Του Κωνσταντίνου Ν. Φουντουλάκη
Ανήκω σε μια γενιά που που έλκει την καταγωγή της από τους Κομητάδες στα Σφακιά, που μεγάλωσε στο Νησί και έφυγε για να σπουδάσει στα 17-18 χωρίς πραγματικά να επιστρέψει ποτέ. Πολλοί από μας δε διατηρήσαμε ούτε την προφορά ούτε σημαντική επαφή με τα πολιτιστικά του νησιού, αυτό όμως δεν αλλάζει την κληρονομιά μας.
Αυτή την κληρονομιά διεκδικούμε και δε θα χαρίσουμε ποτέ. Την κληρονομιά των παππούδων μας που ανέβηκαν αντάρτες στη Μακεδονία και ακολούθησαν το Σπυρομήλιο στη Χειμάρα, των συγγενών και των γνωστών που πολέμησαν και σκοτώθηκαν στη μάχη της Κρήτης.
Μεγαλώσαμε με τους Δροσουλίτες του Βορειοηπειρώτη Χατζημιχάλη Νταλιάνη στο Φραγκοκάστελλο, το Αρκάδι, το Θέρισο, και την ύψωση της Ελληνικής σημαίας στο Φιρκά στο λιμάνι των Χανίων απο τον Χατζημιχάλη Γιάνναρη. Θυμάμαι σαν τώρα τον παππού μου να μου δείχνει τη σιδερένια γέφυρα του Ταυρωνίτη κάτω από την οποία είχε κρυφτεί στην πιο κρίσιμη μάχη για το Μάλεμε ο Γερμανός πτέραρχος Στούντεντ μαζί με λίγους απο τους αλεξιπτωτιστές του και να μου διηγείται τις μάχες στη Βλαχερωνίτισα και το Γαλατά καθώς μου έδειχνε το γερμανικό πουλί πάνω από το δρόμο προς το αεροδρόμιο.
Μεγαλώσαμε με τον Δασκαλογιάννη, το Γιαμπουδάκη να βάζει φωτιά στα μπαρούτια στο Αρκάδι, τον Βενιζέλο, με το Σπύρο Καγιαλέ να σηκώνει την Ελληνική σημαία στο βομβαρδισμό του Ακρωτηρίου, με την απαγωγή του Κράιπε, τους 62 μάρτυρες, την καταστροφή της Κάντανου και της Βιάννου, με το Μπικάκη να καταστρέφει Τουρκικά τανκς στην Κύπρο.
Αυτή είναι μια κληρονομιά που δε θα ξεχάσουμε και δε θα απαρνηθούμε ποτέ. Είναι η κληρονομιά που με οδήγησε να αναζητήσω τα πρώτα βήματα της καριέρας μου στο στρατό και να φέρω τιμητικά τα χρόνια που πέρασα εκεί. Και είναι η συγκίνηση του εορτασμού των 50 χρόνων από τη μάχη της Κρήτης που έζησα σα νεαρός αξιωματικός στα Χανιά το 1991.
Και τι έχει μείνει απ’ αυτήν σήμερα; Τα Ζωνιανά, η γραφική απόβαση κάποιων μαγκουροφόρων πριν μερικούς μήνες, ο κ. Μιχελογιαννάκης και ο κ. Πολάκης.
Με δύο αρχηγούς κομμάτων να έλκουν την καταγωγή τους από το νησί, με δεδομένη τη βαριά δημοκρατική κληρονομιά που πάντα το συνόδευε, με δεδομένη την άπειρη συνεισφορά του νησιού σε όλους τους εθνικούς και δημοκρατικούς αγώνες, μόνο ντροπή μπορεί να νιώσει κανείς σήμερα.
Δεν είναι κομματικό θέμα.
Σίγουρα υπάρχουν δυο κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί το νησί να ψηφίσει για να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του και να ανακόψει τον εξευτελισμό του. Δε μας αξίζει αυτή η εικόνα. Δεν εκφράζει αυτή η εικόνα των μαϊμού απεργών πείνας και των τζάμπα νταήδων το νησί του Μίνωα, του Ελ Γκρέκο, του Κορνάρου, των Καλλέργηδων, του Πάπα Αλέξανδρου Ε΄, του Μάρκου Μουσούρου, του Μελέτιου Πηγά και του Κύριλλου Λούκαρι, της Καλλιρόης Παρέν, του Νίκου Καζαντζάκη και του Μελέτιου Μεταξάκη, του Οδυσσέα Ελύτη, της Έλλης Αλεξίου και της Λιλής Ζωγράφου.
Δε θάθελα να πω καμιά ανάρμοστη φράση για όλα αυτά… ίσως η άλλη ντροπή του νησιού ο κ. Ζουράρις να έχει να προτείνει καμιά ντεμέκ (μακεδονίτικη έκφραση αυτή) κατά φαντασίαν αρχαιοελληνική φράση. Απλά, κάποιοι μοιάζουν με μικρά στρουμφάκια στη σκιά των γιγάντων.
Κωνσταντίνος Ν Φουντουλάκης- Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχιατρικής Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
