Ιστορικοί και υστερικοί τέχνης

 ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ ΜΑΝΟΣ
Είναι ανατριχιαστικό : Διανοούμενοι που δεν έχουν πει λέξη για την παρακμή της χώρας και την κατάντια του πολιτικού συστήματος και της ψευδεπίγραφης αριστεράς, ενοχλούνται από μια γελοιογραφία. Και καλά, ο ένας είναι κολλημένος σταλινικός που γνωρίζει μεν αλλά που δεν αγαπάει. Και γι αυτό δεν μπορεί να ξεχωρίσει την βαθύτερη αγωνία των έργων αλλά τα αντιμετωπίζει μόνο ως φόρμα και ως υψωμένη γροθιά. Ως προπαγάνδα και πολιτικό σύνθημα.
Ο άλλος όμως είναι ο γλοιώδης όλων των καταστάσεων που θέλει πάλι οφφίκιο. Αφού έκλεισε το μακεδονικό μουσείο, διετέλεσε μυστικοσύμβουλος Γερουλάνου, ήρθε να αποτελειώσει την πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Αβαθύς και δήθεν διαθέτει τσιτάτα αλλά όχι άποψη.  Άξιος ο μισθός του. Αμφότεροι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του Χαντζόπουλου – ούτε τώρα ούτε και τότε που δούλευε στο Αντί – όπως ποτέ δεν καταδέχθηκαν να ασχοληθούν με τον Μποστ ή τον Αρκά.  Καλύτερα! Αυτό είναι, φευ, το επίπεδο των διεθνών Ελλήνων ιστορικών τέχνης.
Όσο για τον Ξυδάκη, από ποιητής των Αλαφούζων εξελίχθηκε σε κολαούζο και ινστρούκτορα με πούρο του Αλέξη. Πρόοδος!
Κάτι μου λέει πως οσονούπω θα εμφανιστεί και η Μαρίνα!
“Ανθρώπους και κτήνη σώζοις Κύριε” που λέμε εδώ στο Όρος.