Του Μανώλη Ροζάκη
Ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα, χωρίς βαρετούς προλόγους και περιττές εισαγωγές.
Και ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τήν ασύλληπτη βία στην ερμηνεία τής ζωής μας. Τη στρέβλωση και τον παραμορφωτικό φακό, πού έχουν διεισδύσει, βαθειά, μές την ψυχή μας.
Αυτό είναι το τέρας.
Κρύβεται πίσω από αυτήν την εικονική κανονικότητα, και δυστυχώς, τη σημερινή πραγματικότητα. Είναι το παρόν, καθώς και η προβολή στο μέλλον. Είναι “τα μέσα πού θα αγιάσουν τον σκοπό”.
Και εξηγούμαι.
Το τέρας κρύβεται πίσω από όλους αυτούς τούς μικρούς και μεγάλους πρωταγωνιστές τής ζωής μας, πού μόλις τραβηχτεί η κουρτίνα, φωτίζεται το σκοτάδι τής διαφθοράς και διαχέεται η δυσώδης οσμή τής διαστροφής. Από κοντά και οι σαλτιμπάγκοι, σχολιαστές και εμπειρογνώμονες, με στόχο τον αντιπερισπασμό και βλέψη ακόμη και τα ψίχουλα, αρκεί να είναι από παντεσπάνι.
Είναι αυτή η θλίψη πού γεννά τον τρόμο, αναλογιζόμενοι μίαν ισχυρή τάση, πού οδηγεί στη δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση τού τέρατος.
Η επικίνδυνη στρέβλωση και υποτίμηση της εντιμότητας σε αφέλεια, της ευγένειας σε δουλικότητα, και τής αξιοπρέπειας σε καθωσπρεπισμό, φέρνει τον μαρασμό μιας κοινωνίας. Και ακολουθεί η ερμηνεία τής διαφοράς ως ανισότητα, φτάνοντας στο τέλος τής κριτικής και το μίσος απέναντι στην τέχνη και το κάλλος.
Όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις: “Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.”
Όμως, η ανθρώπινη φαντασία, σαν “το όραμα τής αλήθειας στα βάθη τού νού” (Γέιτς), η συνέπεια τού λόγου και η δύναμη τής αγνότητας και αληθινής ομορφιάς, θα συνεχίσουν να προκαλούν.
Μέχρι και την αποκαθήλωση.