Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ο δρόμος για την Κόλαση, λέει, είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Η Ελληνική εκδοχή του εν λόγω δρόμου είναι οι δίδυμες εκλογές που υποτίθεται ότι στόχο έχουν να ξεκαθαρίσουν καταστάσεις:
Η εκδοχή του 2012 διέλυσε και το πάλαι ποτέ διαλάμψαν ΠΑΣΟΚ, (το οποίο όχι απλώς δεν συνήλθε έκτοτε, αλλά δείχνει βυθισμένο ως ΔηΣυμπ στην κινούμενη άμμο του μικρομεγαλισμού), αλλά ουσιαστικά και την συμπαγή δύναμη (σταθεροποίησης ή βαριδιού, διαλέχτε!) της Ελληνικής πολιτικής σκηνής που είχε υπάρξει η ΕΡΕ/ΝΔ/ «δεξά».
(Όχι, δεν κάνουμε λάθος: μην ξεχνάτε ότι στην πρώτη κάλπη του 2012 ουσιαστικά ο Αντώνης Σαμαράς έμεινε με τα 3/5 της δύναμης του χώρου, βλέποντας τον Πάνο Καμμένο να κρατάει… τα 2/5 – πώς να μην λαλήσει ο δεύτερος, ωθώντας σε κατάθλιψη τον πρώτο;) . Η εκδοχή του 2015, πάλι, έφερε σε ανώμαλη προσγείωση την Αριστερά, τρίβοντάς της τα μούτρα (ας μας επιτραπεί η λαϊκότροπη έκφραση: όμως η Αριστερά τα δέχεται κάτι τέτοια, όχι;) στο ότι δεν ήταν απλώς «πρώτη φορά Αριστερά» αλλά «πρώτη φορά Αριστερά ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ», άρα με τις ευθύνες και την βία και το κόστος της – της εξουσίας.
Έτσι λοιπόν, η μη-κυβερνήσιμη/ungovernable Ελλάδα όπως προέκυψε από τα Μνημόνια – ψέματα! είχε φανεί ήδη κάπου 10 χρόνια νωρίτερα. πότε; όταν ο υπερήφανος/υπερφίαλος Εκσυγχρονισμός το 2001 πούλησε την ψυχή του και απέσυρε το Ασφαλιστικό του Τάσου Γιαννίτση γιατί φώναζαν τα συνδικάτα και κακάριζαν τα ΜΜΕ – πορεύεται τώρα προς την επόμενη δίδυμη εκλογή.
Γιατί το λέμε αυτό, τώρα που έχουμε μια εμφανή επαναφορά στην κανονικότητα, ή κάπου εκεί; Τώρα που η σκιά της κάλπης υποτίθεται ότι έχει πάει πίσω με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης του Μνημονίου-3, της απελευθέρωσης της βασικής δόσης αναχρηματοδοτικού δανεισμού του 2017, με την άρση της επιτήρησης για το «υπερβολικό έλλειμμα» με την προσδοκία εξόδου στις αγορές. αλλά και με την (επιτέλους!) υποχώρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη απ’ εκείνο το παραπονιάρικο «Εκλογές! Εκλογές! Εκλογές!»; Τώρα όπου «το σύστημα» – Ευρωπαϊκό, Αμερικανικό (διαβάστε Pyatt σε κάθε στροφή), διεθνές εναγκαλίζεται με την τωρινή ισορροπιστική Κυβέρνηση;
Η μη-κυβερνήσιμη/ungovernable Ελλάδα όπως προέκυψε από τα Μνημόνια – ψέματα! είχε φανεί ήδη κάπου 10 χρόνια νωρίτερα. πότε; όταν ο υπερήφανος/υπερφίαλος Εκσυγχρονισμός το 2001 πούλησε την ψυχή του και απέσυρε το Ασφαλιστικό του Τάσου Γιαννίτση γιατί φώναζαν τα συνδικάτα και κακάριζαν τα ΜΜΕ.
Πέρα από το ότι το απροσδόκητο (π.χ. οι συνομιλίες Καμμένου ή λιμεμικού ή/και εισαγγελέως ή/και κοντινού περιβάλλοντος – το περιεχόμενο των συνομιλιών, όχι ο αριθμός ή η διάρκεια!) έρχεται ακριβώς όταν δεν το περιμένεις, πέρα και από το ότι ο «σκύλος που γαυγίζει αναποτελεσματικά» κατά Τσίπρα μπορεί κάποια στιγμή να δαγκώσει (π.χ. «αντισταθμιστικά» στο Αιγαίο, όχι στον περίγυρο του West Capella με τις περιπλέουσες αρμάδες με τα πολύχρωμα σημαιάκια), υπάρχει ξέρετε το νομοτελειακό της εξάντλησης των δυνάμεων όσο εξαντλείται και ο χρόνος.
Και το ΠΑΣΟΚ, του 1985-1989 την εξάντλησε την δεύτερη 4ετία του, και ο Εκσυγχρονισμός του 2000 – 2004 την ολοκλήρωσε ουσιαστικά την δεύτερη δική του: όμως αρκετά πριν κλείσει ο χρόνος είχε – και το ένα και το άλλο – πάψει ακόμη και να υποκρίνεται ότι κυβερνά. Αλήθεια!
Αλλά… γιατί μιλούμε για δίδυμες κάλπες το 2019 (ή και 2018…) – 2020; Όχι τεχνικά επειδή ελλοχεύει η Προεδρική εκλογή (πλην αν ο Προκόπης Παυλόπουλος θεωρεί ότι η φιλόφρων εκ μέρους του υποδοχή Ζυγούλη-Ρουβά του εξασφαλίζει την δεύτερη θητεία), και επειδή σ’ αυτό είναι που χρησιμεύει ο προεδρικός θεσμός στο ωραίο μας Καραμανλικό Σύνταγμα: στο να επισπεύδει εκλογές! Αλλά βαρύτερα πολιτικά: επειδή η ύπαρξη και μόνον της απλής (καλά: σχεδόν) αναλογικής για την μετά-την-πρώτη-κάλπη αναμέτρηση έχει ήδη δημιουργήσει υπορρέουσες νέες δυνάμεις – τόσο μεταξύ των κομμάτων (άνοιγμα Μητσοτάκη στην δύστροπη ΔηΣυμπ, άνοιγμα ΔηΣυμπ προς Ποτάμι, προς στιγμήν άνοιγμα ΣΥΡΙΖΑ) όσο και μέσα στα κόμματα (δυόμιση απόψεις στην Ν.Δ. για το αν πρέπει νάναι ανοιχτή ή φρουριακή, ζυμώσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ – κι αν ξέρει η Αριστερά, έστω και η Κυβερνώσα! , από ζυμώσεις – για Σοσιαλδημοκρατική ωρίμανση ή για κράτημα των πολεμιστρών ή… ).
Ζούμε ήδη, αυτό θέλουμε να πούμε, στην επομένη της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Κι ας ονειρεύονται οι δυστυχείς σύμβουλοι του Κυριάκου – ο ίδιος μάλλον όχι: είναι γιος του χαλύβδινα ρεαλιστή Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διάολε!- καβάλα στο ροζ συννεφάκι τους ότι, μετά την ελπιζόμενη κυριαρχία τους στις κάλπες, θα εξορίσουν για πάντα την απλή αναλογική από το πολιτικό σκηνικό.
Όπως και αν έχει το πράγμα, πάντως, θα έχουμε εγκατασταθεί όταν με το καλό επιστρέψουμε από τις θερινές διακοπές και από τα μπάνια του λαού, που κατ’ Ανδρέα Παπανδρέου δεν πρέπει, επ’ ουδενί, να διαταράσσονται – σε μια 3ετή προεκλογική περίοδο, των δίδυμων αυτών εκλογών.
Οι συντελεστές του πολιτικού σκηνικού (και του μηντιακού που πάει να στηθεί αυτές τις βδομάδες) το γνωρίζουν, το ζουν, το φοβούνται: ο χρόνος κουράζει. Γι’ αυτό και η άνθιση των Εξεταστικών, γι αυτό και η – κωμική – απειλή των Προανακριτικών, για Noor 1, για νομισματική πατέντα Βαρουφάκη, για Υγεία κ.ο.κ. Γι’ αυτό και η ομοθυμη συναίνεση, όλων τους!, ότι θα πρόκειται για μια λασπερή διαδρομή.
