Του Γ. Λακόπουλου
Πριν μιλήσουμε για τις συνέπειες του κορωνοϊού στην ανθρώπινη ζωή, να αναφερθούμε σε δυο παραδείγματα από το παρελθόν.
Πρώτο: Όταν η Οριάνα Φαλάτσι είπε στον Χο Τσι Μινχ ότι τα 22 χρόνια που έμεινε στη φυλακή «είναι πολύ» της απάντησε: «Κυρία μου στη φυλακή και μια μέρα είναι πολύ».
Δεύτερο: Σε μια συζήτηση στην ελληνική τηλεόραση για τα ποσοστά της ανεργίας, ο Γιώργος Γεννηματάς είχε πει: «Για τον άνεργο το ποσοστό είναι 100%».
Με άλλα λόγια: Πριν δούμε πόσοι είναι οι νεκροί από τον κορωνοϊό να συμφωνήσουμε ότι και ένας νεκρός «είναι πολύ». Όποιος πεθαίνει, πεθαίνει πολύ και για πάντα, όπως θα έλεγε ο Μολιέρος.
Από εδώ και κάτω, προσδεθείτε και μην καπνίζετε: Ακολουθούν αναταράξεις από τον κορωνοϊό. Κυρίως μετά τον κορωνοϊό.
Αυτή την περίοδο έχει βλέπουμε τη θεατή πλευρά του: οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα πεθάνουν ,η επιστήμη προσπαθεί να λύσει τον γρίφο για να μην τους συμβεί, οι κυβερνήσεις πελαγοδρομούν και τα ΜΜΕ εξαχρειώνονται.
Υπάρχει και η αθέατη. Τα συστήματα επικυριαρχίας αξιοποιούν την επιδημία για την αναπαραγωγή τους με περισσότερη κυριαρχία: εφαρμογή μεθόδων μαζικής χειραγώγησης, ανατροπές μοντέλων και σχέσεων στην οικονομία, περιορισμός ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, παρεμβάσεις στην ενημέρωση, συρίκνωση ελευθεριών,, αλλαγή κοινωνικών προτύπων. Βίαια..
Αυτό που ξεκίνησε από επιστημονική αστοχία, συνεχίσθηκε με πολιτική αστοχία, συνεχίζεται με κυνισμό των ισχυρών: διογκώνουν το πρόβλημα , ως άλλοθι για να καταργηθεί η διαχρονική νομιμότητα, να αλλάξει η ζωή των πολλών υπέρ των ολίγων, να συνεχιστεί η συσσώρευση πλούτου, να αλλοιωθεί η Δημοκρατία.
Δεν είναι συνομωσιολογία. Δεν το σχεδίασε κάποιο κέντρο. Απλώς το εκμεταλλεύονται οι κυρίαρχοι για να επεκτείνουν την κυριαρχία τους.
Η ζωή έχει αξία- αλλά όχι όλων
Αυτό που συνδέει τις δυο πλευρές είναι η πιθανολόγηση του κόστους της επιδημίας σε ανθρώπινες ζωές.
Πέρα από την ολιγωρία που επέτρεψε την εξάπλωση και δεν προνόησε για το αντίδοτο, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο θλιβερής συμπεριφοράς συνολικά της Δύσης- δηλαδή της προνομιούχας περιοχής του πλανήτη:
Κάποιοι ανακάλυψαν τις επιδημίες και ανησυχούν φοβούνται. Είχε να τους συμβεί από την εποχή της εμφάνισης του Έιτζ πριν από 40 χρόνια.
Ζητούν προστασία, γράφουν περισπούδαστα άρθρα, επικαλούνται το δικαίωμά τους στη ζωή, αξιώνουν προστασία από το κράτος.
Δια των ΜΜΕ αναδεικνύουν τον κίνδυνο που τους απειλεί, με την καταμέτρηση των θυμάτων της νόσου: Είναι πολλά, λένε.
Είναι; Η απάντηση -λαμβανομένων υπόψη όσων αναφέρονται στην αρχή- είναι: εξαρτάται με τι συγκρίνονται. Σε σχέση με τα 7,5 δισ. του παγκόσμιου πληθυσμού, δεν είναι.
Π.χ. στις 20 Μαρτίου υπήρχαν 250.000 περιστατικά και 10.000 θάνατοι από τον κορονοϊό-κυρίως στην Κίνα και την Ιταλία..
Ακόμη και αν τετραπλασιαστούν παγκοσμίως, πάλι δεν θα είναι <πολλοί>.
Είναι τραγικό γιατί κάθε μια ανθρώπινη ζωή που χάνεται. Αλλά στατιστικά είναι ανεκτό. Από ποιον; Από τις κοινωνίες και τους ανθρώπους της Δύσης- ή από ένα μεγάλο μέρος τους τουλάχιστον.
Οι επιδημίες των άλλων
Οι περισσότεροι από όσους “σκούζουν” σήμερα, που περιμένουν έντρομοι τον ιό να τους χτυπήσει την πόρτα, που επικαλούνται το δικαίωμά τους στην περίθαλψη και τη ζωή κάτι έχουν ξεχάσει:
Τις επιδημίες που ηδη θερίζουν αμέτρητες ζωές,. Ποτού εμφανισθεί ο κορωνϊός στη Δύση. Η διαφορά είναι ότι δεν έτυχε να είναι οι δικές τους. Για να μην πούμε ότι κάποιοι πεθαίνουν για να ΜΗΝ είναι οι δικές τους.
Για να δούμε κάποιους άλλους αριθμούς . Από τις άλλες επιδημίες, σε άλλες περιοχές που σκοτώνουν διαρκώς . Χωρίς, συναγερμούς, κινητοποιήσεις, φόβους και περιορισμούς. Χωρίς καν αναφορά στα ΜΜΕ.
Κάθε μέρα στον Τρίτο Κόσμο πεθαίνουν 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών από ασθενείς που μπορούν να αντιμετωπισθούν. Π.χ. το 2016, 5,6 εκατομμύρια παιδιά πέθαναν πριν από τα πέμπτα τους γενέθλια.
Στην Αφρική ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα εξαιτίας της στέρησης τροφής -περίπου 10.000 την ημέρα- και παρά το γεγονός ότι γενικά στον πλανήτη η κατάσταση έχει βελτιωθεί στο διατροφικό τομέα.
Κατά τα στοιχεία της “Γιούνισεφ”, δώδεκα εκατομμύρια παιδιά το χρόνο – 33.000 καθημερινά – χάνουν τη ζωή τους από ασθένειες που θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί.
Δηλαδή από ιούς σαν τον COVID-19. Επειδή δεν έχουν φάρμακο να τους αντιμετωπιζουν ενώ υπάρχουν φάρμακα και εμβόλια γι’ αυτούς.
Έξι εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από ασιτία. Εξαιτίας του Έιτζ, πεθαίνουν 1.000 παιδιά κάθε μέρα.
Σε “φυσιολογικές” συνθήκες πεθαίνουν κάθε μέρα 15.000 άνθρωποι από πείνα. Κάθε μέρα. Άλλοι τόσοι από έλλειψη νερού. Και αυτά με τη σειρά τους ανακυκλώνουν επιδημίες
Αυτά συμβαίνουν στο μεγαλύτερο τμήμα της επιφάνειας του πλανήτη. Συν τις απώλειες ζωής από τους πολέμους -υποκινουμενους απο τη Δύση. Η άλλες καταστροφές, που σχετίζονται με δυτικά΄< ζωτικά συμφέροντα>- στις χώρες των άλλων.
Όλοι μαζί ή κανένας
Ίσως δεν μας βολεύει η αναφορά τον Τρίτο Κόσμο. Άλλωστε τώρα τελευταία στέλνει προσφυγές και μετανάστες. Ποιος κάθεται τώρα να ασχοληθεί με τους θανάτους τους;
Να πάμε λοιπόν στον Πρώτο Κόσμο- τον δυτικό. Ακούγονται κηρύγματα για τις ζωές που χάνονται από τον κορονοϊό και γίνονται προβλέψεις για διεύρυνση τους. Μόνο από αυτό χάνονται ζωές;
Για να δούμε τι είπε στον Δημήτρη Δανίκα– «Πρώτο Θέμα» – ο κορυφαίος Έλληνας καθηγητής στο Yale Νίκολας Χρηστάκης ,σχετικά με τη συζήτηση για τους πιθανολογούμενους θανάτους από τον κορωνοϊό:
‘Ακόμα μεγαλύτερος – από στους ενδεχομένως θα πεθάνουν από τον ιο- είναι ο αριθμός των ανθρώπων που ετησίως πεθαίνουν από καρκίνο, εγκεφαλικά και από καρδιά. Τα νούμερα είναι συντριπτικά. Κι όμως, έχουμε συνηθίσει να ζούμε με αυτά τα περιστατικά. Και μάλιστα στο μέλλον, στο κοντινό μέλλον, οι θάνατοι από καρκίνο θα εκτοξευτούν στα 14 εκατομμύρια ετησίως».
Είπε κανείς τίποτε για επιλογή επιδημιών και προτίμηση θανάτου;
Με τον θάνατο που προξενούμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας χωρίς να βάλουμε και τα τροχαία- δεν έχουμε πρόβλημα. Με τον θάνατο που προκαλούμε στους άλλους – γιατί ο Τρίτος Κόσμος δεν έφτασε χωρίς τη δυτική παρέμβαση στο σημείο που βρίσκεται- επίσης δεν έχουμε πρόβλημα
Κηρύσσουμε πόλεμο σε ένα ιό που πλήττει ευπαθείς ομάδες επειδή δεν υπάρχει ακόμη φάρμακο. Μόλις υπάρξει θα το κρατήσουμε πάλι για τον εαυτό μας- στη Δύση. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν αδιάφορες στατιστικές θανάτου που θα αυξάνονται.- μακριά από εμάς.
Ας το ξανασκεφθούμε. Μήπως όλα αυτά δεν είναι τελικά τόσο άσχετα μεταξύ τους, ή δεν είναι πλέον; Μήπως από εδώ και πέρα ο στόχος αλλάζει;
Ή θα σωζόμαστε όλοι μαζί ή δεν θα σώζεται κανένας. Αλλιώς: αν δεν σπεύσεις να σώσεις τον άλλον όπου γης, δεν θα σωθείς κι εσύ όπου και αν είσαι επί της Γης.
ΥΓ: Το άρθρο αυτό είναι κι ένα σχόλιο για την καθηγήτρια της Ψυχιατρικής που υπέγραψε το, σοφιστικέ, άρθρο της «Οξύμωροι καιροί, οξύμωρα σχήματα: Είμαστε μακριά, νιώθουμε κοντά» , χωρίς να προκύπτει από το περιεχόμενό του αν έχει λάβει υπόψη οτι ζουν και πεθαίνουν άνθρωποι και εκτός της Δύσης, για το φρόνημα της οποίας κήδεται..
