Γράφει η Καλυψώ
Για τον Τάσο και τη Γεωργία Νυχά έχουμε ξαναμιλήσει. Εδώ και χρόνια κρατάνε στο Βέλγιο το Ελληνικό Θεατρικό Εργαστήρι- που ασχολείται με συνέπεια με το ελληνικό έργο. Παράλληλα ωθεί τα παιδιά που μεγαλώνουν στις Βρυξέλλες να αγαπήσουν το θέατρο και να το βάλουνν στη ζωή τους. Παρακινεί μικρούς και μεγάλους αφενός να κρατήσουν την επαφή τους με την πλούσια ελληνική γλώσσα , αφετέρου να απολαμβάνουν κάθε χρόνο υπέροχα θεατρικά έργα.
Την προηγούμενη εβδομάδα ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Για πρώτη φορά ασχολήθηκαν και μας παρουσίασαν ένα νέο είδος: τον ” θεατρικό μονόλογο” . ‘ Ένα μακρύ συνεχές κείμενο παιγμένο από ένα μόνο πρόσωπο χωρίς να διακόπτεται από άλλο” σύμφωνα με το λεξικό του Τριανταφυλλίδη. Η θεατρική έκφραση μέσα από έναν μονόλογο είναι ένα δύσκολο εγχείρημα και το δυσκολεύει ακόμα περισσότερο η ερασιτεχνική προσέγγιση με την οποία λειτουργεί η ομάδα του Θεατρικού Εργαστηριού.
Ωστόσο απολαύσαμε μια καταπληκτική παράσταση δύο έργων. Δυο μονολόγων. Μια παράσταση που απαιτούσε πραγματική συγκέντρωση και συμμετοχή του κοινού ,που στη συγκεκριμένη περιπτωση ανταποκριθηκε στην αποδοση των ταλαντουχων πρωταγωνιστριών..
Η “Αντριάνα” του Θανάση Παπαγεωργίου και η ” Ιουλιέτα” του ‘Ακη Δήμου σαν ένα μονόλογο μιας γυναίκας – ίσως και της ίδιας σε άλλο χρόνο και άλλο τόπο – στον οποίο ξεχωρίζει ανάγλυφα η ποίηση από το ρεαλισμό της καθημερινότητας.
Η Αντριάνα – την οποία απέδωσε έξοχα η Λίτα Καλογεροπούλου-, μια καθημερινή γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα, πληγωμένη και πονεμένη αλλά και παράλληλα θυμωμένη μας αποκαλύπτει τον γεμάτο σκιές κόσμο που της επιβλήθηκε από τα “πρέπει”. Παρατηρεί τη χαμένη ζωή τόσων και τόσων γυναικών που χαραμίστηκαν υποδουλωμένες κάτω από από τους οικογενειακούς καταναγκασμούς. Η ελληνική οικογένεια βρίθει τέτοιων περιπτώσεων και η ελληνική κοινωνία στηρίζεται καλά σε τέτοιους οικογενειακούς καταναγκασμούς. Το έργο, με καμβά την καθημερινότητα, στην αρχή φαίνεται εύπεπτο. Όσο όμως προχωρεί και κλιμακώνεται ρίχνει το θεατή στα βαθειά νερά. Η Λίτα δεν έπαιξε απλά. Έζησε το ρόλο της!
Η ” Ιουλιέτα” – απο την εκπληκτική Αγγελική Καλλιάνου– έρχεται από μακριά και κουβαλά, όπως λέει η ίδια, ” μια μνήμη αίματος”. Είναι αυτό το όνομα που μας επιβάλλει την αναγνώριση. Ιουλιέτα ίσον Έρωτας. Αθωότητα και άρνηση της ζωής, θάνατος αν αυτός ο έρωτας δεν μπορεί να υπάρξει. Όμως παρόλες τις έντονες αναφορές στο έργο του Σαίξπηρ, ο λόγος και η σκηνική συμπεριφορά της ηρωίδας απηχεί συμπεριφορές αρχέτυπες ως προς τον πόνο από τον χαμό του έρωτα, του ερωτικού συντρόφου και τη λειτουργία της μνήμης. Ο λόγος είναι άκρως ποιητικός.
Η Ιουλιέτα ξετυλίγει τη ζωή της μέσα από τις αναμνήσεις της, ενώ η ίδια παραμένει αιώνια και αναλλοίωτη. Περιμένει απλά το θάνατο, χωρίς βιασύνη. Η Αγγελική μας εξέπληξε με τον αισθαντικό τρόπο και το ταπεραμέντο της ! Πώς αυτό το κορίτσι που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βέλγιο, με μητρική της γλώσσα τα γαλλικά και σπουδές στα Ισπανικά μπρόρεσε να μας παρουσιάσει άψογα έναν μονόλογο πενήντα λεπτών στην απίστευτα λυρική ελληνική γλώσσα και να μας συνεπάρει;
Μπράβο στην Αγγελική και τη Λιτα, και μπράβο στον Τάσο που τις δίδαξε ώρες ατέλειωτες πιστεύοντας στο υπέροχο τελικό αποτέλεσμα!
