανάλογο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από κάποιον πολιτευτή εκπρόσωπο. Φευ.