Του Γ. Λακόπουλου
Κοινωνίες σε ακινησία δεν υπάρχουν. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να επιβάλλει ησυχία νεκροταφείου. Υπήρχε πάντα αντίδραση στην εξουσία -ή στις εξουσίες-, αντίσταση, διαμαρτυρία. Υπήρχαν συγκρούσεις. Ο ρόλος της πολιτικής είναι να οργανώνει αυτές τις συγκρούσεις χωρίς βία.
Ακόμη και εκεί που τα καταφέρνει- όπως στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία, τη μεγαλύτερη κατάκτηση του δυτικού Πολιτισμού τους τελευταίους αιώνες- υπάρχουν μειοψηφείες που επιλέγουν άλλες μορφές καταγγελίας. Όχι μόνο εκμεταλλευόμενες τις ελευθερίες του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά και απέναντι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Μια μορφή αυτών των δράσεων από αναρχικές, εξωκοινοβουλευτικές -ή αντικοινοβουλευτικές- περιθωριακές, αλλά και από μεγάλες “θεσμικές” οργανώσεις, είναι ο ακτιβισμός. Δεν είναι βία. Δεν επιδιώκει να βλάψει ανθρώπους- ακόμη και όταν καταστρέφει κάποια αντικείμενα .
Δεν συνδέεται με την εγκληματικότητα.Είναι μορφή διαμαρτυρίας. Αντισυμβατική, έκνομη, προκλητική, αλλά διαμαρτυρία. Με χάπενινγκ και συνθήματα, με σπρέι ή φέιγ βολάν. Ή με χάκινγκ πλέον.
Για την Ελλάδα θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και θετική εξέλιξη ότι μια ομάδα από τον λεγόμενο “αναρχοαυτόνομο χώρο”, αντί να καίει και να καταστρέφει στα τυφλά, εστιάζει σε στόχους με τέτοιες μεθόδους. Θεωρεί ότι έτσι καθίσταται δημοφιλής σε ένα μέρος της κοινωνίας που πλήττεται. Εφορμά δημιουργώντας μικροφασαρίες και επικαιρότητα για λογαριασμό της. Κάποιοι άλλοι για τον ίδιο λόγο έπαιρναν τα κουμπούρια ή δυναμίτες και έβγαιναν στο στόχο.
Με άλλα λόγια ο Ρουβικώνας είναι μια νέα μορφή ακραίου ακτιβισμού- αν και από νομική άποψη ο αριβισμός μόνο ακραίος είναι -και δηλώσει την παρουσία της σε σημεία στα οποία υπάρχει υψηλό κοινωνικό ενδιαφέρον γιατί υπάρχει ιδιαίτερο κοινωνικό πρόβλημα. Άλλοτε για να “τιμωρήσει”, άλλοτε για να προειδοποιήσει και να αποτρέψει- και καμιά φορά για “χαβαλέ”.
Προφανώς πρέπει να αντιμετωπίζονται δραστικά από την Πολιτεία αυτές οι ενέργειες. Αλλά καμία Πολιτεία δεν μπορεί να ανακόψει την αποφασιστικότητα μια ομάδας να δράσει παίρνοντας ρίσκα. Τέτοια φαινόμενα υπάρχουν σε όλοι τον κόσμο, υπήρχαν και θα υπάρχουν. Σε πολλές περιπτώσεις είναι θεαματικές, όπως στα σάλτα της “Greenpeace” μέχρι τα γυμνόστηθα κορίτσια που αιφνιδιάζουν υψηλά πρόσωπα σε μεγάλες εκδηλώσεις- για να προβάλλουν ένα αίτημα.
Αυτές οι δραστηριότητες κατά τη νομοθεσία είναι παράνομες. Αλλά αδίκως φοβούνται κάποιοι ότι…απειλούν το αστικό καθεστώς, ότι διασαλεύουν την τάξη ή καταλύουν το κράτος. Είναι μια απλή πολιτική -όπως την εννοούν οι πρωταγωνιστές- δράση, με επιδίωξη επίσης πολιτική: να γίνουν αποδεκτοί. Κάτι που δεν ενδιαφέρει τους πάσης φύσεων “αναρχικούς ” ως τώρα. Και βέβαια δεν έχει σχέση με τις δράσεις των ακροδεξιών ομάδων που δέρνουν, προπηλακίζουν, χυδαιολογούν και ενίοτε σκοτώνουν.
Ο αριβισμός του Ρουβικώνα θα παρέμενε περιθωριακή δράση κάποιων κατά φαντασία Ρομπέν, αν δεν είχε ένα σύμμαχο: τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο πρόεδρος της ΝΔ υιοθετώντας την -εν πολλοίς ακροδεξιά- ατζέντα “νόμος και τάξη”, για να απευθυνθεί σε κατώτερα συναισθήματα της κοινωνίας έπρεπε να βρει χειροπιαστά παραδείγματα που να καλλιεργούν το το φόβο για να υπόσχεται “ασφάλεια”.
Εκτός από την αξιοποίηση της τρέχουσας εγκληματικότητας, την οποία αποδίδει συλλήβδην στο Νόμο Παρασκευοπούλου και πέρα από τις στομφώδεις αναφορές στα “Εξάρχεια” υιοθετεί μια ειδική ρητορική για τον Ρουβικώνα. Η επιδίωξή του δεν είναι να καταδικάσει τη δράση του ή να συμβάλλει στην αποτροπή της, αλλά να τη συνδέσει με την κυβέρνηση και προσωπικά με τον Τσίπρα.
Έτσι ο Μητσοτάκης ποδοπατάει κάθε έννοια πολιτικής- για πολιτικό πολιτισμό δεν μιλάμε-και χτυπάει τον αντίπαλό του κάτω από τη μέση. Θέλει να υποβάλλει την ιδέα ότι ο Ρουβικώνας -όπως οι αναρχικοί, οι τρομοκράτες, οι ποινικοί, οι εξαρτημένοι, οι διεκδικητές ατομικών δικαιωμάτων- είναι… παράρτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο σύγχρονος πολιτικός…
Πρακτικά όμως τους αντιλαμβάνεται ως … συμμάχους του στην ψηφοθηρία: τι θα έλεγε χωρίς αυτούς; Όχι δεν θέλει να μην υπάρχουν, αλλά τους πριμοδοτεί κιόλας. Είναι “όπλο” του. Υπάρχουν προσωπικές δηλώσεις του ακόμη και στη Βουλή και απίστευτες αναφορές στελεχών της ΝΔ που αν δεν ήταν ανατριχιαστικές θα προκαλούσαν γέλιο.
Ο πρόεδρος της ΝΔ κάνει τη δράση του Ρουβικώνα αθέμιτο πολιτικό εργαλείο, ισοπεδώνοντας κάθε έννοια πολιτικής αντιπαράθεσης. Συνδέει αυτές τις περιθωριακές δράσεις με τον Τσίπρα.
Δεν εξηγεί όμως πώς γίνεται να είναι φίλοι του Τσίπρα αυτοί που δημιουργούν συνεχώς προβλήματα στην κυβέρνηση του και διευκολύνουν αντικειμενικά τη ρητορική του Μητσοτάκη. Τρελάθηκε ο Πρωθυπουργός και επιτρέπει στην κυβέρνηση να διευκολύνει μικρές και ασήμαντες εκλογικά ομάδες χάνοντας τους ψηφοφόρους που ενοχλούνται από τον Ρουβικώνα;
Απλώς η ηλιθιότητα ήταν πάντα συστατικό στοιχείο της προπαγάνδας της Δεξιάς -από το καιρό με τις “Λαμπράκισσες με τις μαύρες κάλτσες”, που ξελόγιαζαν εθνικόφρονες αξιωματικούς.
Κοντολογίς ο Μητσοτάκης είναι μέγας χορηγός του Ρουβικώνα. Τον εργαλειοποιεί ψηφοθηρικά και τον αναβαθμίζει αποδίδοντας του εύρος και ιδιότητες που δεν έχει. Ακόμη και όταν προβάλλει ανόητες απειλές ότι θα…χτυπήσουν το ίδιο. Και φυσικά χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι στο τέλος της ημέρας κερδισμένος βγαίνει ο Τσίπρας -γιατί ο Κυριάκος οδεύει όλο πιο δεξιά και του αφήνει χώρο. Και γιατί παίζει στο γήπεδο του Άδωνι, που είναι καλύτερος σ’ αυτό.
Πάντως ποτέ άλλοτε επικεφαλής δεξιού κόμματος δεν επένδυσε τόσα πολλά σε μια αναρχίζουσα δράση και σε μια ομάδα του αναρχοαυτόνομου χώρου. Ο Ρουβικώνας χρωστάει στον επικεφαλής της ΝΔ και τους επιτελείς του. Και θα χρωστάει περισσότερα να καταφέρει -με την προβολή που του κάνει να τον… βάλει στη Βουλή.
