Επί προσωπικού

ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ ΜΑΝΟΣΜε αφορμή το κείμενο
“Αποκεφαλισμένη μνήμη”
του Παντελή Μπουκάλα στη Καθημερινή.
Επιτρέψτε μου δύο κουβέντες για μια πρόσφατη μου περιπέτεια. Ευγενέστατη δημοσιογράφος της ΕΡΤ Βόλου μου ζήτησε να συμμετάσχω από τηλεφώνου σε ζωντανή συζήτηση με θέμα την διδασκαλία των Θρησκευτικών στην εκπαίδευση. Χτες, Παρασκευή , 6 – 7 μ.μ.

Δυστυχώς όμως οι απόψεις μου δεν ήσαν αρεστές – υποστήριξα ότι ο υπουργός Παιδείας  σκόπιμα και για λόγους μικροπολιτικής δημιουργεί τεχνητή πόλωση και ένα συγκρουσιακό κλίμα για να χαϊδέψει τα αυτιά των τελευταίων ιδεοληπτικών ή επαγγελματιών της Αριστεράς που υποστηρίζουν ακόμη αυτήν την προσκυνημένη, ενδοτική και επικίνδυνη κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που δημιουργεί συνειδητά νέες στρατιές αγραμμάτων, που διαλύει συμπλεγματικά την τριτοβάθμια εκπαίδευση και που καλλιεργεί νεοεμφυλιακό κλίμα.

Οι συνομιλητές μου έβρισκαν αντίθετα και τον υπουργό Παιδείας και την πολιτική του υπέροχους άρα εμένα με απέπεμψαν άρον άρον μετά δεκάλεπτο. Εις μάτην προσπάθησα να υποστηρίξω πως πέρα από καινοτομίες και “καινοτομίες” ανάγκη πάσα, ιδιαίτερα τώρα, είναι να υποστηρίξουμε τις ζωτικές αξίες και εκείνα τα σύμβολα που ορίζουν τη ραχοκοκαλιά της πατρίδας. Να περισώσουμε την παράδοση, ό, τι κι αν αυτό σημαίνει. Ακόμη. Έχοντας τον τρόμο του ιερού και την θαλπωρή και την σαγήνη της γλώσσας.

Να μην ακυρώσουμε, δηλαδή, επιπόλαια κάτι που αδυνατούμε αυτή την κρίσιμη στιγμή να αναπληρώσουμε. Και να μην αποκοπούμε από τα κείμενα χάριν των μεταμοντέρνων, ψευδοεπιστημονικών υποκατάστατων. Η επί του Όρους Ομιλία και οι Μακαρισμοί δεν προσφέρονται για ποπ συμψηφισμούς, ούτε για προτεσταντικούς αναθεωρητισμούς. Θεολόγος δεν είμαι αλλά έχω υπάρξει φιλόλογος. Και επαναλαμβάνω προς τους θεολόγους, μοντέρνους και μη, ό, τι λέω και στους θεατρολόγους του τμήματος μου στο Πανεπιστήμιο : Εν αρχή ην τα κείμενα. Αυτά είναι η δύναμη μας και το όπλο μας. Και από αυτά τα κείμενα αποκόπτει τα παιδιά δια της ήσσονος προσπαθείας το σεβαστό Υπουργείο.

Ο Χριστιανισμός από ιουδαϊκή αίρεση έγινε παγκόσμια θρησκεία χάρη στην ελληνική γλώσσα και τα ελληνικά, φιλοσοφικοποιητικά κείμενα. Το κατά Μάρκον περιέχει πολύ Θουκυδίδη, όπως και το κατά Λουκάν Ευριπίδη.
Να το πω απλά. Μετά από τόσες συμπλεγματικές ιδεοληψίες, παλινωδίες και ξερολισμούς δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε στον υπουργό – κινούμενη βόμβα ούτε στους συμβούλους του. Επειδή κάνουν ένα βήμα εμπρός και δύο πίσω. Συμφωνώ πως τα εκπαιδευτικά προγράμματα του κράτους δεν τα διαμορφώνει η Ιεραρχία. Όμως είναι το κράτος που δίνει στο ιερατείο ανάλογα δικαιώματα. Για προφανείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Αλλιώς θα προχωρούσε σε έναν έντιμο όσο και αριστερό διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Αλλά αυτό δεν το κατάφερε ένας Τρίτσης, θα το τολμήσει ο Φίλης, ένας επαγγελματίας πολιτικός γκαφατζής;

Εν ολίγοις το τερατώδες έλλειμμα παιδείας που στιγματίζει τον τόπο, συμπορεύεται τραγικά με την αποκοπή από μια παράδοση ζωντανή και χυμώδη, έως πρόσφατα τουλάχιστον. Δεν μιλώ για την ξερή τυπολατρεία ούτε για τον φαρισαϊκό ευσεβισμό. Ούτε με ενδιαφέρει τι πιστεύει και τι όχι ο καθένας. Αυτά είναι πράγματα πολύ προσωπικά. Μακριά επίσης από εμένα κάθε έννοια προσηλυτισμού. Εγώ μιλάω για κάτι αξιακά και παιδευσιακά βαθύτερο. Για κάτι που λείπει δραματικά από την ρηχή εποχή μας. Για μια βιωμένη και βιωματική σχέση με την έννοια του υπερβατικού.
Αυτήν ακριβώς την εποχή που η υποκουλτούρα της καταστροφής θεωρείται επανάσταση και η αφιεροποίηση των συμβόλων και της Ιστορίας παιδεία.

ΥΓ. 1 Εάν αλλάζει όχι μόνο η εκπαιδευτική πολιτική αλλά και η ύλη των σχολικών βιβλίων κάθε δύο χρόνια -και συχνά στη μέση της χρονιάς- όσος δηλαδή είναι ο μέσος όρος ζωής των ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα για το συνεχές Βατερλώ της εθνικής παιδείας.

ΥΓ.2 Και όταν γράφω για την ορθόδοξη παράδοση, αναφέρομαι , εκτός των άλλων, σε ένα πανίσχυρο πολιτικό όπλο το οποίο όμως μπορεί να είναι επικίνδυνο στα χέρια ανίδεων ή ιδεοληπτικών. (Αφού θαυμάζουν τον Πούτιν, ας πάρουν τουλάχιστον κάποια μαθήματα απ´ αυτόν).