Του Γιώργου Λακόπουλου
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τον Βαρουφάκη μας: από το μεσημέρι του Σαββάτου η Ελλάδα ουσιαστικά βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης. Είναι το “μαύρο πρόβατο” της Ευρωπαϊκής Ένωσης και περιήλθε σε πλήρη διεθνή απομόνωση. Όσα είχε κατακτήσει ως τώρα ως χώρα- μέλος βρίσκονται στον αέρα.
Αν η πολιτική κρίνεται από το αποτέλεσμά της, το αποτέλεσμα με την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης είναι ήδη καταστροφικό. Άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου. Η πρωτοβουλία της για δημοψήφισμα εξελίσσεται σε παρωδία.
Το δημοψήφισμα δεν έχει καν ερώτημα. Την οδήγησε σε πολιτική ήττα στην Ευρώπη και τείνει να οδηγήσει και σε εθνική τραγωδία τη χώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την ετερόκλητη συμμαχία ενός κόμματος της Δεξιάς σαν τους ΑΝΕΛ είτε εφαρμόζει ένα προαποφασισμένο σχέδιο διολίσθησης της χώρας εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης – για να μην υπόκειται στους κανόνες της, όπως πιστεύουν πολλοί, είτε οδηγήθηκε στα βράχια από την ανικανότητα των ανθρώπων του. Χάνει άδοξα το παιχνίδι της επικράτησης κόντρα στα πολλά κοινοτικά κεκτημένα.
Στο εσωτερικό η απόδειξη γι’ αυτό είναι το “έπος των ΑΤΜ” που επακολούθησε την αναγγελία του δημοψηφίσματος. Αν οι πολίτες εμπιστεύονταν την κυβέρνηση και ενέκριναν τις επιλογές της, δεν θα έσπευσαν να αποσύρουν και το τελευταίο ευρώ από τις τράπεζες. Από αυτή την άποψη η κυβέρνηση έχασε το δημοψήφισμα προτού καν διεξαχθεί.
Στο εξωτερικό απόδειξη ήταν η εξευτελιστική -και πρωτοφανής στην ιστορία της Ένωσης- αποπομπή του ασυνάρτητου φιγουρατζή Βαρουφάκη από τη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ. Και ο καταιγισμός των επικρίσεων κατά της χώρας που της αξίζει καλύτερη τύχη.
Ήταν λυπηρό το θέαμα της βρεγμένης γάτας που έδινε συνέντευξη τύπου μόνος, ενώ οι υπόλοιποι 18 υπουργοί του Γιούρογκρουπ συνεδρίαζαν. Όλοι αντάμα και ….
Παρ’ ότι τα σημάδια της κατάρρευσης ήταν ορατά από το απόγευμα του Σαββάτου, οι ομιλίες των υπουργών στη Βουλή ήταν μνημεία αφασίας. Εκτός τόπου και χρόνου και τζάμπα μάγκες. Αλλά ούτε ο Πρωθυπουργός πήρε τη μεγάλη απόφαση απόσυρσης του δημοψηφίσματος.
Επέμενε πεισματικά, παρ’ ότι όλοι ψάχνουν να βρουν με ποιο τρόπο το όποιο αποτέλεσμά του θα επηρεάσει το φρόνημα των άλλων λαών της Ένωσης, άρα και τη θέση των κυβερνήσεών τους. Πλην της αγανάκτησης κατά της Ελλάδας για την εμπρηστική συμπεριφορά της κυβέρνησής της.
Σημασία δεν έχει τι νομίζεις εσύ για τον εαυτό σου, αλλά τι νομίζουν οι άλλοι. Και αυτό είναι γνωστό και ορατό σε όλους. Η κυβέρνηση κατάφερε να εξοργίσει τους πάντες. Αυτό το πληρώνει η χώρα. Τι “υπερήφανη εθνική πολιτική” είναι αυτή που οδηγεί σε εθνική πανωλεθρία;
Τι αξία έχουν οι μεγαλοστομίες όταν δεν υπάρχει ούτε ένας διεθνής παράγων στο πλευρό της Ελλάδας; Τι σόι Αριστερά είναι αυτή όταν η πολιτική της παράγει αποτελέσματα σε βάρος του λαού; Τι άλλο περιμένει να του συμβεί ο Αλέξης Τσίπρας για να καταλάβει ότι δ ε ν είναι στραβός ο γιαλός. Ο ίδιος αρμενίζει στραβά.
Τα πεπραγμένα των αποτυχημένων κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά και το επικοινωνιακό του ιμπέριουμ απέναντι στους σημερινούς πολιτικούς αντιπάλους του – πλην Βενιζέλου- δεν μπορει να ειναι παραμορφωτικό κάτοπτρο για τον ίδιο. Πριν απο πέντε μήνες τα είχε όλα, τώρα τα χάνει όλα- οχι εξ αιτίας της ανιπολιτευσης ή των “τοκογλύφων”. Το πλεονέκτημα του “δεν έχει αντίπαλο” στο σημερινό πολιτικό σκηνικό εξανεμίζεται: δεν του χρειάζεται, έχει την κυβέρνησή του και την πολιτική του ως αντιπάλους.
Αν ο Ελληνας πρωθυπουργός ήταν μια φορά απομονωμένος στην Ευρωπαϊκή Ένωση με το δημοψήφισμα απομονώθηκε δέκα. Απόδειξη ότι, ενώ δήλωνε με άνεση στο διάγγελμά του ότι θα ζητήσει “παράταση του προγράμματος για να γίνει το δημοψήφισμα” την επομένη οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης τον στραπατσάρισαν: απέρριψαν το αίτημα και κήρυξαν αποσυνάγωγο τον υπουργό του.
Από εκεί και πέρα οι λέξεις έχασαν το νόημά τους. Ο πρωθυπουργός έλεγε στη Βουλή ότι “η απόφασή μας δεν συνιστά ρήξη με την Ευρώπη”, ενώ είναι η επιτομή της ρήξης. Και, πάντως, ως ρήξη το εξέλαβε Ευρώπη.
Έλεγε ότι “κανείς δεν μπορεί να μας δείξει την πόρτα της εξόδου”, ενώ το είχαν κάνει ήδη. Παρουσίαζε την πρωτοβουλία του δημοψηφίσματος σα θυσία στη Δημοκρατία, αλλά οι μόνοι που τάχθηκαν μαζί του ήταν οι Χρυσαυγίτες.
Ακόμη και αν η κυβέρνηση κατάλαβε τι συνέβη, ή και το επιδίωξε, δεν έδειχνε να καταλαβαίνει τι θα (της) συμβεί από εδώ και πέρα, αν το επιδιώκει. Κι αυτό δείχνει να μη συναισθάνεται ότι οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται. Η χώρα υπήρχε πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ και θα υπάρχει και μετά από αυτόν.
Στη Βουλή τα κυβερνητικά στελέχη επιχειρηματολογούσαν για ένα δημοψήφισμα για το οποίο, κατ’ ιδίαν, δεν μπορούσαν καν να βεβαιώσουν ότι θα γίνει. Φιγούρες σαν τον Καμμένο θύμιζαν τον ατυχή υπουργό πορτ-παρόλ του Σαντάμ Χουσεΐν που βεβαίωνε για τις νίκες του καθεστώτος του, ενώ τα αμερικανικά τανκς είχαν φτάσει έξω από τη σκηνή του.
Σε ρόλο Σάντσο Πάντσα ο Λαφαζάνης καλούσε τα ΜΜΕ να .. μην παραπληροφορούν την ώρα που η χώρα ξηλωνόταν επισήμως από τα κοινοτικά όργανα. Και προανήγγειλε νίκες του λαού, την ώρα που η κυβέρνηση έτρωγε τάπες παντού. Ο Βούτσης, ο Φίλης, ο Νικολόπουλος, η Ζωή και άλλοι αναδείκνυαν σουρεαλιστικά την υποχρέωση της συμμόρφωσης στους κοινούς κανόνες και την κοινή λογική σε …“άρνηση των εκβιασμών” – με αυτοπεποίθηση. .
Η απόφαση του Γιούρογκρουπ να εκλάβει το δημοψήφισμα ως πράξη αποχώρησης της χώρας από τη διαπραγμάτευση, οδήγησε στο τέλος της μια τυχοδιωκτική πολιτική. Ήταν εξ αρχής καταδικασμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία οι κανόνες υπάρχουν για τηρούνται από όλους. Και οι πολιτικοί ηγέτες συνέρχονται για να συνεργαστούν όχι για να αλληλοεμπαίζονται .
“Ανατολικό Βερολίνο” …
Η κυβέρνηση Τσίπρα επιδίωξε να επιβάλει ένα μοντέλο διακυβέρνησης εκτός των θεσμικών περιορισμών της κοινοτικής Ευρώπης. Απέτυχε οικτρά. Η κυβέρνησή του έδειχνε να μην αναγνωρίζει ότι τα ευρωπαϊκά όργανα δεν είναι εχθροί και εισβολείς, αλλά έχουν ρόλο και λόγο στην Ελλάδα γιατί η ίδια η χώρα τους παραχώρησε αρμοδιότητες.
Η Ελληνική Δημοκρατία, για το συμφέρον της και με αποφάσεις του λαού της, προσχώρησε εθελουσίως σε μια υπερεθνική οντότητα και υποχρεούται να εφαρμόζει όσα αποφασίζονται στους κόλπους της και να τα ενσωματώνει στην εθνική νομοθεσία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κρίνει ότι αυτά πρέπει να αλλάξουν, θα όφειλε να το θέσει προεκλογικά.
Κατά κάποιο τρόπο η κυβέρνηση Τσίπρα –Καμμένου προσπάθησε να μετατρέψει την Αθήνα σε ένα είδος Ανατολικού Βερολίνου της εποχής του υχρού Πολέμου και δεν της βγαίνει. Η επιλογές τιης είναι αφελεις, ανιστόρητες και αντισυμβατικές σε ότι αφορά τις ευρωπαικές Συνθήκες. Το ελληνικό έδαφος είναι ευρωπαϊκό έδαφος και οι κοινοτικές αποφάσεις ελληνικές αποφάσεις. Το ευρωπαϊκό όραμα είναι ελληνικό όραμα και παραμένει παρά την προσπάθεια της να το βλάψει με εθνικολαϊκές αρλουμπολογίες.
Η κυβέρνηση δημιουργεί σκηνικό ελληνο-ευρωπαϊκής σύγκρουσης αρνούμενη δεσμεύσεις της χώρας που στην ουσία συνιστούν προνόμιά της. Η θεωρία της “μη υποταγής” είναι ο Δούρειος Ίππος της εξόδου από την κοινότητα κρατών και λαών με το πιο υψηλό επίπεδο, ευημερίας, δημοκρατίας, πολιτισμού και δικαιωμάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Είναι κρίμα που ένας νέος και προικισμένος πολιτικός σαν τον Αλέξη Τσίπρα ταυτίστηκε με αυτό το εγχείρημα σαν κυνικός εξουσιαστής και κινήθηκε ως “νεοδημαγωγός”, κατά τη διατύπωση του πολιτικού αναλυτή Λευτέρη Κουσούλη.
Δεν αντιλήφθηκε την πλεονεκτική θέση στην οποία τον έφερε η μοίρα και ανέθεσε την μοίρα της χώρας σε Βαρουφάκηδες που τη διέσυραν στο διεθνή χώρο.
Δεν άκουσε τους λίγους καταρτισμένους ανθρώπους που έχει δίπλα του και υιοθέτησε τον …Υπαρκτό Φλαμπουραρισμό στην πρακτική ανάπτυξη της πολιτικής του.
Εμπιστεύθηκε τη Βουλή των Ελλήνων και κρίσιμους τομείς της οικονομίας σε αλαφροΐσκιωτα πρόσωπα, σε ανεπαρκείς παραγοντίσκους και δεδηλωμένους αντιπάλους της ευρωπαϊκής ιδέας.
Η κυβέρνησή του νικήθηκε από τον εαυτό της. Συμμαχώντας με τον Καμμένο έκανε πολλούς από τους προοδευτικούς πολίτες που την εμπιστεύθηκαν να πουν “φέρτε πίσω τη ψήφο μου”. Αρνούμενη να κινηθεί με ρεαλισμό και κοινοτικό πνεύμα στην Ευρώπη, ώστε να λειτουργήσει ριζοσπαστικά και εξυγιαντικά στο εσωτερικό της χώρας, μετατρέπει το ελπιδοφόρο “πρώτη φορά Αριστερά” σε “ποτέ πια Αριστερά”.
Αυτή είναι η κληρονομιά της κυβέρνηση Τσίπρα -Καμμένου, στην Αριστερά που ενσαρκώνει τα πιο τολμηρά όνειρα πολλών γενεών για δεκαετίες, αλλά πάντα βρίσκονται κάποιοι να τα ανατινάζουν.
Η ώρα του Προέδρου
Η κυβέρνηση δεν δείχνει διατεθειμένη να παραδεχθεί την ήττα της προσφεύγοντας σε εκλογές για να πάρουν ομαλό δρόμο οι πολιτικές εξελίξεις. Αντίθετα, κάποιοι στον εσωτερικό της φαντασιώνονται “αντιστάσεις”.
Η σκυτάλη της Ιστορίας περνάει στα χέρια του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είναι βουβό πρόσωπο. Ήδη έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν προτίθεται να είναι πρόεδρος σε μια χώρα εκτός Ευρώπης. Αλλά όσο αυτό δεν αρκεί για να σταματήσει τον εθνικό κίνδυνο να καταλήξει η χώρα εκτός Ευρώπης, τόσο θα αναδεικνύεται ότι έχει στα χέρια του το τελευταίο χαρτί: παραιτούμενος η χώρα οδηγείται σε εκλογές .
Δεν πρόκειται για πράξη εμπλοκής στο πολιτικό παιχνίδι , ούτε για παραβίαση του ρόλου του ως ρυθμιστή του πολιτεύματος. Αυτόν τον ρόλο τον ασκεί με θρησκευτική ευλάβεια. Το απέδειξε υπογράφοντας το Προεδρικό Διάταγμα για το δημοψήφισμα κατά το Σύνταγμα κατά τον Κανονισμό της Βουλής, υπό την μεγαλομανή αλλά και αυθάδη, για πανεπιστημιακό δάσκαλο και πρόσωπο που συμβολίζει την ενότητα του έθνους, προτροπή της Κωνσταντοπούλου:
“Είχα την τιμή να είμαι η πρώτη Πρόεδρος της Βουλής που υπέγραψε μια τέτοια απόφαση. Θα έχετε την τιμή και την χαρά να είσαστε ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που θα υπογράψει το Προεδρικό Διάταγμα…” (Σαν να του έλεγε : “Υπόγραψε γιατί αλλιώς θα το υπογράψω μόνη μου”).
Πρόκειται για άσκηση θεσμικού δικαιώματος, κατά την κρίση του για το χρόνο και τον τρόπο.
Για να παραμείνει ανώτατος άρχων σε ευρωπαϊκή χώρα πρέπει να παραμείνει ευρωπαϊκή η χώρα. Αυτό όμως άρχισε ήδη να αμφισβητείται από τους εταίρους, μετά τις “άφρονες επιλογές που ναρκοθετούν τη στρατηγική επιλογή για παραμονή της χώρας στην καρδιά της Ευρώπης και εξωθούν σε περιπέτειες, με απρόβλεπτες και πιθανώς μη αναστρέψιμες συνέπειες” κατά την διατύπωση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή .
Ένας πολιτικός πρέπει να προλαβαίνει, όχι να θρηνεί επί των ερειπίων. Όπως έχουν τα πράγματα μόνο ο ελληνικός λαός είναι αρμόδιος να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Γι’ αυτό πριν η χώρα πέσει στο γκρεμό πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να αναλάβει τις ευθύνες του με όποιον πρόσφορο τρόπο. Και τον τρόπο αυτόν, εκτός από την κυβέρνηση, τον κρατάει και ο Πρόεδρος στα χέρια του.
Αν για τον ΣΥΡΙΖΑ το δημοψήφισμα ήταν υπόθεση Δημοκρατίας, για τη χώρα οι εκλογές είναι θέμα εθνικής επιβίωσης.
