Του Παναγιώτη Τζανετή
Η χώρα «βγήκε» από τα μνημόνια με συρρικνωμένο το κοινωνικό κράτος και με τεράστιες ελλείψεις σε υγειονομικούς των νοσοκομείων, σε εκπαιδευτικούς των σχολείων, σε προσωπικό των δημόσιων μέσων μεταφοράς κοκ Ως εκ τούτου, βρέθηκε σε μειονεκτική θέση κατά την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Με την πανδημία δόθηκε εκ των πραγμάτων μια ευκαιρία έκτακτης αναπλήρωσης που θα απέλειπε σε όλους αυτούς τους τομείς την «προίκα» της πανδημίας. Αντ’ αυτού προέκυψε το «άγχος», τι θα τους κάνουμε άραγε όλους αυτούς όταν περάσει η πανδημία.
Σήμερα, ενώ οι νεότεροι γιατροί κι οι γιατροί της περιφέρειας παραιτούνται μαζικά, δεν έχει εκπονηθεί ακόμη πολιτική κινήτρων. Η γενναία ενίσχυση του ΕΣΥ και των άλλων εμπλεκόμενων υπηρεσιών, αποτελεί εθνική ανάγκη.
Όλοι καταδικάζουν τα συμβάντα της ταβέρνας στην Καλαμπάκα. Ωστόσο, πολλοί που διακονούν την επιστήμη, όταν το καλοκαίρι άνοιγε διάπλατα ο τουρισμός με 35% εμβολιασμό, όταν έφθαναν τα κρούσματα αυγουστιάτικα στις 4600 και νομοτελειακά οδηγούσαν στην σημερινή κατάσταση των, ήδη, 3000 νεκρών από το δ’ κύμα, σιώπησαν.
Πρακτικά, συναίνεσαν στην δαρβινική επιλογή του «ας το κολλήσουν το ταχύτερο όσοι δεν εμβολιάστηκαν και ΜΗ ΣΩΣΟΥΝΕ!», οπότε τώρα ισχύει το «κρείττον του λαλείν το σιγάν»! Θα πρέπει να βρεθεί εναλλακτικός αξιόπιστος φορέας του εμβολιαστικού μηνύματος και να σιωπήσει η κακοφωνία της ιδιοτέλειας. Σύνθημα του νέου κέντρου ας είναι η παροιμία: Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι!
Είναι ξεκάθαρο ότι χρειαζόταν διόρθωση των σφαλμάτων της προηγούμενης φάσης. Δεν αρκεί όμως η απαλλαγή από το πνεύμα Χαρδαλιά. Οι κυριότερες αλλαγές πρέπει να είναι η οργάνωση αποτελεσματικής επιδημιολογικής επιτήρησης με άφθονα δωρεάν τεστ στην κοινότητα, έτσι ώστε να υπάρξει περιθώριο λήψης έγκαιρων και στοχευμένων μέτρων.
Επίσης απαιτείται άμεση αναγνώριση προτεραιότητας στην Πρωτοβάθμια η οποία θα πρωταγωνιστήσει σε μια ευρύτερη επιμορφωτική εκστρατεία με αιχμή τον εμβολιασμό. Η κατάχρηση των περιοριστικών μέτρων στην προηγούμενη φάση έχει πλέον αντικατασταθεί από την πλήρη εγκατάλειψη του μισού πληθυσμού, προς όφελος τάχα των ελευθεριών του υπόλοιπου μισού! Το ψευδές αυτό δίλλημα διαρρηγνύει τελείως την κοινωνική αλληλεγγύη και το πνεύμα συλλογικότητας που υπήρξε το κλειδί στις επιτυχημένες πολιτικές των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Αντί του διχασμού, η νέα πολιτική δεν αφήνει κανέναν πίσω και ταυτόχρονα δεν θα της περισσεύει κανείς. Ο,τιδήποτε μέτρο , ιδέα, πρωτοβουλία συμβάλει έστω και λίγο θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενο. Όλα τα λουλούδια ν’ ανθήσουν, σε μια κοινή πολύχρωμη προσπάθεια, από κάτω προς τα απάνω.
Ωστόσο, οι πεποιθήσεις των ανθρώπων είναι κάτι που δεν μπορείς να το πάρεις αψήφιστα ούτε και να τους εκμηδενίσεις ως αξίες για μια λάθος επιλογή τους (πχ του να μην εμβολιαστούν).
Οι προσεγγίσεις του τύπου «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» είναι ακατάλληλες για θέματα δημόσιας υγείας μιας προηγμένης δημοκρατίας του 21ου αιώνα. Πόσω μάλλον όταν δεκάδες χώρες έφθασαν στον επιθυμητό στόχο χωρίς την χρήση βίαιων μέτρων ενός κράτους αναξιόπιστου. Οι απόψεις περί επέκτασης της υποχρεωτικότητας θα διαιωνίσουν την ζημία που προκάλεσαν οι αναστολές των υγειονομικών, οι οποίες πρέπει να ακυρωθούν άμεσα.
Πρέπει να καταδειχτούν με ακρίβεια τα παραθρησκευτικά αίτια και τα υπόγεια κυκλώματα τους, που προκάλεσαν μια γενικευμένα ανορθολογική αντίδραση κι όχι αποκλειστικά αντιεμβολιαστική. Αυτό θα πρέπει να εκδηλώνεται με την τεκμηριωμένη αποκάλυψη του ρόλου της «πνευματικής» ηγεσίας στην δημιουργία τέτοιων θυλάκων αποπροσανατολισμού κι όχι με ένα κλίμα διωγμών ή απαξίωσης προς τους απλούς ανθρώπους, που συνήθως βρίσκονται στα λιγότερο μορφωμένα στρώματα και στις αγροτικές περιοχές.
Η απομόνωση τέτοιων υπαίτιων από σύμπασα την επίσημη Πολιτεία θα πρέπει να επιβληθεί ως πολιτικό αυτονόητο. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει την καταβολή του πολύμορφου κόστους που ενέχει η αποκάλυψη του θύτη αντί για την δαιμονοποίηση των θυμάτων.
Στην βάση αυτών των πέντε απλών σημείων μπορεί και πρέπει να προκύψουν πολιτικές συμφωνίες και κοινά μέτωπα διεκδίκησης από την πλευρά της κοινωνίας. Ό,τι είχε να δώσει σε αυτή την ιστορία το «ελαφρύ» κράτος των φελλών, το έδωσε. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του καθίσταται για μια ακόμη φορά, θανατηφόρος.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS