Του Γ. Πανούση
Ό,τι ήταν στραβό το ίσιωνε
Ό,τι ήταν λοξό το ταλαιπωρούσε
Ό,τι προεξείχε το έσπρωχνε προς τα μέσα μέχρι να εξαφανιστεί
…….έτσι περνούσαν αδιάφορα και ημιτελή τα χρόνια…..
Ντ.Σιώτης, Ωροσκόπιο νεκρών
Πάλι ανακατεύτηκε η τράπουλα στην ευρύτερη περιοχή προκαλώντας έγνοιες στον εθνικό εφησυχασμό της μακαριότητας ενός περιούσιου λαού(;), όπου η Ιστορία λύνει από μόνη της (ως από μηχανής Θεός) τα ανακύπτοντα προβλήματα. Κι ενώ πάντοτε μια Μικρή χώρα επωφελείται των κενών στις συγκρούσεις των Μεγάλων, στην ειδική περίπτωση της Ελλάδας (όπως αυτοβαυκαλιζόμαστε να λέμε) το κενό είναι εσωτερικό, ίσως εγγενές χαρακτηριστικό της πολιτικής μας (εσωτερικής και εξωτερικής).
Εκεί που όλοι οι λαοί (με παρότρυνση των κυβερνήσεών τους) ενώνονται, εμείς (με προτροπή του πολιτικού συστήματος) διχαζόμαστε. Τα κόμματα μαλώνουν για το ποιος είναι (ή μάλλον φαίνεται) περισσότερο ενδοτικός ή λιγότερο πατριώτης, βουλευτές των κομμάτων σκέφτονται πως το Σκοπιανό είναι μια καλή ευκαιρία για ν’αλλάξουν στρατόπεδο, διανοούμενοι και ιστορικοί ανταλλάσσουν ύβρεις και υπονοούμενα.
Από τη δική του μεριά ο λαός προσπαθεί να εντάξει το ζήτημα στο πλαίσιο της υποβαθμισμένης του ζωής για να του δώσει το νόημα και το περιεχόμενο που θα έπρεπε να έχει εν έτει 2018.
Εκεί που όλοι οι λαοί με παρότρυνση των κυβερνήσεών τους ενώνονται, εμείς με προτροπή
του πολιτικού συστήματος διχαζόμαστε
Η γεωστρατηγική και η γεωπολιτική αποτελούν άγνωστες έννοιες για τους περισσότερους Έλληνες, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να ζουν-να επιβιώνουν μέρα με τη μέρα και τώρα τους ζητάνε να δουν πίσω από τις κουρτίνες, να κατανοήσουν τα περίπλοκα παίγνια της διπλωματίας, την ιστορική (οικονομική;) ευκαιρία ή την ανιστόρητη φιλία των γειτόνων. Κι όμως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο λαός θα κληθεί να πάρει θέση. Με κομματικά, ιδεολογικά, διεθνιστικά ή εθνικά κριτήρια να εκφέρει γνώμη. Με δημοψηφίσματα, με υπογραφές σε κείμενα, με συλλαλλητήρια ή με κατάρες στα social media, θα μιλήσει (μάλλον θα κραυγάσει) για κάτι που επί 50 χρόνια του το κρύβανε και επί 30 χρόνια το κλωθογυρίζουν.
Ένας λαός χαμένος στη μετάφραση του δικού του πεπρωμένου, θα συνυπογράψει (με το δεξί ή το αριστερό χέρι) το μέλλον του, χωρίς να έχει πεισθεί ότι υπάρχει οποιοδήποτε μέλλον για τον ίδιον.
Αυτό ήμασταν πάντοτε κι αυτό είμαστε και τώρα.
Οι αφελείς καταναλωτές της Ιστορίας των άλλων, αφού δεν μπορέσαμε να υιοθετήσουμε τα λόγια του ποιητή:
‘’τόσα χρόνια να ψάχνει
τον μεγάλο δάσκαλο
που θα τον καθοδηγήσει…
….τελικά έγινε αυτός ο ίδιος
ο μεγάλος δάσκαλος
που τόσα χρόνια έψαχνε’’ (Κ.Γ.Ταβουλτσίδης, Η Σφίγξ)
Πηγή: capital.gr
