Του Γ. Λακόπουλου
Μετά από κάθε δημοσκόπηση, ορισμένοι σχολιαστές στα ΜΜΕ αρέσκονται να επαναλαμβάνουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα καταρρέει και οσονούπω φεύγει. Για την ακρίβεια παπαγαλίζουν με άγχος όσα λέει η αξιωματική αντιπολίτευση. Από την περασμένη άνοιξη ήδη….
Κάποιοι μάλιστα έχουν ανακαλύψει -στο μυαλό τους- ότι οι ξένοι δεν συζητούν καν με τον Τσίπρα πλέον- περιμένουν να λύσουν τα θέματα με τον Κυριάκο. Όταν πουθενά , ούτε στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ούτε το κοινοτικό κέντρο, δεν υπάρχει κλίμα κυβερνητικής αλλαγής στην Ελλάδα. Τουναντίον.
Φυσικά η ΝΔ έχεΙ κάθε δικαίωμα και κάθε λόγο να τα λέει. Για όσους αποτελούν την ηχώ της στα ΜΜΕ, όμως, υπάρχει ένα θέμα εγκυρότητας, αν όχι και δεοντολογίας. Όπως φυσικά υπάρχει και για όσους συντάσσονται με την κυβερνητική πλευρά και παπαγαλίζουν συριζέικα.
Αλλά τώρα μιλάμε για τους αγχωμένους σχολιαστές που έχουν χρίσει κιόλας πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, βασιζόμενοι στο επικοινωνιακό ιμπέριουμ της ΝΔ και τους ερασιτεχνισμούς των κυβερνητικών, που πιάνουν χρυσάφι -π.χ. την επίσκεψη Ομπάμα -και το κάνουν κάρβουνο.
Δεν τους φτάνουν τα γκολ που τους βάζει η αντιπολίτευση βάζουν και μερικά αυτογκόλ. Του σέντερ φορ Τσίπρα μη εξαιρουμένου που σουτάρει όλο και περισσότερο προς την εστία του τελευταία…
Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Αν όμως το ερώτημα είναι “καταρρέει η κυβέρνηση;”, η απάντηση έρχεται με ερώτηση: “Από πού προκύπτει αυτό;”. Πέρα από τις επιθυμίες, τις επιδιώξεις και τις σπέκουλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα καταρρέουν με δύο τρόπους:
Ο ένας είναι όταν καταψηφιστούν στη Βουλή. Τότε τα μαζεύουν και το εκλογικό σώμα, ως μόνο αρμόδιο, διαμορφώνει τον νέο συσχετισμό δυνάμεων. Καμιά φορά μάλιστα στις εκλογές μια κυβέρνηση βγαίνει πιο ισχυρή από την κάλπη γιατί … έπεσε.
Ο άλλος τρόπος είναι να χάσουν τις εκλογές. Αλλά για να τις χάσουν πρέπει να γίνουν. Και για να γίνουν πάλι δύο τρόποι υπάρχουν. Είτε να καταψηφιστούν στη Βουλή, είτε να το ζητήσει ο Πρωθυπουργός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Άλλος τρόπος να “καταρρεύσει” ή να φύγει μια ελληνική κυβέρνηση δεν υπάρχει. Και κανένας από τους δύο δεν φαίνεται να είναι επί θύραις.
Λογικό. Με τα σημερινά δεδομένα η κυβέρνηση Τσίπρα δεν πάει σε εκλογές γιατί θα τις χάσει. Και στη Βουλή δεν υπάρχει διάθεση να τη ρίξουν όσοι της στηρίζουν. Τότε πως “καταρρέει”;
Αν κάνει, αλά Σαμαρά, χειρισμούς που θα μπορούσαν να καταστήσουν παρένθεση το διάδοχο σχήμα είναι άλλη υπόθεση. Αλλά αυτά τα κόλπα έχουν καεί πλέον. Όπως έχουν αδρανήσει και οι παλιές πρακτικές της άσκησης πίεσης για εκλογές μέσω της ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα. Είδε κάνεις καμία μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση;
Δημοσκόποι: αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι
Και οι δημοσκοπήσεις; Α, οι δημοσκοπήσεις έχουν πλάκα τους. Σ’ αυτές στηρίζεται η θεωρία της κατάρρευσης, παρότι τα τελευταία χρόνια δεν επιβεβαιώνονται.
Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω από τις “πίτες” μας. Σε πολλές περιπτώσεις είναι ολοφάνερο ότι δεν επιχειρούν να καταγράψουν την κατάσταση, αλλά να τη διαμορφώσουν. Άρα δεν είναι ακριβώς δημοσκοπήσεις. Είναι πλαγιοκοπήσεις της κοινής γνώμης υπέρ ενός κόμματος.
Αλλά και για όσες εταιρίες δεν κάνουν αυτή τη δουλειά και προσπαθούν να “μετρήσουν” τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Όχι γιατί γίνονται διάφορα κόλπα, ή γιατί όποιος έχει το χρήμα έχει και τις δημοσκοπήσεις. Για δυο πολύ ευκρινείς λόγους:
Ο ένας είναι ότι απλούστατα όποιος δηλώνει σήμερα σε μια δημοσκόπηση ότι θα καταψηφίσει το ένα κόμμα ή θα ψηφίσει το άλλο δεν σημαίνει ότι θα το κάνει κιόλας στην κάλπη. Όποιος δηλώνει δυσαρεστημένος με την κυβέρνηση, δεν σημαίνει ότι προτιμάει την αξιωματική αντιπολίτευση.
Έτσι όποιος δεν γουστάρει ΣΥΡΙΖΑ και Αριστερά, δεν τρελαίνεται με ΝΔ και Δεξιά. Όποιος δεν πάει τον Τσίπρα και τον “αδελφό” του, το Καμμένο – που προέρχεται από την ακραία ΝΔ, δεν οδηγείται σώνει και καλά στον Μητσοτάκη και τον αδελφοποιητό του τον Γεωργιάδη, που προέρχεται από τον ακραίο ΛΑ.Ο.Σ..
Ο δεύτερος λόγος που θέτει σε αμφισβήτηση την εγκυρότητα των μετρήσεων -και της επεξεργασίας τους, να μην το παραβλέπουμε- από τις οποίες συνάγεται η κατάρρευσης της κυβέρνησης, είναι η κατάρρευση των … δημοσκόπων.
Δηλαδή; Όλοι στη πιάτσα ξέρουν ότι οι μισοί από όσους δέχονται κρούση υπαλλήλου δημοσκοπικής εταιρίας κλείνουν το τηλέφωνο. Υπάρχει ευρεία άρνηση συμμετοχής. Από τους υπόλοιπους σχεδόν το ένα τρίτο δηλώνουν άγνοια. “Δεν ξέρω- δεν απαντώ”. Άλλοι απαντούν με τρόπο που τους κατατάσσει στην “αδιευκρίνιστη ψήφο”. Και ένα ποσοστό κάνει πλάκα, ή παραπλανά τους ερωτώντες εμφανώς. Γι’ αυτές τις δημοσκοπήσεις μιλάμε λοιπόν;
Με άλλα λόγια οι δημοσκόποι έχουν οι ίδιοι πρόβλημα -ή έστω υπάρχει πρόβλημα αξιοπιστίας εκ των πραγμάτων. Οι παλιοί το ξέρουν και προφυλάσσουν το κύρος τους. Π.χ. ο πολύπειρος Ντίνος Ρουτζούνης και οι διάδοχοι του στη Κάπα Research δημοσιεύουν όσο το δυνατόν λιγότερες μετρήσεις γίνεται, και παίρνουν τις περισσότερες αποστάσεις από τα ευρήματα. Όποιος φυλάει τα ρούχα του…
Πάντως είναι απορίας άξιον γιατί ποτέ κανένας δεν ζήτησε από τις εταιρίες να προσκομίσουν δυο στοιχεία για τις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύονται: τον πελάτη -με το κόστος- και το σώμα των ερωτηματολογίων.
Η αόρατη γέφυρα
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αν είναι σε κάτι είναι ακριβείς οι δημοσκοπήσεις είναι σ’ αυτό που δεν χρειάζονται μετρήσεις για να το δει κανείς: τη γενική δυσφορία για την κυβερνητική πολιτική. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Σαμαρά και με τον Παπανδρέου. Θα συμβαίνει και με τον Μητσοτάκη, αν γίνει πρωθυπουργός. Γιατί όλοι συνδέονται με κάτι που προκαλεί την ίδια αντίδραση: το Μνημόνιο. Κανείς δεν είναι ευτυχής όταν του κόβουν τις αποδοχές και το δείχνει.
Σ’ αυτό το σημείο κάνει την εμφάνισή της μια αόρατη γέφυρα από την οποία- όπως προαναφέρθηκε- περνάει μια αυθαιρεσία: η μεταφορά της δυσαρέσκειας από την κυβέρνηση στην κάλπη της ΝΔ, μάλλον. Είναι προφανές ότι αυτό πάσχει λογικά και πολιτικά.
Γιατί κάποιος που θα φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ -στον οποίο πήγε επειδή το ΠΑΣΟΚ μετατράπηκε σε δεξιό κόμμα- θα πάει στη … Δεξιά; Δεν έχουμε το παράδειγμα του Μαΐου του 2012, όταν η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ μόνο στη ΝΔ δεν πήγε;
Μα καταρρέει η δημοφιλία του Τσίπρα θα πει κάποιος. Προφανώς. Αυτό σημαίνει ότι καταρρέει και η πλειοψηφία του στη σημερινή Βουλή;
Το αντίθετο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ μετατρέπονται σε συμπαγείς μηχανισμούς εξουσίας- με αντιδημοκρατικές διαθέσεις και συμπεριφορές ενίοτε.
Για εκλογές ούτε λόγος. Ούτε ενδιάμεσες κάλπες που θα πιστοποιούσαν την απόκλιση στους συσχετισμούς εκλογικούς σώματος και Βουλής υπάρχουν ως το 2019. Άρα πώς “καταρρέουν”;
Στη Γαλλία καταρρέει δημοσκοπικά ο Ολάντ. Αλλά διορίζει πρωθυπουργούς αβέρτα και ουδείς του είπε να σηκωθεί να φύγει, πριν την ώρα του, επειδή η κυβέρνησή του δεν είναι νομιμοποιημένη, ως το τέλος της θητείας της. Απλώς το κόμμα του δεν τον κατεβάζει υποψήφιο στις επόμενες εκλογές…..
Όπως παντού έτσι και στην Ελλάδα οι επόμενες εκλογές -όποτε και αν γίνουνκαι ιδίως αν γίνουν προς το τέλος της τετραετίας- έχουν μια ιδιοτυπία: κρίνονται κυρίως από το δίλημμα που τίθεται εκείνη τη στιγμή στον ψηφοφόρο. Και αυτό το δίλημμα δεν το ξέρουμε ακόμη…
