Του Γ. Λακόπουλου
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις παραπολιτικές πληροφορίες από το Προεδρικό Μέγαρο στο επετειακό τραπέζωμα του Προκόπη Παυλόπουλου οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης ζήτησαν από τον Πρωθυπουργό «να μην προχωρήσει σε εκλογικούς αιφνιδιασμούς».
Ο Σταύρος Θεοδωράκης -που έχει σκοπό να «δέσει χειροπόδαρα» τον Τσίπρα προσφέροντάς του κοινοβουλευτική στήριξη για να αναπληρώσει τις Λαφαζάνειες απώλειες- εξερχόμενος το επιβεβαίωσε.
Μεταξύ μας: για ποιον αιφνιδιασμό γίνεται λόγος , όταν η κυβέρνηση έχει χάσει η δεδηλωμένη και στηρίζεται στα δεκανίκια της αντιπολίτευσης; Αν δεν κάνει εκλογές σ’ αυτή την περίπτωση πότε θα κάνει;
Εν πάση περιπτώσει οι ίδιες πληροφορίες λένε ότι ο Πρωθυπουργός απλώς δεν απάντησε. Αυτό δείχνει ότι δεν είναι πρόθυμος να πέσει σε μια παγίδα που του στήνουν κόμματα, μέσα ενημέρωσης και παράγοντες της εγχώριας ολιγαρχίας.
Προφανώς αντιλαμβάνεται ότι αν δεν κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο ενεργοποιεί την κλεψύδρα της αποδυνάμωσής του.
Μονόδρομος και ευκαιρία
Να να το δούμε αλλιώς; Για τον Τσίπρα η προκήρυξη εκλογών αμέσως μετά τη σύναψη συμφωνίας, είναι μονόδρομος και ταυτόχρονα η μεγάλη ευκαιρία του να δείξει τι διδάχθηκε από τις οδύνες του τελευταίου εξαμήνου, εντός και εκτός της χώρας.
Άλλωστε μόνο ένας αφελής δεν θα έκανε εκλογές όσο ακόμη είναι ισχυρός και ταυτόχρονα οι αντίπαλοι του είναι ανίσχυροι. Προφανώς αυτό θέλουν να του στερήσουν οι σειρήνες του «μη αιφνιδιασμού». Μια τρίτη εκλογική νίκη σε εφτά μήνες τον καθιστά πανίσχυρο και μέσα στο κόμμα του και στην πολιτική σκηνή.
Με τις εκλογές δεν θα εδραιώσει απλώς τη θέση του -τώρα που μπορεί να το κάνει. Θα αποδείξει και πόσο τον άλλαξαν τα γεγονότα, αν τον άλλαξαν. Πόσο αποφασισμένος είναι να τελειώνει με τους ακραίους και τους σαλεμένους του ΣΥΡΙΖΑ- αν είναι.
Τελικά θα δείξει πόσο έτοιμος είναι να διαμορφώσει έναν ομοιογενή πολιτικό φορέα της σύγχρονης Αριστεράς με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αφήνοντας πίσω του τη Βαβυλωνία που τον οδήγησε στην -ομολογημένη- αποτυχία και έριξε τη χώρα στον γκρεμό.
Ότι ο ίδιος μετά από αυτό το σοκ είναι ακόμη όρθιος αποτελεί αντικείμενο μελέτης της πολιτικής επιστήμης.
Η τοξική ενότητα
Εφόσον ο Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται πλέον γιατί πρέπει να τελειώνει με την συνωμοτική δραχμολαγνεία της ομάδας Λαφαζάνη και τις παρανοϊκές παραστάσεις της Ζωής και του Βαρουφάκη έχει κάθε λόγο να πάει στις κάλπες προτού στήσουν δικό τους μαγαζί και τον αποδυναμώσουν. Θα είναι και η απόδειξη ότι δεν συνέπραττε μαζί τους στα σενάρια εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως του καταλογίσθηκε.
Οίκοθεν νοείται, που έλεγαν και οι παλιοί γραφειοκράτες του δημοσίου, ότι εκλογές με όλους αυτούς στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ -στο όνομα της ενότητας που λανσάρει ο Λαφαζάνης -είναι αυτοκτονία, επειδή πρόκειται για τοξική ενότητα.
Ίδιας μορφής αυτοκτονία θα ήταν η αποδοχή της προσφερόμενης στήριξης από δυνάμεις της παρούσας Βουλής που επιδιώκουν να τον καταστήσουν όμηρο της διαπλοκής.
Συνεπώς ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να επισπεύσει την προσφυγή στις κάλπες για να προλάβει δυσάρεστες καταστάσεις σε βάρος του. Και για να μην προλάβουν οι άλλοι -μέσα κι έξω από το κόμμα του -να οργανώσουν την επίθεση εναντίον του, με τη συνδρομή της λαϊκής δυσαρέσκειας που θα προκύψει αναπόφευκτα κατά την εφαρμογή των μέτρων.
Το τέλος της ανορθοδοξίας
Αλλά οι εκλογές δεν είναι θέμα πολιτικής υστεροβουλίας του Πρωθυπουργού. Δεν πρέπει να τις κάνει επειδή τον συμφέρουν. Είναι πρωτίστως θέμα διευκόλυνσης των εξελίξεων προς ομαλές κατευθύνσεις.
Π.χ. η νέα πολιτική -που κατ’ ανάγκη θα πρέπει να υλοποιήσει εφεξής- είναι αδύνατη με τη σημερινή Βουλή. Όπως είναι και η παράταση της σημερινής ανορθοδοξίας: να τον ψηφίζει η αντιπολίτευση και να τον καταψηφίζουν οι βουλευτές του . Εννοείται ότι η ενδεχόμενη αποκατάσταση της δεδηλωμένης με την επανασυγκόλληση του τμήματος που καταψήφισε το τρίτο Μνημόνιο θα είναι υποκριτική, αν όχι ύποπτη.
Επιπλέον δεν μπορεί να μην διακρίνει ότι η σημερινή σύνθεση του Κοινοβουλίου είναι προβληματική από πλευράς ανθρωπογεωγραφίας και θα πρέπει το εκλογικό σώμα να ερωτηθεί, αν την επικυρώνει.
Απαλλαγή από τον Καμμένο
Αν ο Τσίπρας δεν τσιμπήσει τα δολώματα να κυβερνήσει για ένα διάστημα με την συνδρομή των άλλων κομμάτων στη μνημονιακή φάση που εισέρχεται και επιδιώξει αναβάπτιση στη λαϊκή ετυμηγορία με στόχο την αυτοδυναμία -που είναι εφικτός στόχος αυτή τη στιγμή- θα διασφαλίσει ομαλό πολιτικό βίο στη χώρα μεγάλο διάστημα.
Πάνω από όλα θα εξουδετερώσει τον κίνδυνο να ενισχυθεί η “Χρυσή Αυγή” ως μόνη «αντιμνημονιακή δύναμη». Γιατί απλούστατα οι επόμενες κάλπες θα στηθούν το 2019 και ως τότε δεν έχει ενδιάμεσες εκλογές.
Με τις εκλογές θα μπορέσει και να απαλλαγεί από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του Καμμένου που αν μη τι άλλο είναι απαξιωτικός για την Αριστερά και διόλου κολακευτικός για τον ίδιο. Το έργο «όλοι αντιμνημονιακοί είμαστε» κατέβηκε.
Απάντηση στους σκληρούς της Ευρώπης
Ο Τσίπρας έχει και έναν ακόμη λόγο να επισπεύσει τις εκλογές και να κυβερνήσει απρόσκοπτα- εστιάζοντας στην εσωτερική εξυγίανση. Να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων και να ενισχύσει τη θέση του έναντι των εταίρων και ταυτόχρονα να εξουδετερώσει τις επιδιώξεις των συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης που δεν τον θέλουν στην κυβέρνηση.
Είναι ολοφάνερο ότι αυτές οι δυνάμεις του ανεβάζουν διαρκώς τον πήχη- με νέα προαπαιτούμενα- και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι την οριστικοποίηση της συμφωνίας, αλλά και μετά από αυτή.
Πρακτικά τον πιέζουν να παραδώσει οικειοθελώς την εξουσία είτε σε μια κυβέρνηση με τεχνοκράτες, είτε σε ένα σχήμα ευρύτερης στήριξης -τον ίδιο ή άλλον πρωθυπουργό.
Ωστόσο έτσι είναι η πολιτική. Και συνεπώς και ο σχεδιασμός του Πρωθυπουργού πρέπει να βασίζεται στην πραγματική πολιτική και όχι και ιδεοληψίες, εσωκομματικές και κρυφές ατζέντες. Και η υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού περνάει απαραιτήτως από την κάλπη.
