Του Ιωάννη Δαμίγου
Με τον νόμο των πιθανοτήτων, σε μια ανοργάνωτη και ανοχύρωτη χώρα, με την συχνότητα της λανθασμένης επιλογής ανεύθυνων κυβερνήσεων, βρισκόμαστε εν αναμονή κάποιας νέας συμφοράς. Ως λογικό επακόλουθο της πελατειακής κουλτούρας, της δημοκρατικής υποκρισίας, του άνομου κέρδους και της ψηφισμένης ατιμωρησίας υπό την αιγίδα της δικαιοσύνης του ισχυρού.
Καθώς σε ένα προμελετημένο έγκλημα κατά πολιτών, εκ της αδιαφορίας και της σκοπούμενης εκποίησης δημόσιας περιουσίας, καλούνται οι κομματικά τοποθετημένοι ένοχοι, οι διοικητικοί ομοτράπεζοι υπεύθυνοι και οι υπουργοί των, να λογοδοτήσουν στους ομοϊδεάτες διορισμένους υποστηρικτές των, στις δικαστικές αρχές. Στον τόπο λοιπόν, που “Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει”, είναι βάσιμη δυστυχώς η αναμονή μιας νέας τραγωδίας, εκ των πραγμάτων ή πιο σωστά εκ των παραλείψεων.
Να σημειωθεί πως και πάλι έχουμε σταθεί υπέρμετρα τυχεροί, μια και οι λειτουργίες του κράτους έχουν αφεθεί στον νόμο των πιθανοτήτων όταν ο παράνομος πλουτισμός και η διασπάθιση δημοσίου χρήματος, συνεχίζονται αυξανόμενοι επί σειρά δεκαετιών. Αρκεί να συνειδητοποιήσει κανείς, πως από καθαρή τύχη ή σύμπτωση, είχε αποφευχθεί στο παρελθόν μια ανάλογη μετωπική σύγκρουση τρένων, με τα τραγικά και ολέθρια αποτελέσματα, όπως της τελευταίας.
Η στ’ αλήθεια οδυνηρή σκέψη, είναι πως σε όλες τις δομές της χώρας μας, μέσων μαζικής μεταφοράς, συνθήκες κοινωνικές, εργατικές και παιδείας ακόμη, μεταξύ άλλων, καραδοκεί ο κίνδυνος και ο θάνατος κάτω από την αφοριστική ευθύνη του “ανθρώπινου” λάθους. Κόντρα σε κάθε λογική, χρήσης απλής τεχνολογίας, προστασίας και ασφάλειας της ανθρώπινης ζωής, Αλλά ξεκάθαρα για το επικερδές συμφέρον ημετέρων, με “παράπλευρες” απώλειες, χειροκίνητου δολοφονικού θράσους.
Εν αναμονή λοιπόν, μιας νέας τραγωδίας αγνώστου παράγοντα, από νεροποντή, από φωτιά, σε οδικό δίκτυο, σε θαλάσσια γραμμή, σε πτήση, σε γήπεδο, σε συναυλία, σε τρένο πάλι; Πάντως θα παραμένουμε αιφνιδιασμένοι, με την ίδια θλίψη, με τα ίδια ερωτήματα, με τα ίδια πάνελ, να αναζητούν “σταθμάρχες”, με την ευθύνη να παραμένει ορφανή, καθώς οι δικοί της σκοτώθηκαν σε δυστύχημα και δεν αναλαμβάνει κανείς την υιοθέτησή της. Ούτε σε δικαστικό ίδρυμα την θέλουν, με την ευθύνη να πλανάται έρημη και μόνη σαν άδικη κατάρα, πάνω από την χώρα των ανεύθυνων.