Η αθόρυβη διάβρωση

Toυ Λευτέρη Κουσούλη

”Η διάβρωση είναι γεωλογικό φαινόμενο. Πρόκειται για σύνολο φυσικών δράσεων που προκαλούν καταστροφή και ισοπέδωση. Είναι κρίμα που την παραστατική αυτή λέξη την έχει οικειοποιηθεί η γεωλογία. Τίποτα όμως δεν μας εμποδίζει να την δανειστούμε. Η έννοια της διάβρωσης αποτυπώνει και επεξηγεί με ενάργεια αυτό που έχει ήδη συντελεστεί και ορμητικά συντελείται με σφοδρότητα στο κοινωνικό σώμα. Εδώ το νερό, ο αέρας και ο οργανικός κόσμος έχουν άυλη μορφή και ενέργεια αόρατη.

Γεγονότα της επικαιρότητας μιλούν για το διαβρωτικό φαινόμενο, που κερδίζει την προσοχή με τις απρόσμενες και ακραίες εκδηλώσεις του. Που διασπά, ισοπεδώνει και αποσυνθέτει. Αυτό που ξεχύνεται από τις οθόνες της τηλεόρασης, ως το τίποτα, που με όπλο τη δημοσιότητα επιδιώκει να γίνει το κυρίαρχο κάτι. Που αμφισβητεί με φιλοδοξία άλογης αποδοχής την προσβολή του Νόμου, αρνείται με τρόπο διαστροφικό το ανθρώπινο κριτήριο και μέτρο, ασκεί βία με αφετηρία την δύναμη και με πεποίθηση ατιμωρησίας, εχθρεύεται τον άλλον ως εμπόδιο στην κατεδαφιστική λαίλαπα του νοσηρού εαυτού του.

Το φαινόμενο εξελίσσεται μπροστά μας. Δεν είναι εξαίρεση, είναι κανόνας. Οι καθημερινές συμπεριφορές είναι συχνά εκδηλώσεις της αποσυναρμολόγησης του κοινωνικού σώματος, που χάνει με ταχύτητα τους συνεκτικούς δεσμούς του και τους εργάτες αυτής της αποσυναρμολόγησης να διεκδικούν τη θέση του προτύπου, να εργάζονται να γίνει καθολικό μέτρο, το μέτρο τους.

Αν η ζωή είναι μια θεατρική σκηνή σε διαρκή αυτοσκηνοθεσία, η αποκρυσταλλωμένη πραγματικότητα του διαβρωμένου κοινωνικού σώματος βιώνεται από τους πολλούς ως θέαμα, υπόθεση αλλότρια, σε απόσταση από την ευθύνη της συμμετοχής στην επικίνδυνη ζώνη. Η συνειδητή εμπλοκή εκλαμβάνεται ως απειλή για την κρατούσα άποψη του κυρίαρχου ισοπεδωτικού τίποτα. Η προσωρινή, ως επικαιρότητα, επιτυχία του επιβάλλει τον τρόπο του. Μέσα σε αυτήν τη συνθήκη το κοινωνικό σώμα χάνει κάθε δυνατότητα επιμέλειας του εαυτού του.

Τα γεγονότα που συνοδεύουν την υπόθεση «Κιβωτός του κόσμου», η οποία δίκαια ως περίπτωση αποκαλυπτική συγκλονίζει την κοινή γνώμη, μοιάζει να κινούν μια ανακεφαλαιωτική συζήτηση για τα χαρακτηριστικά μιας εποχής, που μιλάει πολύ, σκέφτεται λιγότερο, εντυπωσιάζεται εύκολα, επαινεί ανεπιφύλακτα, επιδοκιμάζει άκριτα, κατεδαφίζει «πρωτόγονα», εχθρεύεται χωρίς όριο, φθονεί μέχρι θανάτου.

Η ανακοπή της διάβρωσης ξεκινάει από την εναντίωση σε κάθε μορφή θεάματος αυτού του είδους και όλων των ειδών, που απέναντι στη ζωή, κατασκευάζει ευκαιριακά και μεταθέτει προσωρινά, μέσα στη βιασύνη του να κρύψει την πρόσκαιρη φύση του.Όσο και αν μια κοινωνία καθυστερεί να αντιληφθεί τον εαυτό της, έρχονται τα απρόβλεπτα γεγονότα και ξεχωρίζουν τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Είναι η ευθύνη μας να ακούσουμε τη δυνατή φωνή αυτών των γεγονότων. Διαφορετικά θα μας κερδίσει η αθόρυβη διάβρωση”.

Από το ΒΗΜΑ