Του Νίκου Λακόπουλου
Η έννοια της Ρωμιοσύνης επανήλθε αυτές τις μέρες- χάρη στον Μίκη Θεοδωράκη και την επιθυμία του να προσθέσει στο ακροατήριο και τα “αδέλφια”τους φασίστες -προφανώς συνειδητά. Η ομιλία του στο Σύνταγμα απευθυνόταν στους Χρυσαυγίτες και ήταν συνειδητά εθνικιστική -εναντίον του “αριστερόστροφου φασισμού” και τις ομαδούλες των “αριστεριστών”.
Η Μακεδονία ήταν μία και ελληνική, αυτή τη φορά. Καμιά σχέση με όσα είχε πει προ ετών στα Σκόπια για συνομοσπονδία ή πως δεν έχει σημασία το όνομα. Η κυβέρνηση δε- των “εθνομηδενιστών” προσπάθησε να τον εμποδίσει να πάει στην συγκέντρωση, όπως είπε. ‘Έκανε καλή δουλειά στην Μακρόνησο ο πατέρας μου” τουίταρε ο γιος ενός βασανιστή. Κι η κόρη του Γιάννη Ρίτσου τόλμησε να πει πως η “Ρωμιοσύνη” γράφτηκε για άλλο ακροατήριο.
Να, λοιπόν, που έχουμε πολλές Ρωμιοσύνες. Η πατρίδα μας δεν είναι μία. Προφανώς άλλη η πατρίδα του κεφαλαίου κι άλλη των εργατών, όπως έλεγε ένας πολύ παλιός κομμουνιστής. Για άλλη Μακεδονία αγωνιζόταν ο Παύλος Μελάς. Για άλλη οι Μακεδονομάχοι- Καρνίβαλοι. Μάλλον το συλλαλητήριο δεν θάχε τόσο πληθυσμό αν επρόκειτο να χύσουν και το αίμα τους για την Μακεδονία.
“Εγώ δεν θα πάω στο συλλαλητήριο, αλλά θα πάει η οικογένεια μου” είπε ο υπερπατριώτης υπουργός αποκαλύπτοντας τον προπολιτικό πολιτισμό του, όπου ο πάτερ φαμίλιας αποφασίζει -σαν άλλοτε- και τις πολιτικές απόψεις της συζύγου και των παιδιών του. Στην Ελλάδα- την Γραικία όπως γράφουν τα διαβατήριά μας- ποτέ δεν έγινε κάποια πολιτική επανάσταση που να συγκροτήσει εθνική ανεξαρτησία, ισονομία, πολιτική χειραφέτηση -μια στοιχειώδη πραγματική πολιτική δημοκρατία.
Τα κόμματα -ως διεκδικητές κατά βάση της νομής της εξουσίας- είναι τα ίδια φορείς της πολιτικής υπανάπτυξης με την οικογενειοκρατία τους. Φορείς οικονομικής υπανάπτυξης αφού δεν μπορούν να αλλάξουν, αλλά μόνο να καταστρέψουν την οικονομία. Έμποροι ενός φτηνού κι εύκολου “πατριωτισμού” που καταναλώνουν -κυρίως σε συλλαλητήρια κι άλλες μαζικές συγκεντρώσεις, όπου τα πλήθη εξορκίζουν τον Φόβο.
Όταν ένα κόμμα δεν μπορεί να πείσει για τις ιδέες του- όταν δεν έχει καν ιδέες πέρα από την ανάγκη του να πάρει την εξουσία- καταφεύγει στην Τάξη, την Ηθική και το Έθνος- το εθνικό συμφέρον, μια αόριστη επίκληση της τάχα κοινή μας πατρίδας. Μιας αταξικής ιδέας όπου όλοι είμαστε Έλληνες- μόνο που μερικοί είναι πιο Έλληνες από τους Άλλους.
Η «Ρωμιοσύνη» ζει μέσα στο πένθος για το παρελθόν, το φόβο για το μέλλον, την ανασφάλεια για το παρόν. Είναι επικίνδυνο να ζεις στην Ελλάδα. Η γλώσσα της κινδυνεύει. Η θρησκεία της κινδυνεύει. Η οικογένεια, τα παιδιά, η πατρίδα κινδυνεύουν.
-“Ξέρεις, ποιός είμαι εγώ, ρε;!”
Στην Ελλάδα η νίκη γιορτάζεται. Η ήττα πανηγυρίζεται. Μετά από μια ήττα της Εθνικής Ελλάδας από τη Γερμανία το 2012, ένα πολιτικό κόμμα -που σήμερα βρίσκεται στην κυβέρνηση- εξέδωσε την εξής ανακοίνωση:
- Η Εθνική Ελλάδας έχει ελπιδοφόρο αύριο. Η αρχή θα γίνει με το Μουντιάλ του 2014. Οι έλληνες μας έκαναν περήφανους κατατάσσοντας την ποδοσφαιρική Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οκτάδα. Στο Γκντάνσκ, στην πόλη που γεννήθηκε η Αλληλεγγύη του Λεχ Βαλέσα οι παίκτες μας πολέμησαν σαν Έλληνες και έπεσαν σαν Έλληνες με το κεφάλι ψηλά.
Από την Μεγάλη Ιδέα στον Ψευτοεθνικό Αυτισμό
Αν και η Μεγάλη Ιδέα είχε στόχο την διεύρυνση των ελληνικών συνόρων ο νέος πατριωτισμός της πλατείας- όπου ο “πατριώτης” προσέρχεται στολισμένος βαδίζοντας τοίχο-τοίχο μην ακούσει κανένα μπαμ και το βάλει στα πόδια- έχει στόχο να μην πειράξει κανείς τα σύνορά μας. Ή να μην λέγονται κι Αυτοί Μακεδόνες- για λόγους ιστορικούς που δεν θυμάται ακριβώς κανένας. Ο Χριστός- που μάλλον ήταν Έλληνας, ο Μεγαλέξανδρος ή ο Άγιος Γεώργιος ή ο … Γιώργος Θαλάσσης μπερδεύονται στοργικά αυτή τη φορά όχι για να πάρουμε την Πόλη- αλλά για να μη χάσουμε καμιά πόλη, νησί ή βραχονησίδα. Πάνω από όλα μη χάσουμε την Γλώσσα- η οποία -σύμφωνα με άλλες ειδήσεις- δεν υπάρχει πλέον- ή αντιστέκεται τουλάχιστον αποδεκατισμένη.
Διόλου τυχαίο πως αυτή η χώρα έχυσε πολύ αίμα για το γλωσσικό ζήτημα- το δικαίωμα δηλαδή να μιλάει την γλώσσα του κι όχι μια άλλη κατασκευασμένη, ζήτημα που φαίνεται να λύθηκε το 1976, όταν μια δεξιά κυβέρνηση καθιέρωσε την δημοτική -αίτημα της Αριστεράς, που τελικά χάθηκε στο δάσος. Διόλου τυχαίο πως τα συλλαλητήρια των ημερών γίνονται για λέξη, τη λέξη Μακεδονία -που ως γνωστόν από το τραγούδι είναι “ξακουστή¨, του “Αλεξάνδρου Χώρα”.
“Από μουσικολογική και κινησιολογική άποψη η μελωδία και τα βήματά του δεν αντιστοιχούν στην παραδοσιακή τοπική μουσική, ενώ ο στίχοι του από άποψη μορφής δεν αντιστοιχούν στα δημοτικά τραγούδια και από άποψη περιεχομένου αναπαράγουν αποκλειστικά την εθνική ιδεολογία” σύμφωνα με την πρώην χορεύτρια και ανθρωπολόγο Μαρίκα Ρόμπου- Λεβίδη. Σε χωριά των Σερρών και της Δράμας, παλαιότερα το τραγούδι δεν ήταν γνωστό ούτε χορευόταν στην περιοχή.
Φαίνεται πως κάποιος ανώνυμος δάσκαλος στην Πετρούτσα έβαλε στίχους σε κάποιο …σλαβικό τραγούδι -με διαφορετικά βήματα. Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια ο μουσικολόγος Μάρκος Δραγούμης εντόπισε μία κασέτα με ισπανοεβραϊκά τραγούδια της Θεσσαλονίκης για τα εγκαίνια του πρώτου εβραϊκού σχολείου εκεί το 1873. Ο Δραγούμης πιθανολογεί ότι είτε η μελωδία δημιουργήθηκε για τα εγκαίνια του εβραϊκού σχολείου και έπειτα μεταδόθηκε σε άλλους λαούς της περιοχής ή είχε δημιουργηθεί αρχικά στα μέσα του 19ου αιώνα από κάποιον Δυτικό συνθέτη για τον Οθωμανό Σουλτάνο και έπειτα χρησιμοποιήθηκε από τις εβραϊκές κοινότητες.
(Απο ανακοίνωση των ΑΝΕΛ).
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ο χορός εντάχθηκε στον κατάλογο των ελληνικών εθνικών χορών και συνδέθηκε με εορτασμούς εθνικών επετείων, ως εμβατήριο σε στρατιωτικές παρελάσεις. Η ιστορική σύγχυση είναι συχνή σε μια χώρα που η πρώτη επέτειος του ΄21 έγινε- σε …λάθος ημέρα, για να συμπέσει -ως διπλή γιορτή με την Ευαγγελισμό της Θεοτόκου- το 1938 στην Αθήνα ενώ η μπάντα του φουσταλενοφόρου βασιλιά των Ελλήνων ‘Οθωνα παιάνιζε βαυαρικά μινουέτα.
Η Μεγάλη Ιδέα -ως ανάκτηση των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συγκροτείται από τον Ιωάννη Κωλέττη που ο Χρήστος Στασινόπουλος τον χαρακτηρίζει πολιτικάντη και με αχαλίνωτες φιλοδοξίες. Ο πατέρας της Μεγάλης Ιδέας ήταν δολοπλόκος, μηχανορράφος, καταφερτζής, πολιτικάντης, ανέντιμος, φαυλοκράτης, φιλόδοξος με υπερτροφικό εγωισμό,που τον έκρυβε συχνά με επιμέλεια, ο πατέρας της νεοελληνικής φαυλοκρατίας και του νεοελληνικού πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Η ζημιά που έκανε στην Πατρίδα, και κατά την Επανάσταση και κατοπινά, είναι ανυπολόγιστη[…]»
«Το Βασίλειο της Ελλάδος δεν είναι η Ελλάς. Αποτελεί έν μέρος μόνον, το πλέον μικρόν και το πλέον πτωχό της Ελλάδος… Υπάρχουν δύο μεγάλα κέντρα του Ελληνισμού. Αι Αθήναι είναι η πρωτεύουσα του Βασιλείου. Η Κωνσταντινούπολις είναι η μεγάλη πρωτεύουσα, η Πόλις, το όνειρο και η ελπίς όλων των Ελλήνων».
“Άλλα βασικά χαρακτηριστικά της Μεγάλης Ιδέας υπήρξαν ο αλυτρωτισμός και η ληστεία”* θα γράψει στην Καθημερινή ο Ι.Κολιόπουλος, καθηγητής της Ιστορίας των Νέων Χρόνων. Η στροφή του μεγαλοϊδεατισμού προς τον αλυτρωτισμό υπήρξε συνέπεια της αδυναμίας των Ελλήνων να απελευθερώσουν τις αλύτρωτες χώρες δια του πολέμου και της διπλωματίας, με εξαίρεση τα Επτάνησα και τη Θεσσαλία που προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα το 1863 και το 1881, αντιστοίχως. Οι πρόσφυγες και οι άτακτοι, σε σύμπνοια με τους μεγαλοϊδεάτες της Αθήνας, έδωσαν τη δυνατότητα στους μεγαλοϊδεάτες να ψαύσουν το ειδεχθές πρόσωπο της ληστείας”.
Οι Κλέφτες, οι κουρσάροι και οι ληστές άφησαν πίσω τους ιστορίες που γέμιζαν τις σελίδες των εφημερίδων του μεσοπολέμου με λαϊκά αναγνώσματα. O Λήσταρχος Νταβέλης παραμερίστηκε μετά τον πόλεμο από τον Ζορό. Ο “Μασκοφόρος Εκδικητής”, έχει πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα. Χρειάστηκαν πολλά εκατομμύρια δολάρια, να εκτοπισθεί από τη συνείδηση του λαού ο “Μικρός Ήρωας” από τον “Μικρό Καου-μπόϋ”, τον Τζιμ Άνταμς, το παράξενο αμερικανάκι που ήταν ελληνόπουλο από την Σπάρτη και τον ξεπέρασε σε πωλήσεις φωνάζοντας διαρκώς:
” Ψηλά τα Χέρια!”
Το Έθνος και η Μυθολογία του Ζορό
Ο Γιώργος Θαλάσσης- είχε προβλήματα με την χούντα, χάθηκε, όπως χάθηκε ο Γκιαούρ-Ταρζάν, ο Έλληνας! Ότι κι αν κάναν, όμως, τα “ξένα κέντρα αποφάσεων”- δεν μπόρεσαν να ξερριζώσουν από τη συνείδηση του ελληνικού λαού τον θρυλικό Ζορρό. Με ένα μανδύα, ένα ξίφος, ένα ισπανικό καπέλο με το σήμα Ζ και μια μάσκα, τα παιδιά ντύνονται τις απόκριες μασκοφόροι εκδικητές έτοιμοι να πολεμήσουν την αδικία και να επιβάλλουν με το ξίφος τους την δικαιοσύνη.
Η αίσθηση της αδικίας μαζί με την μοναξιά του “ανάδελφου έθνους” που είναι κυκλωμένο με εχθρούς καθοδηγεί τα πολιτικά κόμματα που θέλουν να τιμωρήσουν για το παρελθόν από το να οργανώσουν ένα καλύτερο μέλλον. Το 1981 ήταν η απάντηση για την ήττα στον Εμφύλιο και η βασική επαγγελία του Αλέξη Τσίπρα ήταν πως “εμείς δεν θα πάμε σε νέα Βάρκιζα”.
Το τραύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής μαζί με την ήττα της Αριστεράς στον Εμφύλιο παραμέρισαν τα οράματα μιας Μεγάλης Ελλάδας ή της Βαλκανικής Ισοπολιτείας- που διαπερνούσε τον Θούριο του Ρήγα, την πρώτη ελληνική Αριστερά ως τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου ή τον Ίωνα Δραγούμη. Κι έτσι η επίδειξη πατριωτισμού απέναντι σε ένα μικρό κι αδύναμο κράτος- που είχε την ατυχία να συγκροτηθεί στα εδάφη της Βόρειας Μακεδονίας- παραβλέπει πλέον τις υπαρκτές απειλές στο Αιγαίο, την Κύπρο- θύμα του ελληνικού εθνικισμού ή την Βόρειο Ήπειρο- την ¨κουκλίτσα αληθινή” που θα απελευθέρωνε ο ελληνικός στρατός.
Η κωμική φιγούρα του στρατηλάτη on camera του συλλαλητηρίου ή του δημάρχου – Ζορρό σε διαφήμιση παιδικών παιχνιδιών ή του υπουργού που φοράει στρατιωτικές στολές πάνω από τα πολιτικά ρούχα και φωνάζει Μολών Λαβέ πότε στους Τούρκους, πότε στους Γερμανούς- σε ένα νέο …Γοργοπόταμο πότε στους …Πέρσες είναι εικόνες ενός έθνους κατά βάθος ανασφαλούς, χωρις συνείδηση της Ιστορίας με φόβο για το μέλλον και χωρίς εθνική στρατηγική. Οι κομματικοί αντίπαλοι είναι ο μεγαλύτερος εχθρός.
Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική, γιατί η Ελλάδα των Πέντε Θαλασσών δεν υπάρχει πια ούτε στα όνειρα μιας μη μου άπτου αποικίας που αντί να αναδειχθεί μετά την πτώση των συνόρων σε ηγεμονική δύναμη των Βαλκανίων όπως θα ήθελαν οι πραγματικοί Μακεδονομάχοι αποδέχεται ως “ευλογία” το μνημόνιο και την επιτροπεία ως μοναδική λύση σε μια χώρα που η Αριστερά -ως ηγεμονική δύναμη του έθνους είναι απλώς αντιδεξιά και η Δεξιά κατά βάση αντικομμουνιστική.
Ποιος και πού είναι εχθρός;
Προφανώς ο μεγαλύτερος εχθρός του έθνους είναι ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης -ανάλογα- σε μια κοινωνία που δεν έχει αποδεχθεί πως η πολιτική της ολοκλήρωση περιλαμβάνει την ελευθερία των ιδεών -δηλαδή το δικαίωμα να είσαι δεξιός ή αριστερός -ή οτιδήποτε άλλο, χωρίς να είσαι εθνοπροδότης, εθνομηδενιστής, Γερμανοτσολιάς ή Νενέκος. Την ώρα των συλλαλητηρίων για την “πατρίδα” οι Τούρκοι έκαναν διαρκείς παραβιάσεις στο Αιγαίο. Ο γενναίος υπουργός Άμυνας βρήκε τρόπο να πετάξει κλεφτά ένα στεφάνι στα Ίμια. Ο Ζορό εμφανίστηκε πάλι σε διαφήμιση των Jumpo και ο φοβισμένος μικροαστός κρυμμένος πίσω από τον καναπέ βγήκε στους δρόμους να βροντοφωνάξει σαν αποκριάτικος ήρωας πως η Μακεδονία είναι μία και ελληνική. Αλήθεια ποιος είναι και πού είναι ο εχθρός;
Όπως τα μπλόκα των αγροτών- Απόψε θα γίνει το Νέο Κιλελέρ (!) δίνουν σε άλλους- ή τους ίδιους- να γίνουν Εμιλιάνο Ζαπάτα για ένα βράδυ.
“H Ευρωπαϊκή Ένωση- έγραφε το 1997 ο Παναγιώτης Κονδύλης- θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο. …Ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας. Δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά, ανίσχυρη κι αναζητώντας παρηγοριές ή εκλογικεύσεις, ν’ αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της, αφού μάλιστα οι «πολιτισμένοι άνθρωποι», που έχουν ξεπεράσει τους «εθνικιστικούς αταβισμούς», δεν ξεκινούν πολέμους για πράγματα τόσο απαρχαιωμένα μέσα στον εκλεπτυσμένο μας κόσμο, όσο είναι δα τα κυριαρχικά δικαιώματα”.
Η ανίσχυρη γειτονική χώρα που δήθεν έχει επεκτατικά σχέδια για την “Μακεδονία του Αιγαίου” χρησιμεύει ως σάκος του μποξ στην εκτόνωση του πατριωτισμού των Μακεδονομάχων σε μια επίδειξη εύκολου ηρωισμού σε μια χώρα με πληγωμένη υπερηφάνια, φοβισμένη για το μέλλον, που βλέπει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Τα συλλαλητήρια -με μοναχούς του Αγίου Όρους, Σαλαμινομάχους και Ζορό -σαν τον έκπτωτο δήμαρχο Θεσσαλονίκης- δίνουν- όπως στο περήφανο Δημοψήφισμα Κωμωδία του Όχι- σε ποιόν;-στον καθένα να γίνει Παύλος Μελάς, ή Ζορό για μια μέρα.
Όπως τα μπλόκα των αγροτών- Απόψε θα γίνει το Νέο Κιλελέρ (!) δίνουν σε άλλους- ή τους ίδιους- να γίνουν Εμιλιάνο Ζαπάτα για ένα βράδυ. Να ξεσχίσουν, όπως ο Πάνος Καμμένος ή ο Στρατούλης – σε ένα νέο Γοργοπόταμο- έναν εχθρό- που όπως δείχνει το σκάνδαλο Novartis- μάλλον- από αλλού- έχει περάσει.
