Του Γ. Λακόπουλου
Όσα είδαν το φώς της δημοσιότητας σε ξένα μέσα ενημέρωσης αυτές τις ημέρες για την περίοδο των –δήθεν- διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης Τσίπρα με τους Ευρωπαίους εταίρους δεν τιμούν και πολύ κανέναν πολιτικό, πολύ περισσότερο έναν Πρωθυπουργό. Δεν πρόκειται για γενικές πληροφορίες και για ανώνυμες εκμυστηρεύσεις. Είναι επίσημες δηλώσεις των πιο σημαντικών παραγόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης: του Γιούνκερ, του Μοσχοβισί – που κάθε άλλο παρά αντίπαλοι της χώρας είναι – του Σόιμπλε και άλλων. Από αυτά προκύπτουν δυο πράγματα.
Το ένα είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός πήγε να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορούσε να μασήσει και πνίγηκε. Προτού τραπεί σε οπισθοχώρηση όμως, πρόλαβε να εκθέσει τη χώρα. Πρώτα με τα καμώματα του απίθανου Βαρουφάκη – τον οποίο οι ξένοι εξ αρχής αντιμετώπισαν σαν εντολοδόχο και δεν κατάπιαν τις μπουρδολογίες του. Και μετά με την ασυνέπεια του ίδιου του πρωθυπουργού. Εν πάση περιπτώσει, αυτά είναι παρελθόν.
Το δεύτερον συμπέρασμα δεν αφορά το παρελθόν αλλά το παρόν και το μέλλον της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση της χώρας. Αυτή τη στιγμή, όπως προκύπτει από τις επίσημες δηλώσεις των κορυφαίων Ευρωπαίων, δεν υπάρχει ίχνος εμπιστοσύνης εκ μέρους τους. Αυτό είναι διάχυτο και για όσους ξέρουν πρόσωπα και πράγματα σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο. Υπουργοί, κυβερνήσεις, επικεφαλής οργανισμών, οικονομικοί παράγοντες και στελέχη της Κομισιόν διατηρούν την καχυποψία που η ίδια η κυβέρνηση καλλιέργησε το προηγούμενο διάστημα σε βάρος της -άρα και σε βάρος της χώρας.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι και το σημαντικότερο προσωπικό πρόβλημα του ίδιου του Πρωθυπουργού στης σχέσεις του με τους εταίρους. Πίσω από τα χαμόγελα και τα χτυπήματα στην πλάτη υπάρχει πάντα ο φόβος ότι προκειμένου να ικανοποιήσει το εσωτερικό ακροατήριο θα αρχίσει πάλι τις θεωρίες με τις κόκκινες γραμμές. Γι’ αυτό και η στάση όλων πλέον στην εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου είναι ‘εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν’. Πρώτα θα αποδεικνύει η κυβέρνηση ότι εννοεί την πολιτική που αποδέχτηκε να εφαρμόσει και στη συνέχεια να συνεισφέρουν οι εταίροι. Οι αερολογίες του τύπου «μας εκβίασαν» τέλος.
Από όλα αυτά προκύπτει ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας θέλει πράγματι να πολιτευτεί με ρεαλισμό στο εξής στο διεθνή χώρο – ώστε να μπορέσει να πολιτευτεί με ριζοσπαστισμό στο εσωτερικό- το πρώτο που οφείλει να κάνει είναι να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των άλλων στο πρόσωπό του. Δεν είναι εύκολο και απλό και θα πάρει πολύ καιρό. Αλλά ένας πολιτικός ηγέτης που πλαισιωνόταν από Ζωές, Βαρουφάκηδεςς και Λαφαζάνηδες – και άλλους που έβριζαν και είναι ακόμη μαζί του- φέρει ο ίδιος την ευθύνη να αποκαταστήσει τη βλάβη. Και οφείλει να ξαναβάλει τη χώρα στον κύκλο των κανονικών εταίρων με επιμονή, μεθοδικότητα και ειλικρίνεια. Αλλιώς κάθε φορά που θα ανοίγουν το στόμα τους οι ξένοι η κυβέρνησή του και ο ίδιος θα μένουν εκτιθέμενοι στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
