Η δυσκολία του απλού

Toυ Ιωάννη Δαμίγου

Σίγουρα ναι, σε μια νέα αρχή, σίγουρα ναι, σε μια άλλη και αναγκαία αναπνοή, μετά τον ασφυκτικό και θανατηφόρο εναγκαλισμό, από τον ξέφρενο και αλαζονικό νεοφιλελευθερισμό. Μάλλον καλύτερα, στο νέο εφεύρημα των ακροδεξιών, το μοίρασμα του λεηλατημένου πλούτου, μεταξύ του πριγκιπάτου και των αρλεκίνων του. 

Δεν ανήκω στους χειροκροτητές του κόμματος, έχουν κουραστεί οι παλάμες μου από προηγούμενα παρατεταμένα παλαμάκια εδώ και πολλά χρόνια. Άλλωστε το χειροκρότημα ανήκει στους καλλιτέχνες και όχι στους πολιτικούς. Δεν θα χειροκροτήσω για τα πρέποντα και δεδομένα, δεν πρόκειται για παράσταση, μα για την ίδια την ζωή με την αξιοπρέπεια που της αναλογεί.

Δεν θα προτείνω λύσεις, πως μπορώ άλλωστε, αλλά θα κρίνω γιατί μπορώ και πρέπει, μιας και είμαι ψηφοφόρος, αλλά με νηφαλιότητα και καλοπροαίρετη κριτική, ακόμα και αν δέχομαι “φίλια πυρά”. Και είναι λογικό, πως με τα ίδια υλικά δεν μπορείς να φτιάξεις νέο οικοδόμημα για μια νέα αρχή, όσο και να το θέλεις, όσο και να το προσπαθείς, εμπιστευόμενος τους συνεργάτες σου, που αγωνίστηκαν ναι, αλλά δεν κατάφεραν τα παραπάνω και τα απαιτούμενα, λόγω απειρίας και ατολμίας αν θέλεις.

Όλοι χρήσιμοι και όλοι εμπειρικά απαραίτητοι, αλλά από την “πίσω” γραμμή πλέον, γιατί η ευκαιρία πρέπει να δοθεί στους νέους ανθρώπους, αυτούς που έχουν ορμή, διάθεση και όρεξη για αγώνα με ρήξεις και καθαρό μυαλό, χωρίς ανασταλτικές σκέψεις και με νέες εφαρμόσιμες ιδέες. Όμως για να έχουν ένα αίσιο αποτέλεσμα, αυτοί οι νέοι άνθρωποι (εάν), θα πρέπει να έχουν ένα ξεκάθαρο πλάνο, με συγκεκριμένους στόχους, που θα έχουν τεθεί με θάρρος και τόλμη, έτοιμοι για την οποιαδήποτε ρήξη. Και προβλέπονται πολλές.

Το πλάνο, δεν είναι ακόμη ορατό και ξεκάθαρο, πέρα από γενικές αναφορές, που έστω δίνουν όμως κατευθυντήριες γραμμές. Και πρέπει να είναι απλό. Αλλά η δυσκολία του απλού αποτελεί και την πρόκληση, γιατί χρειάζεται αλήθεια και λιτότητα, για άμεση κατανόηση, από έναν λαό, που δυσκολεύεται να αντιληφθεί το ίδιο το συμφέρον του, πόσο μάλλον να αγωνισθεί για αυτό.

Οι απαντήσεις πρέπει να είναι συγκεκριμένες στα απλά ερωτήματά του, χωρίς αναλύσεις, πίνακες και προοπτικές. Τα γνωστά προβλήματά του, μεταξύ άλλων, είναι: Η εργασία του, η υγεία του, η παιδεία του, η σύνταξή του, η προστασία του από την ακρίβεια και η ισότητα έναντι της δικαιοσύνης. Τα βασικά δηλαδή που πρέπει να αντιμετωπισθούν άμεσα, για την ελάχιστη αξιοπρέπειά του. Τόσο απλό, μα τόσο δύσκολο, γιατί άραγε;

Αντί να αναλύουμε τι είπε το κάθε ακροδεξιό ζαβό, αντί να διαπιστώνουμε τι πράττουν, καλό θα ήταν να ετοιμάζουμε τις συγκεκριμένες λιτές, άμεσες  και ουσιαστικές απαντήσεις, γεμίζοντας τα κενά, που είναι αρκετά. Τέλος θα σημειώσω, πως δεν άκουσα ή δεν αντιλήφθηκα, στην συνέντευξη, κάποια δέσμευση για τις συντάξεις, όπως δεν άκουσα τίποτα για τον περιβόητο διαχωρισμό κράτους εκκλησίας. Ας γίνει μια αναφορά και για τους “πυλώνες” της δημοκρατίας. Οψόμεθα.