Tης Μίνας Μαρούγκα
Πέρσι το καλοκαίρι καταφέραμε επιτέλους να πάμε.
Αφηγήσεις πολλές με το καλημέρα. Φρούτα αγοράζουμε από την Τουρκία, είναι πιο κοντά το Κας, σε 20 λεπτά είμαστε απέναντι. Γιατρό πότε έχουμε πότε όχι. Η Ρόδος είναι μακριά, το χειμώνα μπορεί να μη δούμε πλοίο για δυο βδομάδες. Μόνιμοι έχουμε μείνει 500, οι περισσότεροι από τους παλιούς είναι χρόνια μετανάστες στην Αυστραλία, όσοι αντέχουν έρχονται τα καλοκαίρια.
Σπουδαίος γλύπτης και ζωγράφος ο Αλέξανδρος Ζυγούρης, ερημίτης και εγκόσμιος μαζί, μισό χρόνο στην Αθήνα, άλλους έξι μήνες στη σπηλιά του/εργαστήρι/πυροβολείο κατά την επανάσταση στη Μεγίστη (το πρώτο όνομα του νησιού μέχρι το 14ο αιώνα). Μας δέχεται εκεί. Έργα στους τοίχους ανάγλυφα, αλμύρα στο πρόσωπο επίσης.
Η Ειρήνη. Κάθε χρόνο τον Αύγουστο στον τόπο- φέτος κάνει και γυρίσματα για το ντοκιμαντέρ-μας καλεί στο τραπέζι της παρέας της χωρίς να γνωριζόμαστε, γιορτάζουμε μαζί τα γενέθλιά της, παίζει κιθάρα, πίνουμε, τραγουδάμε και χορεύουμε για ώρες. Συμποσιακότητα πάνω στο λιμάνι, δίπλα δυο μεγάλες «εξημερωμένες», καρέτες, τις ταΐζουμε- πού βρίσκομαι; Πάνω στο κάστρο Castello Roso (χαρίζει στο μέρος το σημερινό του όνομα) η σημαία που κυματίζει μεσίστια «αλλάζει χρώματα και με σκοτώνει», πώς το λέει το τραγούδι. Μαγεία, ευγνωμοσύνη για όλα.
Το μεσημέρι ραστώνη. Διακριτικές περιπολίες του λιμενικού. Διακόπτεται το ήμερο; Ξαφνικός βόμβος απαντά ναι. Τραντάζεται η θάλασσα, κοιταζόμαστε -κατά κυριολεξία ημίκωφοι για λίγα λεπτά- οι λουόμενοι μεταξύ μας- συνομολογούντες της κοινής μας ανατροπής. Ακολουθώ τα υπόλοιπα ζευγάρια ματιών στον ουρανό.
Μαχητικό αεροσκάφος ξυστά πάνω από το κεφάλι. Δικό μας, δικό τους; «Μήπως μάθατε εσείς, είναι παραβίαση;». Γίνεται το σχετικό ρεπορτάζ, σύσσωμο το νησί αποκτά μια κουβέντα. Τελικά είναι. Τι πειράζει, εμείς φεύγουμε μεθαύριο.
Μια Ιταλίδα στο μπαρ. Από το 1991, οπότε και o Gabriele Salvatore σκηνοθετεί το Mediterraneo, το μέρος προσελκύει εκατοντάδες ομοεθνείς της κάθε χρόνο. «Από πού είστε;» ρωτάει στα Αγγλικά. -Από την Ελλάδα… Έκπληξη στο πρόσωπο της. «Πώς και ήρθατε εδώ;» συνεχίζει «Κάνω διακοπές δώδεκα χρόνια στο νησί, σπάνια συναντώ Έλληνες τουρίστες»… Έκπληξη στο δικό μου πρόσωπο τώρα. Τι λέει; Την αλήθεια, διαπιστώνω τις επόμενες μέρες.
Πανηγύρι της Παναγιάς. Βεγγαλικά, τοπικοί άρχοντες, πρώτα λειτουργία, μετά ντόπιοι σέρνουν το χορό, Ιταλοί ακολουθούν σε εκστατική μέθη τα βήματά τους, όλοι ένα. Μερικοί λείπουν. Μεγάλη διαμάχη- μαθαίνω- για τα βεγγαλικά και τη διοργάνωση. «Ο προηγούμενος δήμαρχος τα έκανε καλύτερα», κάποιοι δεν ήρθαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Dna ιδιότροπο: Διχαζόμαστε εύκολα κι ας είμαστε λίγοι. Κι ας είμαστ’ απειλούμενοι.
Ακρίτες παρατημένοι. Καλό σκηνικό για ανακοίνωση μελλουσών καταστροφών. Φόντο φτηνής δικαιολογίας.
Τώρα θ’ αγοράζουν φρούτα από το Κας, τώρα θα περισυλλέγουν πρόσφυγες, τώρα θα περιμένουν αν θα δέσει το πλοίο από Ρόδο. Τώρα θα κοιτάνε χαρακιές μαχητικών να σκίζουν τον ουρανό τους.
Η εθνική τους μοναξιά πάντα εκεί. «Μην ξεχνάτε το Καστελλόριζο» φωνάζει ο οικοδεσπότης μας, καθώς μας χαιρετάει στο λιμάνι.
Εμείς όχι. Πώς μπορούμε καπετάνιε;
* Η πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ της Ειρήνης Σαρίογλου & του Άγγελου Κοβότσου «Στην άκρη του Αιγαίου-Καστελλόριζο» θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 15 Νοεμβρίου στις 19:30, στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου. 
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα παρουσιαστεί το βιβλίο Στην άκρη του Αιγαίου: Καστελλόριζο 1890-1948 των Ν.Γ. Παπαναστασίου και Ν.Κ. Βογιατζή.
Στον ίδιο χώρο θα φιλοξενηθεί και η ομώνυμη εικαστική έκθεση του Παύλου Χαμπίδη με υδατογραφίες του Καστελλόριζου. (ελεύθερη είσοδος)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΕΔΩ
